خداوند گل را در آتش گداخت…از آن دل برو یک نر آدم بساخت
سپس کیر و کونش نظاره نمود… چه تعریف ها زان قواره نمود
بفرمود وی را که ای آدم بایست…ملائک همه کیر را بنگریست
بفرمود یزدان که سجده کنید…همه کون ها تان چو انبه کنید
همه سجده کردند، کون در هوا… جز ابلیسِ درمانده و بینوا
که او داشت از کیر وی اطلاع… نیارست کون را نهد بی دفاع
که آدم نبود آن زمان با ادب…یهو دیدی آمد پرید از عقب
چو ابلیس بُد بنده ای منحرف ز سجده بشد آن زمان منصرف
بپیچید از حق چو کرد احتیاط بترسید از درد کون و لواط
رب از درگهش دور بنداختش… نثارش لعونات بنواختش

بفرمود انسان جلقنده را… که با جق مکن خویشتن بینوا
پس او خلق بنمود از وی زنی… زنی خوش قواره، زنی کردنی
نخستین که او لخت حوا بدید… به ناگاه بر روی حوا پرید
در او دید سوراخی اندر جلو… که بُد جفت با کیر آن بذله گو
کُسی همچو آلو، کُسی چون هلو… نشد سیر آدم ز دیدار او
گهی لیس می زد گهی می فشرد… گه انگشت می کرد و گه می بخورد
در آخر خدای دل و مهربان… شد آزرده از آدم کم توان
فرستاد پس حق تعالی خری… که میگاد از کس خر دیگری
از این صحنه حوا و آدم حشر… بگشتند و کردند با یک دگر
زن آدم از کیر وی شاد بود… ز کس دادن و ساک پر باد بود
ازین کار خوش بود تا مدتی… دو لنگش هوا بوده هر فرصتی

چو می رید حوا میان درخت…گذر کرد ناگاه آن مرد لخت
برو چشمها دوخته همچو گاو به سوراخ کونش بشد کنجکاو
چو فارغ بشد آن زن از کار خَود ببویید از کون ورا مرد بد
بشستند و دیدند کون خشگل است اگر چند در آن سوی مهبل است
زمانی دو لب را بدان می فشرد زبان را گهی روی آن می سپرد
دمر کرد آخر زنش را سپس…فرو کرد در کون او بوالهوس
زنش داد و فریاد بنمود زود…که ول کن مرا آدم بی وجود
به فریاد حوا توجه نکرد… بشد همسر از این عمل روی زرد
در آغوش آدم نبود چاره اش…که دیگر ز کون می نمود پاره اش
نه تا این زمان اینچنین سوخته…نه در آن زمان فحش آموخته
بدو گفت هر قدر خواهی ز کس…بکن لکن از کون مکن ای خُرُس
بدو گفت آدم تلمبه زنان…نباشد چو این کون، کُس در جهان
چو سرعت ببخشید آدم به کار…در آورد از مادر ما دمار
چو این گونه شد مام فریاد زد ز هوش رفت و دیگر نمی زد لگد
بگایید این گونه جد ماممان…از او شد هویدا همه مردمان

نوشته: Fazijoon123