ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻭﻣﺪﻡ . ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ . ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻔﺖ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ ﻭ ﺗﺎﻣﯿﯿﻦ ﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻫﻮﯾﺰﻩ ﺩﺭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺧﻂ ﻣﻘﺪﻡ ﺟﺒﻬﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻡ . ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﯼ ﺟﺪﯼ ﻭ ﻣﻨﻈﺒﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﻮﺭ ﺧﻂ ﻧﺸﻮﻥ ﻭ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﻫﺎﯼ ﻻﺯﻣﻪ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﺩﺍﺩ . ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﺎﻓﻮﻕ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﻢ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻡ ﻭ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﺭﻭ ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺷﺶ ﺩﻭﻧﮓ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻔﻮﺫﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺷﻤﻦ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺸﯿﻢ ﻭ … ﺧﻼﺻﻪ ﻫﯽ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﻭ ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﺑﺒﺮﻩ ، ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﺮ ﻭﺍﺳﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﮐﺎﺭﮔﺎﻩ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻫﺮ ﮔﺮﻭﻩ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﺮ ﻭ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﻣﺜﻼ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻌﻤﯿﺮﺍﺕ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﯾﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﻭ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﺖ …ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻭ ﺻﺎﻓﮑﺎﺭﯼ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻭﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺑﺨﺶ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﻟﯽ ﺁﺧﺮ . ﮐﺎﺭﮔﺎﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﺮ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﯾﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺳﻂ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﺗﻮ ﺯﻣﯿﻦ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺻﺒﺢ ﮔﺎﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﻭ ﯾﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭﺭﺍﺟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﭘﺮﭼﻢ ﺭﻭ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻥ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻏﺮﻭﺏ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﺎﯼ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﭼﻢ ﺭﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﮑﺸﻨﺶ ﺑﺎﻻ . ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ ﺗﺎﻧﮑﺮﻫﺎﯼ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﺮﺛﻘﺎﻝ ﻭ ﻟﻮﺩﺭ ﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮ ﻭ ﺣﻤﻞ ﻭ ﻧﻘﻞ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻮﺩ ، ﭘﺎﺭﮎ ﻭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﻭ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺮﯾﺰ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺠﺰ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﮐﻪ ﺩﮐﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺭﺍﻩ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ، ﺗﻮ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻨﮕﺮ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﻫﻢ ﺗﻮﺵ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻤﻼﺕ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﻧﮑﺮ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﺪﻑ ﺑﻮﺩ ، ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰﻭﻡ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ . ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮐﯿﻨﮓ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺳﻨﮕﺮ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻭ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﻭ ﯾﺎ ﺳﻨﮕﺮ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻭﺍﺣﺪ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺭﺷﺪ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺟﻬﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺴﻮﺩ ﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ، ﺳﺎﺧﺖ ﺳﻨﮕﺮ ﻫﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﯿﺎﻧﯽ ﻭ ﺣﺪﺍﺩ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﺮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﻟﻮﺩﺭ ﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﻭ ﺣﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ . ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﻝ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﺘﻨﺪ . ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﯿﺴﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﺧﯿﻢ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺖ ﻭﺍﺳﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﺳﻨﮕﺮ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﯿﺎﻧﯽ ﻭ ﺣﺪﺍﺩ ، ﻓﻘﻂ ﻣﮑﺎﻥ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻦ ﺳﺮﺍﻍ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻌﺪﯼ . ﮐﯿﺎﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺪﺍﺩ ﻫﻢ ﺷﯿﺮﺍﺯﯼ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﻬﺠﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺪﺕ ﮐﻤﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺍﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺭﻭﻧﺪﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺟﺰﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﺬﺭﻭﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮﺍﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺩﯾﺮ ﺗﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻨﻄﻘﻪ ، ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﺤﻞ ﺍﻭﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻣﺤﻞ ﺳﻨﮕﺮ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺮﭼﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﯿﺴﻪ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﯾﻪ ﺟﺎ ﺗﻠﻤﺒﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭﻓﻖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﮐﻪ ﺍﺭﺷﺪ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺍﺭﺷﺪ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﺪﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﭽﻪ ﮔﻨﺒﺪ ﻭ ﯾﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺮﺑﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﺵ ﻫﻢ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﯾﮑﻢ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺩﺭﺟﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﺭﺷﺪﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ . ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺩﯾﭙﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺕ ﺗﺎﮐﺘﯿﮑﯽ ﻭ ﺭﺯﻣﯽ ﺁﺧﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻧﻤﺮﻩ ﺧﻮﺏ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻥ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺮﻩ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺩﺭﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﯾﮑﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﯾﮑﻢ . ﺻﺎﺩﻕ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺩﯾﭙﻠﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﺮﻩ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﯾﮑﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺕ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺕ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻃﻮﻝ ﺑﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﺸﻪ . ﺑﺎ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﮐﻤﯽ ﻭﺳﯿﻊ ﺗﺮ ﺣﻔﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﯾﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﯾﻪ ﻓﻀﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺒﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﻨﮕﺮ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﻨﮕﺮ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺳﯿﻊ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ ؟ ﭘﻮﻝ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﺪﯾﻢ ﻭ ﯾﺎ ﭘﻮﻝ ﮐﺎﺭﮔﺮ، ﻫﺮﺩﻭﺵ ﻣﺠﺎﻧﯽ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﯾﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺩﺭﺍﺯ ﻭ ﻭﺳﯿﻊ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺣﻔﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺳﻨﮕﺮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﯼ ، ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﮐﯿﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﮑﻨﻪ ﻭ ﭼﮑﺎﺭ ﺑﮑﻨﻪ ﺣﺪﺍﺩﯼ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺣﻔﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻘﯿﻪ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﯾﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ . ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻮﺳﻮﯼ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﻪ ﺟﻮﺭﺍﯾﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻣﻌﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﻟﯽ ﺗﯿﭗ ﻭ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺫﺭﻩ ﻫﻢ ﺯﺷﺖ ﺑﻮﺩﻥ ، ﻭﻟﯽ ﺗﻤﯿﺰﯼ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻭ ﮔﺮﻣﯽ ﺷﻮﻥ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ، ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻭﺍﺳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﺳﻨﮕﺮ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻘﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻣﻦ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺘﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻭﺭ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻭﺭ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﺟﺎﯼ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﺤﻞ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﯼ ﻭ ﻣﺤﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺖ ﺳﻘﻒ ﺭﻭ ﺑﺮﺳﯽ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ . ﺧﻼﺻﻪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮﺩﻡ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺮﺗﺐ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﺮﻭ ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﯾﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﺮﻓﻬﺎﻡ ﻭ ﯾﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺫﻭﻗﻢ ﻧﻤﯽ ﺯﺩﻥ . ﺧﺪﺍﯾﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﻟﺴﻮﺯﺍﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ . ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﯾﻪ ﺗﺨﮕﺎﻫﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﮔﺎﺯ ﻭ ﭼﻨﺪ ﮐﻤﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺳﯿﻢ ﮐﺸﯽ ﺑﺮﻕ ﺳﻨﮕﺮ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺩ ﻓﻨﯽ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪ ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺳﻨﮕﺮ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﯼ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻃﺮﺡ ﻭﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ ﺑﻮﺩﻩ . ﻣﻦ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﺎﻝ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻡ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﮐﺎﺭﻡ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺗﺨﺘﮕﺎﻫﯽ ﻭ ﮐﻤﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻇﺮﻑ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻢ ، ﻭﺍ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﭼﺸﻢ ﻏﻮﺭﻩ ﺭﻓﺘﻢ
ﺻﺎﺩﻕ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺳﺮﺷﻮ ﺗﮑﻮﻥ ﺩﺍﺩ
ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺗﯿﭗ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺭﺿﺎ ،ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﺮﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﻬﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﻢ ﺗﻮ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ، ﮐﺎﻣﻼ ﻭﺭﺯﯾﺪﻩ ﻭ ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻗﻠﭽﻤﺎﻕ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯼ ﭘﻬﻦ ﻭ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﯾﺎﺩ ﮔﻮﺭﯾﻞ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺎﺭﮐﺮﺩﻥ ، ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻧﻈﺎﻣﯽ ، ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺟﺒﺎﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻭﻥ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﻮﺵ ﺭﮐﺎﺑﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻋﻤﺪﺍ ﺭﮐﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯼ ﺳﺘﺒﺮﻭ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﻭ ﮐﻠﻔﺘﺶ ﺟﻠﺐ ﺑﺸﻪ ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺧﻼﺻﻪ ﯾﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻏﻮﻝ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﺑﺪﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﻫﺎ ﺷﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ . ﺍﯾﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﺧﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﯾﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﻭﺟﻨﺴﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯿﻬﺎﻡ ﺷﺪﯾﺪ ﻧﺒﻮﺩ ، ﭘﺴﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺗﯿﭗ ﻫﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺪﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺭﻭ ﺑﺪﻧﻢ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎﻡ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻮﺩ ، ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻡ ﮐﻪ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻋﻮﺗﺸﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻥ ﺷﺐ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺭ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻥ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ . ﺧﻼﺻﻪ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﺶ ﺍﻫﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﯾﺎ ﻗﺎﺩﺭ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﻨﻢ ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎﯼ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ﺍﻡ ﭘﯿﻠﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﺍﻭﻥ ﮐﻮﻥ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﺳﻔﯿﺪﺵ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﯽ ﺟﻨﺴﯿﻢ ﺷﺪﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎﻡ ﻫﻢ ﺩﺭﺷﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺑﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ . ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺣﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﻮﻥ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻭ ﺭﺿﺎ ﻭ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻼﻗﻪ ﺷﻮﻥ ﯾﻪ ﺟﻮﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﻪ ﺟﻮﺭ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺑﻮﯼ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ . ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﻣﻨﻮ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﻭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭﻥ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺍﺷﻮﻥ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ . ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺲ ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﯽ ﻣﻨﻮ ﮐﺸﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﻟﯽ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻡ ﭘﺮ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺭﻧﺪ ﯾﻪ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﺳﻨﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮﺵ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩ . ﺭﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﺟﺮﺛﻘﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻘﻒ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺎ ﺟﺮﺛﻘﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﺑﭽﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ .ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻮﺍ ﻣﻮ ﺩﺍﺭﻩ . ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺎﺵ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﻓﺤﺶ ﻫﺎﯼ ﺯﺷﺖ ﺟﻮﺍﺑﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﻨﻮ ﻧﻪ . ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺑﭽﻪ ﮐﻼﺭﺩﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﻪ ﻧﺮﻣﻪ ﻗﻮﯼ ﻫﯿﮑﻞ ﻭ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮﺩ . ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺁﺗﺸﯽ ﻣﺰﺍﺝ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺳﺎﺧﺖ ﺳﻨﮕﺮ ﻭ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻭ ﻧﺼﺐ ﻣﻨﺒﻊ ﻫﺎﯼ ﺁﺏ ﻭ ﺣﻤﺎﻡ ، ﺭﻭ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﮐﯿﺎﻧﯽ ﻭ ﻟﻮﺩﺭ ﺭﻭ ﮐﺸﯿﺪ ﺳﻨﮕﺮﺵ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺳﻨﮕﺮ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻭﺳﯿﻌﺘﺮﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮﺵ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭﯼ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ ﺳﻨﮕﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭ ﮐﺎﻧﺴﮏ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭ ﻣﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺗﻮ ﭼﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺣﻔﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﺟﺮﺛﻘﺎﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻧﺴﮏ ﻫﺎﯼ ﻓﻠﺰﯼ ﮐﻮﻟﺮ ﺩﺍﺭ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﻞ ﺷﻮﯼ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻋﻘﺮﺏ ﻭ ﺭﻃﯿﻞ ﻭ ﻣﺎﺭ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﻮﻟﺮ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺎﻧﺴﮏ ﭼﻨﺎﻥ ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺮﺩﯼ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺩﻝ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﺍﻍ ﻭ ﺗﻒ ﺯﺩﻩ ﺑﯿﺎﺑﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺯﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺗﻮﺵ ﺍﺻﻼ ﺩﻟﺶ ﻧﻤﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﭘﺎﺷﻮ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﺰﺍﺭﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﺏ ﺣﻤﺎﻣﺸﻮﻥ ﻫﻢ ﺳﻔﺎﺭﺷﯽ ﺳﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﻣﺨﺰﻥ ﺟﺪﺍﯼ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺯﯾﺮ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﯾﻪ ﺍﺟﺎﻕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮ
ﻓﻀﺎﯼ ﺣﻤﺎﻡ ﻫﻢ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺷﯿﺮ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﺮﺩ ﻭ ﯾﻪ ﺗﺨﺘﮕﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮐﻤﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺣﻤﺎﻣﺶ ﺑﻮﺩ . ﺧﻼﺻﻪ ﺍﻓﺴﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﯾﮕﻪ
ﺣﻤﺎﻡ ﺑﻘﯿﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﯾﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﺏ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯾﻪ ﺷﯿﺮ ﻭﺍﺳﻪ ﺩﻭﺵ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺨﻮﺍﯼ ﺑﺮﯼ ﺣﻤﺎﻡ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﻭ ﯾﺎ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ . ﺗﻨﻮﻉ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻼﺻﻪ
ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻭﺵ ﺗﻮ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﯾﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺁﺏ ﮐﻪ ﺳﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﻣﺘﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﻤﻮﻡ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ . ﺁﺏ ﺩﻭﺵ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ، ﯾﻪ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﯾﺎ ﺭﺧﺘﮑﻦ ، ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﺨﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﯿﺦ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﭼﻮﺑﯽ ﺍﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﺁﻭﯾﺰﻭﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﻟﺒﺎﺱ . ﺭﻭﯼ ﺍﻭﻥ ﺗﺨﺘﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺳﺎﮎ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ، ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺵ ﺗﺎ ﮐﻒ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﻭﺵ ﻧﺸﺴﺖ . ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﺗﺨﺘﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭘﻮﺗﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺍﯾﻦ ﺗﺨﺘﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻮﺩ ، ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﻪ ﻧﻪ ﯾﻪ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻣﺎﺕ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺩﺭﮔﺎﻫﯽ ﻭﺻﻞ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺩﻭﺭ ﯾﻪ ﭼﻮﺏ ، ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺻﺎﻑ ﺑﻤﻮﻧﻪ ، ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﺭ ﺟﻠﻮ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﺩﻭﺵ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﻤﻮﻡ ﮐﻨﻪ ﻭ ﯾﺎ ﺩﻭﺵ ﺑﮕﯿﺮﻩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭ ﻧﺒﯿﻨﻪ . ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﻭﻥ ﺩﺭ ﻫﺎﯼ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻣﺎﺕ ﺩﯾﺪ ﻭ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﻭﻥ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺑﻬﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺭﻭﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﺸﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﻡ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﻭ ﻧﯿﻢ ﺻﺒﺢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﺮﭼﻢ ﺗﻮ ﺻﻒ ﻣﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﯿﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﻤﺎ ﺭﻭﺯ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺸﻪ . ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻫﺮ . ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺼﺺ ﻭ ﮐﺎﺭﺷﻮﻥ ﺑﺎﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﺩﻩ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺗﻮ ﺗﻮ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺸﻬﺪ ، ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯽ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻭ ﺍﻭﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻦ ﻣﺸﻬﺪ
ﺗﺎ ﯾﻪ ﻋﺪﻩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﯾﻪ ﻋﺪﻩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ . ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺁﺧﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﻫﻢ ﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺯﺑﻮﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ ﺧﺎﯾﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﯾﺎ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺗﺸﻮﯾﻘﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺩﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﺮﺍﻡ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ، ﺭﻭﯼ ﺩﯾﺪﻧﺸﻮﻥ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻮﺩ . ﯾﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻮ ﻭﺍﺣﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ ﯾﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ ﻭ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ ﻣﻐﺰﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺷﻮﻥ ﺑﻮﺩ . ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺭﻭ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﭼﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻣﻨﺒﺮ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﺍﻭﻝ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﻭﺛﻮﻗﯽ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﺷﯿﺦ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺐ ﺑﺮﻩ ﺑﺎﻻﺵ ﺑﺸﯿﻨﻪ ﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﻫﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﻪ ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﻫﺎ ﺑﻬﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﺩﻋﺎﯼ ﺗﻮﺳﻞ ﻭ ﮐﻤﯿﻞ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺯﻭﺭ ﭼﭙﻮﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻭﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺑﺪﺭﺩ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ . ﻫﻤﻮﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺩﻻﯾﻞ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﺎ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻘﯿﻢ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺯﻭﺭﮐﯽ ﺍﻭﻥ ﺩﻭ ﺷﺐ ﻣﻌﺎﻑ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﻭﻣﻮﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﮐﺎﺭﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻭ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻌﺎﻑ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﺴﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﻧﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﻪ ﻣﺤﻞ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﻬﺎﺭ ﮐﺎﻧﺴﮏ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﺮﻧﺼﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺵ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﯾﺪﮐﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺭﺯﺵ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻭﻥ ﮐﺎﻧﺴﮏ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ
ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﻓﺘﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺒﺢ ﮔﺎﻩ ﺍﺑﻼﻍ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﯾﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﻣﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﮎ ﺭﯾﺰ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻣﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩ . ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺭﺳﻤﯽ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﺍﺭﺷﺪ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﺩﻭﺳﺎﻋﺖ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺭﻭ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﻪ . ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ . ﺭﺍﻩ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻭ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﻣﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﻨﮕﺮﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﮐﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺗﻮ ﻓﻀﺎﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ . ﻭﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺜﻼ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﯾﺎ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﻏﺬﺍ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺭﯾﺰ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻭﺭﺵ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﯾﻮﻣﺪﯾﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮐﺮﯾﺰ ﺩﻭﺭ ﻭﺍﺣﺪ ﻫﻢ ﺳﮑﻮﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﮐﯿﺴﻪ ﺷﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺳﮑﻮﻫﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭﮔﺎﻧﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺗﯿﺮﺑﺎﺭ ﺿﺪ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﻧﺼﺐ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺯﯾﻞ 147 ﮐﺎﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺯ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﯾﺦ ﻭ ﻧﻮﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﯾﻪ ﻣﺎﻩ ﮐﺎﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺎﺳﺎﻋﺖ ﺯﻧﮓ ﺯﻥ ﻭ ﯾﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﻭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﯾﺦ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻧﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﻧﺎﻧﻮﺍﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﯾﺦ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺳﻪ ﻗﺎﻟﺐ ﯾﺦ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﯾﺦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ، ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻗﺎﻟﺐ ﯾﺦ ﺑﺮﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﻫﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺍﺣﺪ ﺗﺪﺍﺭﮐﺎﺕ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﻬﻤﯿﻪ ﻧﻮﻥ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﻭﺍﺣﺪ ﺭﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻭﺍﺣﺪ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ . ﻧﻮﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺧﺪﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﮐﻨﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﺭﯾﺸﻪ ﺷﻮ ﺑﮑﻨﻪ . ﻫﻤﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻢ ﺑﺰﻭﺭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭﺍﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ . ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ ﻣﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻮﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﺟﯿﺐ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﻮﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﻮﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﺭﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺣﺒﻮﺑﺎﺕ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ

ﮐﻢ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﮐﻢ ﻭ ﮐﺴﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﻭﺍﺣﺪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻫﺮﭼﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻩ ﺍﮔﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺧﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ . ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﺟﻮﺭ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺣﺪﺍﺩ ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﻞ ﻭﻧﻘﻞ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﻬﻤﺎﺕ ﺧﺎﻟﯽ ﺭﻭ ﺑﺎﺭ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺯ ﭼﭙﺎﻭﻝ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﺮﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﻮ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺷﻮ ﺑﺮﺩﻥ ، ﺻﺎﺩﻕ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﻏﻮﺭ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﺭﻓﺖ . ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻣﻦ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ، ﺩﻭ ﺗﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﭼﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﭘﺘﻮ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺭﺳﻤﺎ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﺒﻠﻪ ﮐﺮﺩﻡ . ﯾﺎﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺭﻩ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺣﺪﺍﺩ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩ . ﺷﺒﺶ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺫﻭﻕ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭﺳﺎﯾﻠﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﻪ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﻫﺎﻣﻮ ﭼﭙﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﺗﻮ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻣﯽ ﭼﯿﺪﯾﻢ . ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭼﯿﺪﻥ ﻫﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺗﺮ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﯾﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﮕﯽ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺩﻡ ﺩﺳﺘﯽ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻭ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺗﺮ ﻭ ﻣﻬﻢ ﻭﻟﯽ ﻏﯿﺮ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺟﻌﺒﻪ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﺑﺰﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺍﻭﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﭘﺸﻦ ﻭ ﭘﺘﻮﯼ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﺨﺼﯽ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﻪ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎ ﺭﻭ ﻫﻤﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻃﺒﻖ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭼﯿﺪﻧﺸﻮﻥ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﻣﺎﻝ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺗﻮﭖ ﺑﻮﺩ ﻋﻤﻖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﺟﻌﺒﻪ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺜﻞ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ، ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﺒﻞ . ﺩﺭ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﻟﻮﻻﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺒﻮﺑﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﻔﺖ ﻭ ﻗﻔﻞ ﺍﺯ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺧﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﻡ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﻗﻔﻞ ﺩﺍﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﯾﻪ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﻦ ﭘﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﯾﻪ ﮔﺎﺯ ﺳﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﺰﯼ ﻭ ﯾﻪ ﮐﭙﺴﻮﻝ ﮔﺎﺯ ، ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﺮ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭ ﻫﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﯾﻪ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﺁﮐﺎﺳﯿﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺗﺎ ﻗﺎﻟﺐ ﯾﺦ ﺗﻮﺵ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﻇﺮﻑ ﻣﻼﻣﯿﻦ ﻭ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺩﺳﺖ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻣﺎﻫﯿﺘﺎﺑﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻇﺮﻑ ﻭﺍﺳﻪ ﻧﻮﻥ ﻭ ﻗﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﯾﯽ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﻭ ﻏﯿﺮﻩ ﺧﺮﯾﺪﻡ
ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺳﻨﮕﺮ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺩﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ ، ﺑﺠﺰ ﺻﺎﺩﻕ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻠﺪﺭﯼ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﺷﺪ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻮﺩ ﺗﻦ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺧﻄﯿﺮ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ ، ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻏﺬﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ، ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻮﺩ ، ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﭘﺨﺖ ﺍﮔﻪ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﯽ ﭘﺨﺘﯿﻢ ﺍﮔﻪ ﺷﺪﻩ ﺣﺘﯽ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﻭ ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ . ﺁﺥ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﻫﺎ ﺭﻭ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺭ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﻏﺬﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪﻥ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﻫﺎ ﺍﺑﻼﻍ ﺷﺪ ، ﺣﮑﻢ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺩﻭﻣﯽ ﻣﻦ ﻃﯽ ﯾﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺟﻨﺎﺏ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﺷﻬﺪﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻭﻡ ﻧﺼﺐ ﺷﺪ . ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ؟ ﻧﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ، ﺑﺰﺍﺭﯾﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﮕﻢ . ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻡ . ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺏ ﺳﺮﻭﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺳﻼﻡ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻬﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ.

ادامه دارد…

نوشته: رها