دم دمای شبه…
صدای بوق ماشینا چراغای شهرداری و یکی در میون سالم…
همه حول رسیدن به خونه ان…
خونه ای که من ازش فراریم…
خونه ای که جز بحث و دعوا و تلخی چیز دیگه ای نداره…
راهمو بی هدف ادامه میدم و سیگار لای دوتا انگشتامو یه نیمچه سوز پاییزی و کاپشن چرمی تنم…
مسافرکشا یه ریز رو اعصابمن تموم تلاششون اینه خلوت ذهنیمو به هم بزنن…
بازم یه کام سنگین از سیگارم و زم زمه ی موزیک خستگیا سیاوش قمیشی…
به یه سه راهی رسیدم یه ماشین پراید ۸۷ اینا زده بود بقل و داشت تو ماشینش با یه چیزی ور میرفت… پلاکش غریب بود از کنارش رد شدم…
آقا…
جانم بفرمایید…
این آدرسو میدونید کجا میشه؟
بله ولی یکم پیچ و خم داره باید کمی سوال کنید جلو تر که میرید…
شما مسیرتون نمیخوره هم منو به آدرس برسونید هم من شمارو؟
هوا خوبه داشتم پیاده روی میکردم :/ …
لطفا!
باشه…
سوار شدم عقب…
اولش سنگین بودم ولی کم کم با بوی عطرش توجهم و فکرم نسبت به افکارم منحرف شد…
شنل مادمازل سن ۲۹ ۳۰ چشای مشکی و خوش فرم نه درشت نه کوچیک ولی موزیکش حالمو به هم زد :/ ازین خواننده های جینگولکی بود :/
اما…
دلم نمیخواست به مسیرش برسه ولی هر لحظه نزدیک تر میشدیم…
مانتوی طرح لی موهاش رنگی بود و تنی از قرمزی داشت اما نمیدونم دقیقا چ رنگی بود…
سمت راست ماشین نشسته بودم تقریبا …
فرمونو که میچرخوند کمی از دستش میرف بالا و سینه اش خود نمایی میکرد طبق معمول سیخ کرده بودم و یادم رفته بود که چرا زدم میرون … قلبم تند میزد…
بزاقم خشک شده بود و ادرس دادنی صدام لرزشی از شهوت و استرس توش بود …
دلم میخواست بهش پیشنهاد بدم…
باهاش در ارتباط باشم …
خیلی ناز بود…
ولی ترس لعنتی و فکر یک درصد عصبانی شدنش کاری کرد که نتونم لب به پیشنهاد باز کنم…
و …
رسیدیم ب آدرس…
از اون تشکر و از من مرام تف دادن …
رفت…
مثل همه ی اونایی که رفتن و فراموشم کردن و من موندم و تنهاییام …
به راهم ادامه دادم …
یه سیگار دیگه و چریک فندک و یه کام و هوووووفففف…

نوشته: گرگ سیاه