کهریزک (۴ و پایانی)
لبخندهای پرامیدی که بخاطر خروج از سیاهچالِ کهریزک روی لبهای ترک برداشته ی عده ای از همراهانم نقش بسته بود با جون دادنِ مظلومانه امیرجوادی فر مقابل چشم های وحشت زده مون؛ به یکباره محو شد و اشک و نفرین و ناله بود که جای اون لبخند نصف و نیمه رو گرفت.از بچگی بارها و بارها توی گوشم خونده بودن مرد گریه نمیکنه ولی این چند روز که به اندازه یک ابدیت طول کشید من و همجنسهام چه بی قیدانه این قانون رو زیر پا گذاشته بودیم!
جلوی بهشت زهرا اتوبوس ایستاد و مامورین خیلی خونسرد انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده جسمِ بی جانِ امیر رو که تمام مدت کف اتوبوس دراز بود و صورتش با لباس یکی از بچه ها پوشانده شده بود پایین بردن و به سردخونه تحویل دادن! وای به حال دلِ مادرش وقتی که بدنِ پرپر شده ی پسرش رو تحویل میگرفت! ضربه هایی که سرهنگ" کمیجانی" با پوتین بر سر و صورت و دنده های شکسته ی امیر میزد لحظه ای از مقابل چشم هام دور نمیشد.خدایا چیکار میکنی اون بالا؟! هستی و می بینی این همه ظلم رو ؟!..
حدود یک ساعت, تحویلِ جسد طول کشید و بعد با قلبی آکنده از اندوه به سمت اوین حرکت کردیم.وقتی رسیدیم مسئولین اوین ما رو که اونطور زخمی و عفونی و بی‌رمق بودیم پذیرش نکردن به همین خاطر با اون حالِ وخیم دوباره زیر آفتاب سوزان پشت درهای بسته موندیم.محسن روح الامینی درحالیکه از پشتش چرک و خون بیرون می‌اومد، بی‌جان پشت درهای اوین دراز کشیده بود و ما که مرگ امیر رو با چشم های خودمون دیده بودیم از ترس از دست دادنِ یکی دیگه از دوستانمون شروع کردیم به التماس تا حداقل در رو براش باز کنن یا به درمونگاه منتقلش کنن ولی هیچکس فریادهای پردرد مون رو نشنید! یعنی می شنیدن اما به اندازه سر سوزنی به جان دادن یک جوان اهمیت نمی دادن! درمانده و ناامید از همه جا؛ من و چندتا از بچه ها زیر اون گرمای سوزان پیرهنامونو درآوردیم و سایه بونی برای تنِ عفونت کرده محسن درست کردیم تا گرما اذیتش نکنه,درنهایت بعد از گذشت چیزی حدود دوساعت درب اوین بروی ما باز شد و محسن که دیگه نفس کشیدنش به خِرخِر ترسناکی تبدیل شده بود به درمونگاه منتقل شد! می دونستم که دیر شده! لرزش بدن و دهنِ کف آلود و نفسهاش که سخت بالا می اومد؛ بهم می فهموند که امیدی به موندنش نیست…!!!
پرسنل اوین همگی بخاطر بوی تعفن و چرکهای زخمهای عفونی مون ماسک زده بودن و ناباورانه می پرسیدن “چه بلایی سر شما آوردن که اینجوری شدید؟! “…و ما فقط سکوت کرده بودیم.یک دنیا حرف داشتیم ولی بُهت و بغض و درد اجازه دهن باز کردن نمی داد.
بعد از استحمام و زدن داروی ضد شپش و تعویض لباسها مارو به سلول چهار در قرنطینه یک منتقل کردن.اوین برای ما دربرابر کهریزک بهشت بود,اینجا حداقل آب برای نوشیدن و جا برای دراز کشیدن وجود داشت.چیزی از ورودمون به داخلِ سلول نگذشته بود که حال محمد کامرانی به یکباره بد شد! مرتب سرش گیج میرفت و با سر به لبه‌های تخت برخورد میکرد، انگار داشت جونش رو بالا می آورد.همه وحشت کرده بودیم.یکی دوتا از دوستان سراسیمه به سمتش هجوم بردن برای کمک، منم از جام بلند شدم و به سمت درب سلول راه افتادم تا نگهبان رو صدا بزنم همین لحظه در توسط سربازی وا شد و اسمم با صدای بلندی خونده شد " میلاد مهامی؟!”
بی حرکت سرجام ایستادم و خیره به سرباز با دست به محمد اشاره کردم: حالش بد شده!! برسونیدش درمونگاه!!
نگاهش رو دوخت به پشت سرم.حرفی نزد فقط ابروهاش کشیده شد توی هم؛ بعد با مکث دوباره به من نگاه کرد و سرد پرسید: میلاد مهامی کیه؟!
کوتاه جواب دادم: منم…
جلو اومد و بی توجه به حالِ وخیمِ محمد بازوم رو گرفت و منو به همراه خودش از سلول بیرون کشید! ازش خواستم یه مامور بفرسته سراغِ محمد؛ با تشر گفت خفه شو! به هیچ کدوم از سوالام هم جوابی نداد تا اینکه رسیدیم پشت در اتاقِ رئیس زندان و بمحض داخل شدن و دیدنِ” سعید مرتضوی " بین چند درجه دار، فورا دلیل اونجا بودنم رو فهمیدم! فیلمی که از فرار من و مرگ سهراب توی اینترنت و فضای مجازی پخش شده بود و به قول خودشون وجه ی نظام رو بخطر انداخته بود.وجه ای داشت اصلا؟! مسلمه که نداشت ولی من برای نجات برادرم مجبور بودم بگم اون فیلم یک سناریو بیشتر نبوده!!!
سعید مرتضوی نشسته پشت میز؛ همونطور که یک نگاه کلی از سرتا به پام می انداخت خونسرد پرسید: این زخم‌ها چیه که روی بدنته؟!
زیاد نمیشناختمش ولی حرفهای " رامین پوراندرجانی" پزشک کهریزک که گفته بود حکم هرگونه شکنجه از جانب سعید مرتضوی صادر شده؛ در ذهنم رژه میرفت.با تاخییر جواب دادم: تو کهریزک شکنجه شدم!.."…یک تای ابروی مرتضوی انگار که حرف مسخره ای شنیده باشه با تعجب بالا پرید: از کجا معلوم که توی کهریزک شکنجه شدی؟!
ناباور گفتم: این همه شاهد هست…حتی امیر جوادی فر هم بر اثر شکنجه ها تو راه اوین فوت شده…
سعید مرتضوی درجواب اخم غلیظی کرد و با لحنی تند توپید: مرگ جوادی فر بر اثر شکنجه نبوده؛ مننژیت داشته سرماخورده و دووم نیاورده… نباید جایی بگی که در کهریزک شکنجه شدی، باید بگی بیرون از کهریزک این اتفاق برات افتاده,وگرنه حسابت با کرام الکاتبینه !!!
رذالت تا کجا؟! وقاحت تا کی؟! سکوت کردم و هیج حرفی نزدم. مرتضوی ادامه داد:می فرستمت بهداری زندان برای درمان؛ حواست باشه که درمورد شکنجه هیچ حرفی نزنی…از اونجا میبرنت برای بازجویی …"…یک برگه از روی میز برداشت و به طرفم گرفت: اینارو حفظ کن که اونجا جلوی بازجوها بگی!!!
نخونده می دونستم چی توی اون برگه نوشته! رابطه من و سهراب و سایر اعضای ستاد موسوی, با خارج از کشور و سازمانهای جاسوسی…ما فریب خورده دشمنان نظام هستیم…ما به ملت و کشور خیانت کردیم…ما بایک مشت گره کرده و شعار سردادن,به بدنه ی نظام ضربه وارد کردیم!
برگه رو نگرفتم.خیره شدم به چشمهای باریک شده مرتضوی و گفتم: برادر کوچکترمو به جرم پاره کردن و آتیش زدن عکس خامنه ای گرفتن و تهدید کردن که اگه…
جمله کامل از دهنم خارج نشده بود که با اصابت جسمی سنگین به پشت سرم ؛ تمام تنم پُر درد شد پاهام سست شد و گیج و منگ بی اراده روی زانوهام پخش زمین شدم" اولا امام خامنه ای؛ …دوما اسمشو توی دهن نجست نیار تخم سگ" بی حس و حال دوزانو روی زمین نشسته بودم که بازوم توسط سربازی کشیده شد" بلند شو ببینم" درحالیکه یه دستم پسِ سرم بود به زحمت روی پاهام ایستادم.مرتضوی خونسردانه گفت: برادرت حالش خوبه؛ به زودی میفرستنش خونه! اما به شرطی که تو به تمام کارهای کرده و نکرده ت اعتراف کنی ! اعلام برائت کنی از موسوی و حامیانش؛ تعهد هم بدی که دیگه توی هیچ تجمع اعتراضی شرکت نمیکنی…
نمی تونستم مخالفت کنم! برام مثل روز روشن بود که با این اعتراف,حکمِ مرگِ خودم و وجدان و شخصیت و غرورم رو با دستام صادر میکنم,ولی چاره ای نداشتم.بخاطر برادرم مجبور بودم…با چشم دیده بودم که مامورینِ حکومت به اصطلاح اسلامی چقدر بی رحم و از انسانیت به دورند! یک قطره آب به امیرِ درحال احتضار ندادن…به فریاد محسنی که داشت جون میداد نرسیدن…محمد کامرانی پسربچه ای که درانتظار کارت ورود به جلسه کنکورش بود اون پایین داشت مثل ماهی بیرون افتاده از آب تقلا میکرد ولی هیچکس اهمیت نمیداد…با برادر من که عکس امامشون رو پاره کرده بود چه میکردن؟! کاش به جای سهراب من تیر خورده و مرده بودم و شاهد این همه ظلم و درد و خفقان نبودم.هیچ حرفی نزدم و من رو در سکوتی سنگین و تلخ برای مداوا به بهداری زندان فرستادن که البته هیچ مداوایی هم صورت نگرفت، فقط روی زخم‌هام بتادین زدن و پانسمان کردن!
حالا بعد از اون روزهای سرد و سیاه کهریزک، بعد از اون ناله‌های شبانه، بعد از اون دردهای تمام نشدنی،بعد از اینکه فهمیدیم به جز امیر جوادی فر…“محسن روح الامینی ,محمد کامرانی,رامین قهرمانی و احمد نجاتی کارگر” جزو درگذشتگان اون جهنم بودن,سرنوشت ما تحقیر و کتک بود و بازجویی‌های هر روزه اوین و سوال‌های تکراری، کی هستیم و از کجا اومدیم؟! و من هر بار دلم میخواست داد بزنم که انگار هیچوقت نبوده ام و از آخر دنیا اومده‌ام، از جایی که روز به روزش جهنم تازه‌ای بود.دلم میخواست داد بزنم و بگم من از کهریزک اومده ام و فقط در انتظار فردایی هستم که در پسِ طلوعش هیچ دیواری نیست، سیاهی ای نیست، زندانی نیست…درد و شکنجه ای نیست… کهریزک نیست!..و چقدر دنیا بی بند و زندان,بی خشونت, بی نفرت…با آزادی…زیباتر میشد!!
…
دربِ دولنگه ی آهنی باصدای قیژ بلندی ازهم باز شد.نفس عمیقی کشیدم بیرون رفتم و بمحض خروج، دیدمش! با چند قدم فاصله منتظرِ من ایستاده بود.چقدر شکسته شده مگه چقدر گذشته بود؟! یادم نمی اومد.زمان رو گم کرده بودم.مات و مبهوت خیره به من ﮔﺎم اول رو لرزون ﺑﺮداشت ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﯿﺎد.چرا انقدر حیرت زده اس؟! حتما داشت به این فکر میکرد" پسرِ منه به این حال و روز افتاده؟!" ﻗﺪم ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ اما سستم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺮداشتم؛ اون بود ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎﺷﻮ ﺑﺮاي ﺑﻪ آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪﻧﻢ ﺑﺎز کرد! ﺑﻐﻠﺶ کردم و ﺳﺮم نشست روي ﻗﻔﺴﻪ ي ﺳﯿﻨﻪ اش؛ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎی اون بود که ﺷﺮوع کرد ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن. پدرم بود.چه خوبه که هست.چه خوبه که شونه های پهنش از این به بعد مرهمی میشه برای زخم های جسم و روحم! ﺑﻐﺾِ دﻟﺘﻨﮕﯽ و اﻓﺴﻮس ﭼﻨﮓِ ﮔﻠﻮم شده بود اﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ کردم برای شکستنش و ﭼﻪ ﺧﻮب تونستم ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﻢ.
دستهاش ﺑﺎﻻ اومد، ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖِ ﺧﻮدش ﺧﻢ کرد, ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو بوسید و زﯾﺮ ﻟﺐ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ گفت.بغضم نمی رفت تنها تونستم یک کلمه بگم: میعاد؟!.."…فورا جواب شنیدم: خونه اس…
…
بمحض پیچیدن ماشین توی کوچه؛ چشمم افتاد به خونه ی رفیقم سهراب و حجله ی سبزرنگی که تکیه به دیوارِ مجاورِ درِ خونه شون نصب شده بود.دﻟﻢ با دیدن اون بنای سبزرنگ اوﻧﻘﺪري ﻓﺸﺮده ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺲ کردم ﯾﻪ وزﻧﻪ ي ﺳﻨﮕﯿﻦ روي ﻗﻔﺴﻪ ي ﺳﯿﻨﻪ ام گذاشته شده و اﺟﺎزه ي درﺳﺖ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ ده.ﺑﻐﺾ ﺑﺪي ﮔﻠﻮﻣﻮ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد. ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎي ﺟﻮن دادنش ﺑﺮاي هزارمین ﺑﺎر ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺷﮑﻞ گرفت.ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ رو ﺗﻮي اﯾﻦ کوچه باهمدیگه گذروندیم! ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ﺷﺪﯾﻢ و ﻫﻤﻮ ﮐﺘﮏ زدﯾﻢ! ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﺎ ﻫﻢ درس ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ! ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ و ﺧﺮاب ﮐﺎري و بازی کردیم! اﻧﮕﺎر ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺮوز ﺑﻮد.ﺳَﺮِ ﭘُﺮ ﺷَﺮ و ﺷﻮرﻣﻮن ﮔﺮم ﭼﻪ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز از ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ!ﯾﮑﯽ زﻧﺪه ي ﺑﯽ روح، ﻓﺮﺳﻮده ي ﻓﺮﺳﻮده! ﯾﮑﯽ ﻣﺮده ي ﺑﯽ روح، ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺗﻮي ﯾﻪ ﻗﺒﺮ، ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ زﯾﺮ آﺳﻤﻮن اﯾﻦ شهر!
پدرم متوجه نگاهم شد و فورا گفت: آدرسشو میدم بهت، برو یه سر بهش بزن!
آدرس قبرِ سهراب؟! با چه رویی می رفتم؟ چی بهش می گفتم؟! که تسلیم شدم؟ اعتراف کردم جاسوس بودی؟ گذاشتم اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﯾﺎد دادي ﮐﻒ ﻫﻤﻮن ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺖ ﻗﺎﻃﯽ و ﻣﺤﻮ ﺑﺸﻪ؟! گذاشتم ﻣﺮدﻧﺖ ﺑﯽ رﻧﮓ ﺑﺸﻪ؟! گذاشتم ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺑﺮي سهراب؟! ازم راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟! منو می بخشی اصلا؟! نه؛ نمی تونستم برم! من حتی شرم می کردم به عکس اعلامیه ش نگاه کنم! من حتی اجازه نداشتم به ﺳﻮگ ﺻﻤﯿﻤﯿﺘﺮﯾﻦ رﻓﯿﻘﻢ ﺑﺸﯿﻨﻢ.من خائن بودم!
پیاده شدم و با سری پایین بدون نگاه کردن به تک پارچه ی سیاه نصب شده روی دیوار کوچه؛ پشت سر پدرم وارد حیاط خونه شدم! چندروز از این محیطِ امن دور بودم؟! عطر خونه رو عمیق بو کشیدم تا سنگینیِ زندان و شکنجه یه خرده از وجودم کم بشه،از پله ها بالا نرفته بودم که مادرم بیرون اومدن و به محض دیدن من سرجا میخکوب شد! نه اون تکون می خورد، نه من! نه من حرفی می زدم, نه اون! بهت و ناباوری تنها چیزیه که تو چشمای خیسش دودو می زنه! از چی انقدر متعجبه? از این همه تغییر متعجبه یا از اینکه پسر ۲۵ ساله ای تو اوج جوونی اونقدر پیر به نظر می رسه؟
من همیشه بزرگتر از سنم بودم! همیشه بزرگتر از سنم فهمیدم و همیشه بزرگتر از تاریخ شناسنامه ام رفتار کردم و این واقعاً بد بوده! وقتی زیاد بفهمی، وقتی زیادی بفهمی دنیای کوچیک اطرافت راضیت نمی کنه و سعی می کنی بپری! بپری اون بالاها و ببینی جاهای دیگه چه خبره بدون اینکه لحظه ای به این فکر کنی که ته این پریدن شاید یه سقوط جانانه باشه !مادرم حق داشتن تعجب کنه؛ این من نبودم!
آغوش پرمهر مادر و دلسوز خواهرم تا حدودی ذهنم رو از سهراب دور کرده بود.هرچند که هق هق گریه شون قلبم رو به درد می آورد.وارد ساختمون که شدم چشم گردوندم بدنبال میعاد.نبود.حدس زدم توی اتاقش باشه…برگشتم سمت پدرم و پرسیدم: میعاد توی اتاقشه؟!
جوابی نبود جز سکوت محض!منتظر به دهان پدرم چشم دوخته بودم.از جواب خبری نبود.سوالم رو تکرار کردم: میعاد توی اتاقشه دیگه؟!
فکِ چفت شده ی پدر و سرِ مادرم که پایین افتاد؛ ذهنم رو برد سمت یک اتفاق شوم! آب دهنمو به زور فرو دادم لبی تر کردم و با ترس پرسیدم: چی شده؟! اتفاقی افتاده؟!.."…تکون دادن سر پدرم به دو طرف به معنی"آره"همزمان شد با ترکیدن بغض مادرم! برگشتم عقب و بهت زده خیره ش شدم.سرشو فرو کرده بود تو پر شالش و گریه میکرد.فهمیدن موضوع برای من خیلی سخت نبود اما باورش وحشتناک بود. ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﻗﺪم ﭼﺸﻤﺎم ﻣﯿﺦ در بسته اﺗﺎقِ میعاد شد و ثانیه ای بعد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﭘﺮواز کردم ﺗﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﺘﻮﻧﻪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺑﺸﻪ! قلبم طوری میزد که هرآن ممکن بود از قفسه سینه ام بیرون بزنه! ﺗﻮ ﺻﺪم ﺛﺎﻧﯿﻪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ کسی ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺑﺸﻪ به در رسیدم و بی معطلی دستگیره رو چرخوندم! اﺳﺘﺮﺳﻢ اوﻧﻘﺪر زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺴﺘﯽ رو ﺗﻮي ﭘﺎﻫﺎم ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم.بی توجه به میلا میلاد گفتن های پدرم داخل رفتم و خیره به صحنه روبرو, به آنی مغزم خاموش شد.
پسر ﻧﺤﯿﻔﯽ ﮐﻪ روي ﺗﺨﺖ دراز کشیده ﺑﻮد, ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﺎ برادرم ﻧﺪاﺷﺖ! اﯾﻦ ﭼﻬﺮه ي از ﺷﮑﻞ اﻓﺘﺎده، اﯾﻦ ﻫﯿﮑﻞ ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮن و اﯾﻦ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﯽ ﻧﻮر؛ متعلق به میعاد اون بچه ی پر شر و شیطون و همیشه خندون نبود.اﯾﻦ پسرو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ! ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد! ﻫﯿﭻ ﮐﺴﻢ ﻧﺒﻮد!چیکار کرده بودن باهاش؟!
پدرم بود که باصدایی شکسته و گرفته از بغض توضیح داد " هیچ خبری از شما دوتا نداشتیم تا اینکه بعد از دوهفته سرگردونی توی کلانتریها و دادگاهها، یه تیکه گوشت کبود و مریض بهم تحویل دادن و گفتن این پسرت! تهدیدم کرده بودن هیچ کجا حرفی از زندانی شدنش نزنم وگرنه تورو سربه نیست میکردن حتی جسدت هم تحویل نمی دادن.میعاد روز اول، تب داشت و هذیون می گفت.هنوز نمی دونستم چه مصیبتی برسرم نازل شده! با دیدن خون فراوان در ادرار و مدفوعش، از ترس اطلاعاتی ها بردیمش یه درمونگاه حاشیه شهر…دکتر درمونگاه چند آزمایش نوشت و معاینه های دقیق تری کرد بعد بهم گفت توسط یک یا چند نفر، به زور مورد تجاوز جنسی قرار گرفته!!! وقتی شنیدم دنیا دور سرم چرخید و همونجا از حال رفتم…«پارگی شدید مقعد» بعد از بارها تجاوز و خونریزی، مقعد و روده هاش رو دچار عفونت شدیدی کرده بود.دکتر می خواست مقامات قانونی و کلانتری رو در جریان یک جرم,احتمالا زورگیری و تجاوز به عنف قرار بده که اجازه ندادم و ماجرای تظاهرات و زندانی بودنشو گفتم.دکتر شوکه شده بود رنگش مثل گچ سفید شده بود و فهمیده بود همین مأمورای قانون، این بلا رو سر میعاد آوردن!
تمام مدتی که پدرم داشت توضیح میداد ﺣﺲ ﮐﺮدم روح از ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ وجودم ﺟﺪا ﺷﺪه!خیس عرق بودم اما سردم بود و لرز کرده بودم.نمی تونستم درست نفس بکشم.سعی کردم هوا رو ببلعم! سعی کردم اکسیژن رو به ریه هام بکشم! اما نبود! هیچ هوایی نبود! تو هوایی، تو زمینی که اینهمه ظلم و ستم میشد هیچ اکسیژنی نبود!نفس بریده، گر گرفته، با اعصابی تحلیل رفته راه افتادم سمت اتاقم! تمام وجودم فقط یه چیز می خواست. تنهایی و تنهایی و تنهایی…
نمی دونم چقدر گذشته بود، نمی دونم چقدر گذشته بود از وقتی ایستاده بودم وسط اتاقم و پرحرص نفس می کشیدم! نمی دونم ضربان قلبم تو اون شرایط روحی به چند هزار رسیده بود! نمی دونم حرص بی شرمی و وقاحتِ مامورینِ رذل و دروغگوی این نظام نجس بود یا فشار عصبی تحمیل شده, که دستهام مشت شد صدام از اعماق وجودم اومد و اومد نشست تو گلوم و بعد منفجر شدم و همزمان صدای شکسته شدن وسیله های اتاق بود که گوش می رسید.سوزش دستهام و خونی که جلوی چشمامو گرفته بود! نههههه های ممتد و بلندی که از گلوم بیرون می اومد و حنجره امو می خراشید! ناسزاهایی که از سر عصبانیت از دهنم بیرون می اومد! خشمی که بیشتر از تخریب وسیله های اتاق داشت خودمو نابود می کرد!
دستی دور کمرم حلقه شد اما نتونست مانع تقلام بشه! اونقدر دست و پا زدم و نفس نفس و فریاد و هوار کشیدم تا سرم با فشار دستی روی زمین قرار گرفت و صدای هیس و چیزی نیست چیزی نیست های پدرم پیچید تو گوشم.واقعا چیزی نبود? بخاطر نجات برادرم نشسته م جلوی بازجو و به کارهای کرده و نکرده ام اعتراف کردم حالا میبینم که هیچی از اون برادر نمونده جز یه جسم متلاشی شده!! این درد رو به کی می گفتم?شکایتش رو کجا میبردم? با اینهمه درموندگی چیکار میکردم!? نه در پی حفظ غرور مردونه ای بودم و نه اصلا دیگه توانی واسه خوددار بودن جلوی خانواده تو وجودم هست! پلک می بندم و دستمو هایل می کنم روی چشمایی که چند هفته س جز سیاهی و درد و غم چیزی ندیده و می ذارم بغضم بشکنه که اگه باز هم بخوام مانع بشم قلبم از هجوم اینهمه درد از کار می افته!
آروم که شدم.از تقلا که افتادم پدرم رهام کرد ولی شنیدم که پرحرص گفت: ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﺷﺪين میلاد ! ﺑﺎزیتون دادن! چقدر بهت گفتم توی این خیمه شب بازی نظام دخالت نکن و بشین تو خونه؟ برادرتم افتاد دنبال تو ببین حالشو… بد کردی با همه مون میلاد, و اول از همه هم با خودت !
چشم بستم و آهسته و پربغض گفتم: زخم نزن پدرِ من! تمام تنم پر زخمه,بیشتر از این طاقت ندارم…کاریو که فکر میکردم درسته انجام دادم.ﺗﻮ ﯾﻪ ﺑﺮﻫﻪ اي اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯽ و بخاطر مردمت ﺣﺮف ﺣﻘﯽ رو ﺑﺰﻧﯽ و ﻣﯽ زﻧﯽ و ﭘﺎي ﺗﺎواﻧﺶ ﻫﻢ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﯽ!
من مستحق سرزنش نبودم.هنوز و بعد این همه شکنجه و ظلم فکر می کنم راه خطا نرفتم اما تاوانی سنگین تر از جرمی که به ظاهر مرتکب شدم رو دادم! یعنی همه مون دادیم! تاوان رد شدن از خط قرمزها شد چیزی که نباید! سربلند کردم و میخِ چشمهای این پدرِ ده سال شکسته تر شدم. سخت نیست فهمیدن اینکه بر خلاف ظاهر خونسردش تو وجودش بدتر از من غوغاست، اون هم وقتی که سیب گلوش با اون شدت بالا و پایین می شه و با بغض میگه:بخاطر مردم?! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون و ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻠﺖ دارن ﭼﻪ ﺟﻮري زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ! ﻫﻤﻪ اﺷﻮن ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن! اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮده! اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﺷﻮن ﯾﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﻣﺜﺎل ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﻘﯿﺪه ﺑﻮدن! ﮐﺪوﻣﺸﻮن ﯾﻪ ﺑﺎر ﯾﻪ ﮐﻤﭙﻮت دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و اوﻣﺪ زﻧﺪان؟! ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻣﺮدم ﯾﻪ ﺑﺎر در اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو زد ﮐﻪ ﺑﮕﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﭘﺴﺮﺗﻮن ﻫﻤﻪ ي زﻧﺪﮔﯿﺘﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻓﺪا ﮐﺮد! ﮐﺪوﻣﺸﻮن در ﺧﻮﻧﻪ ي پدر سهراب رو زده ﮐﻪ ﺑﮕﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮدن ﭘﺴﺮﺷﻮن؟! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻣﺮدم قمار کرد و باختی؟! اﯾﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟!ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻣﺮدم ﻗﺪرﻧﺸﻨﺎس زنده کش ﻣﺮده ﭘﺮﺳﺖ ﺟﻮوﻧﯽ و ﺗﺤﺼﯿﻼت و زﻧﺪﮔﯽ تو ﺣﺮوم ﮐﺮدي؟!
شاید حق با پدرم بود.شاید درست می گفت و من بیهوده و سر یک قمار همه چیزمو باختم اما,ﺣﺪاﻗﻠﺶ این بود اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ و ﺣﺮﻓﻤﻮ ﺑﺰﻧﻢ، ﺳﺎﮐﺖ ﻧﻤﻮﻧﺪم و ﺧﻮدﻣﻮ ﺧﻔﻪ ﻧﮑﺮدم! جواب پدرم رو ندادم…یعنی حرفی برای زدن نداشتم و مطمئنا گوشی هم برای شنیدن نبود.بلند شدم و رفتم سمت سرویس,شیر رو باز کردم و سرم رو گرفتم زیر آب. خنکی قطره هایی که از یقه ام راه گرفته و به پشتم می چکید لرز به تنم انداخت اما خوب بود.با اون جوشی که آورده بودم این آب، شاید آب روی آتیش نبود اما یه مقدار آرامش می آورد! یه خرده از این تنش و عصبیت وجودم کم می کرد و میتونستم برم و با میعاد روبرو بشم!
رفتم سمت اتاقش! آهسته درو باز کردم و داخل شدم همچنان به شکم روی تخت دراز کشیده و صورتش رو به من بود.رفتم جلو,آب دﻫﻨﻢ رو ﻓﺮو ﻣﯽ دم و ﺑﺎ ﻣﺸﻘﺖ زﯾﺎد ﻟﺐ وا کردﻢ: میعاد…بیداری?
ﭼﻮﻧﻪ ام بی اراده می لرزید.ﻟﺐ گزیدم و ﺳﮑﻮت کردم ﮐﻪ ﺑﻐﻀﻢ ﻧﺸﮑﻨﻪ! منِ از درون تهی و پوچ باید سفت و سخت می ایستادم و میگفتم خودم کمک میکنم تا دوباره سرپا بشی ! منتظر خیره به صورتش بودم که پلکهاش لرزید و ثانیه ای بعد چشم باز کرد.
خیره شدیم به هم.نگاهش خسته و بی نور بود.کجا رفت اون پسر زیبا و خندون با چشمایی براق?! این پیرمرد فرتوت و پژمرده که فقط موهاش سفید نشده, کی بود?! بغض خفه ام کرده بود.نتونستم سرپا بمونم زانو زدم کنار تخت و اﯾﻦ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ اﺳﻤﺶ رو ﺑﻪ زﺑﻮن آوردم ﻟﺮزش ﺗﻮ ﺻﺪام ﺑﯿﺪاد میکرد.میعاد هیچ حرفی نمی زد فقط با چشمای پر اشکش نگاه میکرد.پر بغض با صدایی گرفته و خشدارگفتم: همه چی درست می شه فدات شم …
باز هم سکوت و نگاهی پر درد که قلب منو مچاله می کرد.دوست داشتم داد بزنم و بگم بخدا اعتراف کردم.بخاطر نجات تو گفتم سهراب جاسوس بود و مرگش صحنه سازی …ولی چه فایده ای داشت? سالم میشد? چیکار باید میکردم برای این برادر ده سال کوچکتر ولی بیست سال از خودم پیرتر?! آهی کشیدم و خواستم بلند شم که دﺳﺖ میعاد بی رمق ﻧﺸﺴﺖ روي دﺳﺘﻢ.از ﺳﺮﻣﺎش ﺗﻤﻮم ﺗﻨﻢ ﻣﻮر ﻣﻮر ﺷﺪ!هم خوشحال بودم هم متعجب.خیره نگاهش می کردم که با صدای بسیار ضعیفی گفت: خوب میشم داداش…صبح که بشه حالم خوب میشه!
ذوق زده و بی اراده خندیدم و سعی کردم با حرف زدن حالش رو عوض کنم اما میعاد غیر از اون جمله دیگه لب وا نکرد.منم سکوت کردم و نفهمیدم کی و چطور کنارِ تختش روی زمین خوابم برد!
" صدای قهقهه ی سهراب لبخند به لبم میاره،راه می افتم سمتش که ببینم برای چی این طور می خنده. در اتاقی رو هل می دم. قدم که به داخل میذارم میبینم اتاق نیست و سلول بی پنجره ی انفرادیه و سهراب غرق در خون روی زمین افتاده و همون طور که منو نگاه می کنه می خنده! تمام جونم به لرزه می افته، عضلاتم کش می یاد و حس وحشت لحظه ای که سهراب روی دستام جون داده به تنم می شینه اما اون همچنان دیوانه وار می خنده ! جلو می رم و کنارش زانو می زنم. دستم پیش می ره برای بلند کردنش،خنده اش به آنی تبدیل به اخم می شه و دستم رو پس می زنه! با تنی زخمی سر جاش می شینه! ماتزده می مونم بهش که سر پا می ایسته! برقِ خشمِ نگاهش چشمامو می زنه وقتی با انگشت بهم اشاره می کنه و با عصبانیت فریاد میکشه: تو خائنی…خیانت کردی بهم!..جیغ بلندی میکشه و هجوم میاره به سمتم…"
میدونستم دارم کابوس می بینم ولی توان چشم باز کردن و تکون خوردن و فرار کردن از اون کابوس لعنتی رو نداشتم .عجیب تر این بود که صدای جیغ رو هنوز میشنیدم!یکم که گذشت صدای جیغ بلندتر و سوزناک تر شد و اونجا بود که مغزم به تنم فرمان هوشیار شدن داد و بلافاصله چشم باز کردم.توی اتاق میعاد بودم.با دوباره شنیدن صدای جیغ لرزه به اندامم افتاد و ضربان قلبم تند شد.این دیگه کابوس نبود…کاملا بیدار بودم و میشنیدم…وحشت زده بلند شدم.تخت میعاد خالی بود.دلم با دیدن تخت خالی بی دلیل فرو ریخت.صدای جیغ لحظه ای قطع نمیشد و نمی دونم چرا احساس میکردم زیادی برام اشناست.سراسیمه از اتاق خارج شدم و دویدم سمت ورودی هال.صداها از حیاط می اومد و من هرچه میرفتم به در نمیرسیدم.قدمهام انگار سنگین شده بود.ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﻟﺮز ﭼﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ اﻓﺘﺎده! از ﭘﺎﻫﺎم ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺑﺎﻻ!
دوباره صدای جیغ بلند و بلندتر شد.درو که باز کردم پا که گذاشتم توی حیاط دیگه صدایی نشنیدم! نگاهم به جمعیت توی حیاط جلوی در انباری,قفل شده بود.اینا کی بودن? همسایه!? اینجا چی می خواستن?نگاهم افتاد به خواهرم.روسری به سر نداشت خودشو میزد و موهاشو میکشید و چند زن سعی داشتن جلوشو بگیرن.چه خبر شده اینجا?یکی سعی داشت تکونم بده,دستم رو میکشید ولی من پسش میزدم و میرفتم سمت جمعیتی که ته حیاط جلوی در انباری جمع شده بودن!یکی صدام زد.بی اراده خندیدم و گفتم: خواهرم چرا خودشو میزنه?
زانوهام میلرزید و اشکِ بهت و ناباوری توی چشمام حلقه زده بود.جلوتر رفتم و اینبار میون چند زن و مرد همسایه مادرم رو دیدم.مادرم بود این زن?!چرا صورتش چنگ خورده و خونیه? چرا چشمهاش انقدر وحشت زده س?نگاه مادرم که به من افتاد با دو دست کوبید توی صورتش و شروع کرد میعاد رو صدا زدن و نفرین کردن خامنه ای و …چنان پر سوز نفرین می کرد که من از نفرین هاش ترسیدم و مو بر بدنم سیخ شد.اصلا چرا میعاد رو صدا میزد!?بالاخره رسیدم جلوی انبار…چندنفری رو کنار زدم تا اینکه چشمم افتاد به دو پای آویزون از سقف و …
همه ی وجودم داشت می لرزید.این تنِ آویزونِ به دار کشیده که چندنفر سعی در پایین آوردنش داشتن برادرم بود?! نه شوکه ام و نه از خود بی خود…به هوشم…هوشیارِ هوشیار…درك ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ اي اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده! ﺗﻮ ﺑﯿﺪاري ﮐﺎﻣﻠﻢ! اما انگار داشتم خواب میدیدم.ﻧﮕﺎﻫﻤﻮ دوختم به پدرم که زار میزد.ﭘﺪر رو اﯾﻦ ﺟﻮر ﺳﺴﺖ و ﺷﮑﺴﺘﻪ دﯾﺪن,آدم رو ویران میکرد.یهو و بی اراده داد کشیدم.اونقدر بلند که همه برگشتن سمتم و با ترحم نگاهم کردن…انگار تازه داشتم از شوک خارج میشدم…تازه داشتم معنی حرف دیشب میعاد رو درک میکردم" خوب میشم داداش…صبح که بشه حالم خوب میشه!" ﺳﺮدي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ آﻧﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺷﺪ.الان حالش خوب بود? الانی که از این دنیای تیره و تار پر ظلم و ستم دست کشیده ,حالش خوب بود?!
…
سالگرد میعاد بود.مراسم تموم نشده,زودتر از بقیه قبرستون رو ترک کردم تا یوقت دلم هوای رفیقم رو نکنه! بعد از یکسال هنوز که هنوزه دلم رضا نمیداد برم سر خاکش بشینم.هنوز نتونستم خودمو بابت اون خیانت ببخشم و مطمئنم هیچوقت هم نمی بخشم.نمی دونم چرا از بهشت زهرا که اومدم,بی هدف و بی مقصد راه افتادم توی کوچه پس کوچه ها، به مردمی نگاه می کنم که پی زندگیشونن!
یه روز صبح, دیدن اخبار و تصویر شلوغی ها و زد و خوردها خونمو به جوش آورد! یه روز صبح پشت به پشت سهراب وارد معرکه ای شدم که گذشته و حالمو تغییر داد. یه روز صبح رفتم که بگم نزنین! نکشین! امان بدین! اما زدن، کشتن و امانی ندادن.یه روز نزدیک اذان ظهر خون سهراب رو دستام رد گذاشت و یه روز دیگه خون خودم بود که از باور مرگش خشک شد.یه روز دیگه میون کلی درد و زخم و کینه چند جوون جلوی چشمام پرپر زدن و یه صبح که خورشید کامل طلوع نکرده بود تن بی جون برادرمو کشیده به دار دیدم و شونه هام خم شد از مصیبتش! به چه قیمتی!?..طلب حق و آزادی…
می رم و می رم تا می رسم به اون نقطه از دنیا که انگار یه زمانی توش قیامت شده!می ایستم و زل می زنم به اطرافم. به در و دیوارها، به جایی که اون روز سهراب مقابل چشمام تیر خورد و زمین افتاد.به انتهای خیابون و اون دود و آتیش و سر وصدا! به مردمی که حالا دارن بی خیال زندگیشونو می کنن نگاه می کنم. به آدمهایی که یادشون رفته یه عده آدم تو این خیابون، تو این نقطه از آخر دنیا زندگیشون به آخر رسیده ! چه دردها, چه شکنجه ها و چه تحقیرهایی که نکشیدن! چه بغض هایی که نکرده و چه اشکهایی که نریختن!
چه فایده? کی یادش مونده? کی میدونه امیر جوادی فر چطور مُرد یا محسن روح الامینی چقدر شجاع بود? کی میدونه ترانه موسوی،همون دختر سبزپوشی که روز ۷ تير دستگير شد، مورد تجاوز قرار گرفت و بعد به دليل پارگی رحم و مقعد سر از بيمارستانی در کرج و دست آخر با بدنی جزغاله شده سر از سينه قبرستونی بی نام و نشان شمال ايران درآورد ,کی بود?
یه دلسردی بزرگ تو وجودم نشسته که هیچ جوری ریشه کن نمی شه!یه دنیا دلتنگی رو روی شونه هام حمل می کردم که به هیچ وجه,سبک نمیشد.من بریدم! از این مردمِ فراموشکارِ بی درد، از این دنیایِ رنگارنگ بریدم و بی رگ شدم و بی درد! با خودم عهد بستم دیگه هرگز دلم برای هیچ بشری نلرزه !
راه رفتم و راه رفتم و اجازه دادم فکرها، خاطره ها، حسرت ها، کینه ها و تحقیرها عین خوره ذره ذره روحمو بخوره! می رفتم تا برسم یه جایی ته دنیا, تو تنهایی سر کنم و فکر و فکر و فکر تا بفهمم قیمت یه همدردی، یه همفکری چقدر پامون تموم شده !
نفهمیدم چقدر راه اومدم اصلا کجام و هوا کی تاریک شد. جاده رو برگشتم.اما باز تاریکی بود.ایستادم. به آسمون نگاه کردم بدنبال یک کوکب هدایت, اما جز سیاهی هیچی نبود.چرا این سرزمین انقدر تاریک شده?!از سیاهی ستم و ظلم بود دیگه? چرا نوری از هدایت نمی اومد? ما به جبران کدوم گناه و اشتباه، اسیر این سیاهی شدیم? کجای مسیرمون رو اشتباه رفتیم?نمی دونم…نمی دونم! ﯾﻪ دﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻠﻮﻣﻮ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد! دﺳﺖ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺑﻐﺾ؟! درد ﺑﻮد ﯾﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ؟! ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﺑﺪﺟﻮري داﺷﺖ منو از ﭘﺎ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ!
این میلاد محصول زندان و شکنجه و خشونت و بی رحمیه! محصول لکه های سیاهی که هر یه دونش برای کدر کردن روح کافیه!روح مرده ی من با کدوم دم مسیحایی قراره شور زندگی از سر بگیره؟!
پایان…
می بوسمت یک روز در میدان آزادی…
می بوسمت وقتیکه تهران دست ما افتاد…
می بوسمت وقتی صدای تیرها خوابید…
می بوسمت وقتی سلاح از دست ها افتاد…
می بوسمت پای تمام چوبه های دار…
وقتی کبوتر روی آنها آشیان دارد…
وقتی قفس تابوت مرغ عشق دیگر نیست…
وقتی که او هم بال و پر در آسمان دارد…
می بوسمت پشت در سلول ها وقتی…
بوی شکنجه از در زندان نمی آید…
وقتی که زخمی روی تن هامان نمی خندد…
وقتی که از چشمانمان باران نمی آید…
می بوسمت وقتی پلیس ضد شورش هم…
یکرنگ با مردم سرود صلح می خواند…
وقتی که نان عده ای اعدامِ گندم نیست!
در مزرعه,گندم سرود صلح می خواند…
من آروزهای خودم رو باتو می بینم…
وقتی کنارم در خیابان راه می آیی…
وقتی که شال سبز تو در باد می رقصد…
یک روز می بوسم تورا بانوی رویایی…
آغوش تو بوی بهار سبز را دارد…
تو دختری از جنس بارانهای خردادی…
می بوسمت,می بوسمت,می بوسمت ای عشق…
می بوسمت یک روز در میدان آزادی…
نوشته: روح.بیمار
این اولین داستان شهوانیه که منو به گریه انداخت…میعاد،میعاد،میعاد…نمیدونم ملت با چه رویی میگن یه خدای خوب و مهربون اون بالاست که هوای بنده هاش رو داره،مگه میعاد،محسن،امیر،ترانه،ندا،سهراب و خیلی های دیگه بنده همون خدای لعنتی نبودن؟ارش نمیبخشمت!به خاطر این که خدا مرده نمیبخشمت!به خاطر میعاد نمیبخشمت!تمام چهار قسمت نگران اون بچه طفل معصوم بودم و این شد عاقبتش…بزارین راحت بگم،اگه قیامت و عدالتی در کار باشه،خدا برای بخشایش باید به پای خیلی ها بیفته!
توکه دهان ما رو تو قسمتهای قبل مورد عنایت قرار دادی،خوب اینم ازش نمیزدی، کامل میذاشتی دیگه.
باهات موافقم،کار درست همینه،در اینگونه موارد خودسانسوری مطلقا مفید نیست،همونکه اولش تذکر بدی کافیه.
هنوز نخوندم،
ممنون بابت زحماتیکه واسه نوشتن مخصوصا کهریزک متحمل شدی،میدونم علاوه بر خستگی جسمی،روانی هم اذیت شدی،اما از دید من باارزشترین اثر در شهوانی هستش.
بخونم دوباره خدمت میرسم ?
درود، آرش جان، حال خوشی ندارم،همین.
ملک‌الشعرای بهار مستزادی داشته که چند بیتش بیشتر نمیدونستم اما کاملش پیدا کردم، در بحث وضعیت [ خود را بخواب زدن مردم ایران ماست]
این دود سیه فام که از بام وطن خاست
ازماست که‌برماست
وین شعله سوزان که برآمد ز چپ وراست
ازماست که‌برماست
جان گر به لب ما رسد، از غیر ننالیم
با کس نسگالیم
از خویش بنالیم که جان سخن اینجاست
ازماست که‌برماست
یک‌تن چو موافق شد یک دشت سپاه‌است
با تاج وکلاهست
ملکی چو نفاق آورد او یکه و تنها
ازماست که‌برماست
ماکهنه چناریم که از باد ننالیم
بر خاک ببالیم
لیکن چه کنیم، آتش ما در شکم ماست
ازماست که‌برماست
اسلام گر امروز چنین زار و ضعیف است
زین قوم شریفست
نه جرم ز عیسی نه تعدی زکلیساست
ازماست که‌برماست
ده سال به یک مدرسه گفتیم و شنفتیم
تا روز نخفتیم
وامروز بدیدیم که آن جمله معماست
ازماست که‌برماست
گوییم که بیدار شدیم! این چه خیالست؟
بیداری ما چیست؟
بیداری طفلی است که محتاج به‌لالاست
ازماست که‌برماست
از شیمی و جغرافی و تاربخ، نفوریم
از فلسفه دوریم
وز قال وان قلت، بهر مدرسه غوغاست
زماست که‌برماست
گویند بهار از دل و جان عاشق غربیست
یاکافر حربی است
ما بحث نرانیم در آن نکته که پیداست
ازماست که‌برماست
حق مردم ما، بنظرم همینه. حافظه تاریخی ملت کوتاه مدته و زود فراموش میکنن چه بلاهایی سرشون اومده،تاریخ گذشته ورق بزنیم، اینگونه مسائل کم نبودند، آخرش چی شد؟ همه جوره هزینه دادیم، چی شد؟ حق به حق دار رسید؟ داداش خوبم، مرسی که نوشتی، شاید فرجی شد.
لایک 9 ?
لایکش کردم آرش جان میدونم اونقدر خوب نوشتی که ارزش هزارتا لایک رو داری اما نمیتونم بخونمش حداقل امشب نه نباید بخونمش میدونم بخونم دیوونه میشم شعر انتهای داستانت رو خوندم فقط ?
مادری رو میشناختم،پارسال دارفانی رو وداع گفت.افسوس که ازینگونه مادران کم داریم.
۴ تا پسر داشت. پسر اولش فواد فارغ التحصیل شریف بود،دومی حسین از دانشگاه تهران،سومی و چهارمی، امجد و ماجد از دانشگاه علوم پزشکی تبریز .
دوتای آخر رو تو زندان تبریز اعدام کردند،حسین تو پادگان شهر مریوان همراه هشت تن دیگر،و اولی یعنی فواد، تو ماشین در جاده مریوان به سقز، با هلیکوپتر زدند و کشتند. همه اینها در عرض چند ماه اتفاق افتاد.مادرش رو میگویند هیچکس ندیده که این گریه کنه،گفته بود سهمم رو پرداخت کردم،همین.
آآآآی آقایان،دوره دیو و دد است، حال تاریخ بد است.
روح گرامی خسه نباشی ?
بچاها منو میشناسن که به ندرت سمت داستانا میام، ولی داستان تو رو از قسمت اولش میخوندمو پیگیر بودم. بی‌تردید میشه گف نشر همچین داستانی تو سایت خعلی هم لازم بود. ولی ای کاش قضایا رو به همون تلخی که بود میگفتی و سانسور نمیکردی…
شاید گاهی باید حقیقتو حتا عریان تر از اونی که هس بکوبونی تو چش اونایی که نمیبیننش.
بهرحال وقایع تلخ کهریزک بعیده روان هر بنی بشریو به درد نیاره، نمونه‌ی روشنی‌ست بر اثبات جنایات اسلام و ایضن پوچی امید به عدالت الهی… یادمه بعد از روشن شدن جنایات اون سال چقد به حماقت خودم خندیدم که اوایلِ اعتراضا که هنو زیاد درگیری داغ نبود سر کتکی که تو خیابون ولیعصر از مأمورای حکومتی خورده بودم میخواسم برم ازشون شکایت کنم!
جمبش سبزو با تشبیهات دلنشینی (ساقه و برگ و اینا) توصیف کردی… که نهایتن تبر نصیبشون شد.
یه جای داستانت عبارت «جمهوری به اصطلاح اسلامی» به کار بردی. خدمت گل روت عرض شود که این جمهوری قطعن اسلامیه، خیالت راحت. کافیه یه مروری روی تاریخ اسلام و برخورد خود بنیانگذاران این دین با مخالفا شود تا قشنگ روشن شه مأمورین حکومت اسلامی امروز، این رفتاراشونو که تو داستانت شرح دادی تمام و کمال از کجا الگو گرفتن.
خارج از این بحث، جدای از نگارش هنرمندانه‌ت شخصیت دوس‌داشتنی خودتم قابل ستایشه ?
چن تا کاربرا چه زیر این داستان چه قسمتای قبلی شعر گذاشتن برات. خودم هر چی گشتم شعری صریح‌تر از این دوتا پیدا نکردم که تقدیم کنم به داستانت.
چیزی که تو نوشته هات و کامنت بعضی از دوستان بود و به سر یکی از دوستای خودمم اومده بود اینکه بعد از آزادی ، بهیچ عنوان لام تا کام حرف نمیزد و همش مات و مبهوت یه گوشه نشسته بود و خیره به یه نقطه ای. البته هنوزم همونجوره و من بارها با تودم میگفتم مگه اونجا چیکارشون کردن؟؟
حالا با خوندن نوشته ات ، فهمیدم بدترین جنایتها اونجا رخ داده. فهمیدنی که از روی شنیدن و خوندن بوده و صد البته که قیاس مع الفارقه با اون چه که کسی از نزدیک چشیده.
ذهنم قفل کرده دیگه ، مخم هنگ هنگه، هیچی نمیتونم بگم دیگه.
و لایک تلخ تقدیم شد.
اصلاحیه:
لینک دو آهنگ بالا با هم قاطی پاطی شد، شرمنده.
↓ تصحیح میشود
سال خون ♪
وقتی خدا خوابه ♪
آرش جان فوق العاده بود
اشکم بند نمیاد
نفسم گیر کرده تو سینم
چرا انقد خوب مینویسی اخه
ajab majarai,in harekata in raftaraye be dor az ensaniat bazi adama hale adamo bham mizane vaqean narahat konandas
like,bazam benevis neveshte hat ravon o sade hale delo neshon mide
خدا لعنت کنه همه اونایی رو که جوونای مثل گل این مرزو بوم رو فقط به خاطر گفتن حرف حق به این روز انداختن خدایا چقدر صبرت زیاده
به امید آزادی ایران عزیز
با اسکلت جان حشری کاملا موافقم.
اتفاقا این است اسلام،اونم از نوع ناب محمدیش.مگه تاریخ اسلام رو نخوندیم؟اصلا خود قران،کتاب برابری و برادری،اونو نگاه کن.میدونی قران دو بخش است،یکی آیات مکی،دیگری آنچه که در مدینه مثلاً نازل! شد.آیات مکی همگی از نوع لا اکراه فی الدین، و لکم دینکم است و از نبودن اجبار در دین و دین خودشون واسه خودشون حرف میزند و اینکه برادران یهودی و محترم شمردن سایر ادیان اساس اسلام میباشد.چرا؟چون اونزمان تعداد مسلمونا کم بود،قدرت نداشتند،ناچار به نرمش بودند.اما همینکه به مدینه رفتند و اونجا صاحب سلاح و قدرت شدند،به یکباره قران پر شد از قتلوا.از اینکه غیر مسلمانان را بکشید و بسوزانید،زنهاشون مال خودتون،اموالشون رو غارت کنید،دخترانشان را به کنیزی ببرید…نه فقط اسلام، اساس همه حکومتهای غیر سکولار و مبتنی بر ایدولوژی همین است.مگه پولپوت رو یادمون نیست،مگه استالین و… فراموش شده اند؟اول کمونیسم،بر اساس برابری و یکسانی بود،اما پشت بندش از دیکتاتوری پرولتاریا صحبت میکرد.یعنی اینبار بجای بورژوا،طبقه کارگر است که دیکتاتور میشود…تا به اونجا نرسیم که مذهب رو به مساجد و کلیساها برانیم و دین را در پستوی خانه نهان کنیم…وضعیت ما همین است.
ما تجربه روحانیت رو در دو دوره تاریخی در همین ایران داریم،یکی زمانیکه روحانیت همکار و همیار حکومت بود در دوران قاجار، و دیگری الان که خود روحانیت حکومت میکند.نتیجه هردو رو هم با چشم خود دیده ایم.
امیدوارم سری بعد،دیگه حتی تاکسیها هم جایی واسه آخوند نداشته باشند که براستی شومند و نحسی میاورند.
من دلم سخت گرفتست از این میهمان خانه مهمان کش روزش تاریک
فوق العاده بود عالی بود
حیف از خون جوانانی که فدا شد حیف
همه جای دنیا نتیجه آزادی خواهی همینه،چی میشه یک روز هیچ مرزی تو دنیا نباشه؟هیچ حکومتی نباشهکه ما مجبور باشیم ازش هوا گدایی کنیم؟چی میشه جهان اول و جهان سومی نباشه چی میشه خدایی نباشه؟
متاسفانه انسانیت برای همه ی ما محدودیت داره و تا زمانی انسانیم که با تفکرمان همخونی داشته باشه.
روح بیمار عزیز ای کاش جایی بود که بیشتر مینوشتی هر چند تا الان هم رسالت قلمت رو ادا کردی.اما خواهش من اینه که باز هم از بیماری که روح بشریت رو آلوده کرده بنویسی باز هم از بلاهایی که سرمون اومده و خودمون رو به کری و کوری زدیم بنویسی بیدار شدن از خواب شیرین همیشه دردناکه.
موفق باشی هر جا که هستی
عالی بود آرش جون لایک 26 بی صبرانه منتظر بخش 2 شیطان کیست هستیم موفق باشی
تنم رو لرزوندی…نا امید نباش پسر. ظالم سرزمین ما خیلی وقته که تکیه زده به عصا و ایستاده مرده. شما هایی که باتون خوردید و شکنجه شدید کم بودید، خس و خاشاک بودید. ریز هستید دیده نمیشید اما مثل موریانه هایی هستید که عصای سلیمان را خوردند. به زودی عصای این فرعون هم میشکنه و نعشش از اون بالا میفته کف زمین. آرزوی همیشگی من اینه که وقتی جسدش سر دست ها بود جلوی چشم عالم توی کفنش برینه تا همه ببینند این همه زور گفت و زد و کشت و تنها چیزی که دست آخر با خودش برد عن خودش بود!
تشکر از PayamSEی بزرگوار بابت شفافسازیِ بیشتر.
(جهت پیگیری این مطلب از رو شواهد مکتوب میتوانید بنگرید به تاپیک «اسلام دین صلح و دوستی!»)
روح.بیمار، دوست عزیز، گفتی اونایی که میان مخفیانه لایک میکنن و بی حرف…
خب! من حرفی نداشتم که بزنم… ندارم که بزنم… سکوت
هر بار خوندنشون اشکه اما بندی بر پا، قفلی بر لب…
چرا؟ بماند…
قلمت پایدار…
عالی بود آرش
جز این هیچ حرفی نمیتونم بزنم.زبانم قاصره
ای واااای ای واااااای ای واااای دیدید چی شد?? حواس که نمیذارن واس آدم که!
من متاسفانه یادم رفت توی قسمت آخر داستان به ماجرای قتل پزشک کهریزک ,رامین پوراندرجانی و دکتر عبدالرضا سود بخش, بخاطر اطلاعاتی که داشتن اشاره کنم! دو گزارشِ کوتاه درمورد این دو عزیزِ قهرمان ,براتون میذارم که خوندنش خالی از لطف نیست.
دکتر عبدالرضا سودبخش، پزشک متخصص بیماری های عفونی…
بهرنگ سودبخش، فرزند اقای سودبخش به “خبرنگار روز” گفته بود که “این استاد دانشگاه را چون حاضر به گواهی دروغ درباره بازداشت شدگان کهریزک نشده بود ترور کردند”.
به گفته او "از پدرش خواسته بودند بنویسد قربانیان کهریزک بر اثر بیماری مننژیت فوت کرده اند. اما او حاضر نشد دروغ بگوید و کشته شد.
دکتر عبدالرضا سودبخش ، رئیس درمانگاه عفونی بیمارستان امام خمینی و کارشناس پزشکی قانونی در بیماری های عفونی و همچنین کارشناس بیماری های عفونی در نظام پزشکی بود.
براساس گزارش خبرنگار “روز” پس از انتشار اخباری درباره بدرفتاری با زندانیان و بازداشت شدگان بعد از انتخابات در زندان ها و شیوع بیماری های عفونی در بین آنها، آقای سودبخش به عنوان کارشناس و همراه با تیمی، از بازداشتگاه کهریزک و همچنین زندان رجایی شهر بازدید کرده و گزارشی درباره تجاوز به بازداشت شدگان تهیه کرده بود.براساس همین گزارش پس از انجام برخی تست ها و آزمایشات روی بازداشت شدگانی که به عفونت مجاری تناسلی و … مبتلا بودند دکتر سودبخش صراحتا نظر داده بود که این زندانیان بر اثر تجاوز، به این عفونت ها مبتلا شده اند. گزارشی که بر نامه مهدی کروبی، دبیر کل اعتماد ملی درباره تجاوز به بازداشت شدگان در زندان ها مهر تایید میزد.این در حالی بود که از او خواسته شده بود علت عفونت ها را ، تزریق و یا بیماری مننژیت گزارش کند.
بهرنگ سودبخش ، فرزند دکتر سودبخش به خبرنگار اعلام کرد " به پدرم گفته بودند درباره قربانیان کهریزک رسما گواهی دهد که تشخیص اش مننژیت است. اما پدر من گفته بود باید آنها را ببیند. بعد که دیده بود گفته بود این بچه ها زیر شکنجه فوت کرده اند و مننژیت نبوده. درباره بیمارانی هم که از میان آزاد شدگان بازداشتگاه کهریزک داشت گفته بودند که اگر به آنها گواهی میدهد باید عفونت مجاری تناسلی آنها را ناشی از مننژیت بنویسد اما پدرم نپذیرفت.
به گفته شاهدان عینی دکتر سودبخش بعد از خروج از مطب در لحظه سوار شدن به ماشین شخصی خود به قتل رسیده: " قبل از باز کردن درب ؛ در زمانی که یک تاکسی در فاصله ای بسیار کم در موازات ماشین قرار گرفته و راه فرار بر او را بسته بود و دو موتورسوار شامل چهار نفر , دو نفر در جلو خودرو و دو نفر در عقب خودرو اقدام به شلیک کرده اند که شلیک موتور جلویی خودرو به درب خودرو دکتر سودبخش برخورد کرده و شلیک موتور عقبی به بدن او اصابت کرده است
گزارش خبرنگار “روز” حاکی از این است که خانواده دکتر سودبخش از سوی ماموران امنیتی برای عدم انجام هر گونه مصاحبه و اطلاع رسانی به شدت تحت فشار قرار گرفته اند و ماموران وزارت اطلاعات با حضور در منزل آنها تهدید کرده اند که در صورت هر گونه مصاحبه ای ، جسد بدون وجود اعضاء خانواده دفن شده و قطعه و محل آن بعدا اعلام خواهد شد.
جسد دکتر سودبخش سوم مهرماه ۸۹ به خانواده او تحویل داده شده و در میان تدابیر امنیتی و تنها در حضور اعضای خانواده به خاک سپرده شده است.
رامین پوراندرجانی پزشک وظیفه بازداشتگاه کهریزک…
به گزارش خبرنگار موج سبز آزادی،مرحوم رامین پوراندرجاني پیش از مرگش در جلسه كميته ويژه مجلس جزئيات مرگ شهيد روح الاميني و جنايات كهريزك را فاش كرده بود و به همین دلیل زنده ماندن پزشک وظیفه کهریزک به معنای فاش شدن نام بسیاری از عاملان جنایتهای مخوف بازداشتگاه کهریزک بود. دوستان و خانواده مرحوم رامین پوراندرجانی، پزشک وظیفه زندان کهریزک میگویند: رامین در جلسه‌ای با حضور اعضای کمیته ویژه رسیدگی به وضعیت آسیب‌دیدگان حوادث پس از انتخابات و برخی از نمایندگان کمیسیون امنیت ملی مجلس، جزئیات جنایات کهریزک و شهادت محسن روح الامینی را فاش کرده بود و پس از آن نیز به شدت نسبت به امنیت جانی خود نگران بود.
رامین پوراندرجانی علت مرگ محسن روح الامینی رو بر اثر شکنجه در زندان عنوان میکند و می‌گوید: «محسن را با وضعیت اسف‌باری بعد از شکنجه‌های جسمی شدید دو روز قبل از مرگش نزد من آورده بودند. حال جسمی او بسیار وخیم بود و امکانات پزشکی من هم بسیار محدود، ولی آنچه توانستم برای نجات وی کردم. در همان زمان بود که از سوی مسوولان کهریزک تهدید شدم که در صورت توضیح علت جراحت‌های وارده بر مجروحان کهریزک از ادامه زندگی باز خواهم ماند».
این شهادت مرحوم پوراندرجانی در حضور اعضای کمیته ویژه مجلس در حالی عنوان شده بود که مسئولان نیروی انتظامی به دروغ به کمیته ویژه مجلس گفته بودند که پزشک بازداشتگاه کهریزک، ابتلای روح الامینی به مننژیت را تایید کرده است.
مسئولان نیروی انتظامی بعد از بازدید از کهریزک و قبل از ارائه گزارش خود از این بازداشتگاه به مجلس از این پزشک وظیفه کهریزک خواسته بودند که دلیل شهادت محسن روح الامینی را ابتلا به مننژیت عنوان کند. اما لازم به توضیح است که رامین پوراندرجانی حاضر به انجام این کار نشد و به بازگویی وقایع ناگوار بازداشتگاه کهریزک برای نمایندگان ملت پرداخت. بسیاری از گزارش های پوراندرجانی با فشار مسئولان نیروی انتظامی و قضائی و افرادی چون احمدی‌مقدم، مرتضوی و رادان تاکنون اجازه انتشار پیدا نکرده است و با مرگ مشکوک این پزشک، مسکوت مانده است.
گفتنی است مرحوم رامین پوراندرجانی بعد از بازداشت توسط نیروی انتظامی، بارها به دوستان نزدیک خود گفته بود که احتمال قتل وی به علت اطلاع از جنایتهای کهریزک وجود دارد. او همچنین گفته بود که برای شهادت دروغ در مورد آنچه در کهریزک رخ داده است تحت فشار است اما بنابر اظهارات خانواده این مرحوم، او قصد داشت در دادگاه بر علیه مجرمان کهریزک شهادت دهد. او این نکته را به دوستان و خانواده خود گفته بود و به همین دلیل هم نسبت به جان خود بیمناک بود.این پزشک وظیفه، با تمام بیمناکی از جان خود به خاطر تهدیدهای صورت‌گرفته، در استراحت‌گاه خود در ساختمان بهداری نیروی انتظامی فوت میکند و دلیل مرگ وی سکته قلبی تشخیص داده میشود.
پزشکی قانونی معمولا در مواردی که علت مرگ سکته قلبی تشخیص داده میشود، در صورت درخواست خانواده مرحوم، دستور کالبدشکافی را صادر میکند. اما این حق از خانواده مرحوم پوراندرجانی به دلایل نامعلوم سلب شد.
متاسفانه یادم رفت این مطالب رو درج کنم توی داستان…
Xeus آره والا منتظر بودم اپ شه سریع بیام زیرش حرفامو بزنم.خخخ
آزادفر لطف کردی عزیز…
shadow69 ?
o__O خیلی رویایی داری فکر و زندگی میکنی عزیز!
Deadlover4 فدای اشکات گریه نکن , مهدی جان!
منو چرا نمی بخشی آخه!?
خدا رو دیدی به منم نشون بده, کلی گله دارم ازش …
اژدهای_سیاه خخخخ فدات سیاره کوچلو…لایک همراه با خوندن بود, یا خالی?
نه دیگه اون احتمالا پایانش خوشه ?
PayamSE
فدات پیام مهربانی!
دوست داشتم خونده بشه, تلخ تر میشد خونده نمیشد…
هرچند که اگه هزاران کتاب هم راجبشون چاپ بشه,یک ثانیه اون درد و ظلمی که با بندبند وجودشون متحمل شدن درست و حسابی به تصویر کشیده نمیشه!
قربونت پیام, ممنون با اینکه سختت بوده و یادآور روزای درداور و تلخی بوده واست بازم همراهم بودی!
درمورد اون مادری که گفتی…چهار پسر از دست داده…و گفته سهمم رو پرداخت کردم…سهمش رو به کی و چی پرداخت کرده? من متوجه نشدم متاسفانه!!
درمورد اسلام هم…حق کاملا با تو و حسام و شیواست…
دینی که از اولش با تجاوز و زور شمشیر تحمیل شده باشه بهتر از این نمیشه! بنظرم داعش امروزی دقیقا جلوه گره همون اسلام محمدیِ هزارو اندی سال پیشه…همون تجاوزا همون سربریدنا…همون اسیر گرفتنا و…
پیام جان چند روز پیش با خانواده شیراز بودیم…مادرم خب زن سنتی هستش, هرشب بلااستثنا میرفت شاهچراغ برای زیارت حتی یبار هم با من نیومد تخت جشمید و پاسارگاد و…
میگفت بیام بالا سر یه مشت تخته سنگ چی بگم?
میگفتم میری بالا سر قبر یه تازی عرب چی میگی?
خلاصه جات خالی دعوا بالا گرفت ? اون یکی میگفت منم دوتا جواب میدادم…
جریان بابک خرمدین رو براش گفتم…رودخانه خونی که توی
گرگان وقتی به محاصره “یزید مهلب” در اومد و اون به مناسبت این پیروزی دستور داد انقدر از مردمان اون منطقه بکشن که خونشون به جریان و آسیاب ها بگردش بیفته و با خونشون گندم و نون بپزن.
بهش گفتم هزاران نفر رو تو یه روز تو یه دره قتل عام کردن ولی خونشون به جریان نیفتاد . دستور داد آب رو توی خونها جاری کنن تا جریان بیفته و …
گفتم حسن و حسینتون سردارای جنگ بودن و…
فقط میگفت استغفرالله نگو کفره و جوونی اینا…
متاسفانه جز حسرت خوردن به حال همچین تفکری ,که از عربهای تازی افسانه ساختن برای خودشون , هیچ کاری نمیشه کرد…
خخخخ پیام جون…درد که یکی دوتا نیست تو این کشور و بین این ملت…آدم نمیدونه به حال کدوم بناله…
sooooofi عزیز مهربون! گریه نکن…
پس یکجورایی سرگذشت دوستت شباهت داشته به این داستان! البته سرگذشت همه اون جوونای نازنین شبیه بهم بود…باتوم و حبس و خون و تجاوز…یه عده تحمل نکردن و خودکشی…
فقط میتونم بگم متاسفم!
reza.shz.77 فدات حمیدرضا جان…ممنون که همراهی و حمایت کردی عزیز!
اره تا حدودی حق با توئه دوست خوبم! ولی خب, تا حماقت نکنی عاقل نمیشی!
ما از چوب تو پاچه رفتن نمی ترسیم ?
Robinhood1000
رابین عزیزم …امیدوارم حالت خوب شه بزودی! مرسی از شعر قشنگ و پر محتوات.واقعا از ماست که برماست…
و متاسفانه درسته مردم فراموشکاری داریم…
به امید روزیکه فرجی شه درسته,ولی فک کنم خودمون اون فرج باشیم,بهتره…
مرسب بابت لایک عزیزم
Mrs_Secret عزیزم. ? غصه نخور…
eyval123412341234
ببخشید شادی جان! من میتونم بیام و توی خصوصی مزاحم بشم? راستش سوالاتی داشتم,اگه فضولی نباشه…
حرفات یه دنیا سوال پشتش داره…
کس_لیس_حشری
عزیز جان, فک کنم هدف این داستان هم همین بود.اینکه بدونیم زیر سایه چه حکومتی داریم زندگی میکنیم و مردممون بخاطر یه اعتراض چی کشیدن!
sepideh58 فدات عزیزم…
هرطور راحتی! نذار حالت بد شه فقط…ممنونم بابت همراهیت عزیز مهربون… ?
shivanaa
فدات عزیزم خیلی خیلی لطف داری! خوشحالم دوستش داشتی!
والا چی بگم شیوا جان…خودت که میبینی ,حرف زدن درمورد جنایتهایی که در حق اون عزیزان شده یه درده…مخفی نگه داشتنش هم یه درد دیگه!!!
متاسفانه تو بدترین موقعیت زمانی و مکانی گیر افتادیم, نه راه پس هست نه راه پیش و به قول تو مطمئنا سنمون هم قد نمیده به روزیکه طعم واقعی آزادی رو بچشیم!
میدونی دردش چیه? اینه که همه مردم از این خفقان به ستوه اومدن ولی هنوز متحد نشدن…
مرسی عزیز که خوندیش ?
iraj.mirza
ایرج خان مرسی بابت این شعر زیبا…و همراهیتون…
من کرم اسکاریس فک کنم داشته باشم ?
Boob_lover6
عزیز جان, من تا اسم شمارو میبینم یاد داستان"رفتیم بکنیم,دادیم" میفتم و بی اختیار میخندم… ? خب مسلمه داستانهای این مدلی,انقدر تلخ, به مذاق کسی مثل شما و شاه ایکس جان که تو کار طنزین ,خوش نمیاد…
والا خودم موقع نوشتنش اشک ریختم ? …
فدات عزیزم مرسی بابت لایک ?
اسکلت حشری عزیز, ممنونم که زیر آبی همراه بودی نازنین…باعث افتخاره! ? ? ? ?
راستش حق با شماست! باید تمام حقیقت حتی اگه شده با کمی چاشنی دروغ, گفته بشه تا چشای کور یه عده باز شه!!
دقیقا مثل کاری که خودشون هرساله با حادثه عاشورا میکنن و چنان پرسوز و گداز ازش حرف میزنن که نگو…
اینم بگیم که کهریزک نمونه کوچیکی از جنایتای این رژیم فاسد بوده که در هر صورت لو رفته! از اعدامای اوایل انقلاب بگیر تا ترور شخصیتای مردمی و حمله به کوی دانشگاه …و…و…
درمورد اصطلاح اسلامی,حق با توئه حسام جان…اشتباه کردم کاش مینوشتم جمهوری اسلامی به اصطلاح آزادی…
وگرنه اسلام تا بوده همین بوده…خشونت…جنگ… خونریزی…سرکوب مخالفین و…
شاهد عینی ش هم , همینه که هرجایی اسم اسلام هست جنگ و خونریزی حرف اولو میزنه…
فدات حسام جووون خیلی خیلی شرمنده میکنی ? ? ? ممنون که کهریزکو خوندی!
بابت شعرها هم یه دنیاااا ممنون, من با سالِ خون, خون گریه میکردم…
جغدتنهای عزیزم! دقیقا همینطوره…برادر خودمم به همین شکل بود…نه حرف میزد نه چیزی…هیچی براش نموند جز یه اعصاب داغون و یه اینده نیمه تاریک…البته خانواده تنهاش نذاشتن و تونست سرپا بشه! الان حالش خوبه ولی توی چشماش یه دنیا غم و درد نهفته س…آرزو به دل موندم بشینه باهام حرف بزنه بگه چی شد…ولی هیچی به هیچی!!
ممنون که خوندی عزیز ? مرسی بابت لایک
azar.khanomi…الهی…غصه نخور عزیزم ?
miss_smile آره عزیز…چنین ادمایی حال بهم زنن, نمیشه اسمشونو انسان گذاشت,به حیوون هم نمیشه تشبیه شون کرد چون حیوون انقدر رذل و پست نیست و حداقل رحم میکنه به هم نوعش!!
فدات گلم لطف داری ?
Tanhayetanha52 واقعا خدا لعنت کنه ! به امید آزادی…
Fhudh چقدر کامنتت قشنگ بود دوست عزیز!
واقعا چی میشد اگه خدایی نبود که یه عده فرصت طلب به اسمش و به کامش حکومتداری نمیکردن و خون مردمو تو شیشه نمیکردن? به قول شما,همه جای دنیا تو طول تاریخ تاوان آزادی خواهی همینی بوده که اینجا خوندیم!
بدبخت مردم! بدبخت ما و آیندگانمون…
لطف داری دوست عزیزم! اونچه در توانم بود رو سعی کردم انجام بدم.امیدوارم موثر بوده باشه…
همچنین تو دوست خوبم,همیشه شاد باشی ?
سهمش رو به جنبش و مبارزه کرد علیه جمهوری اسلامی.پسراش همگی از فعالان سیاسی و مبارزان بنام بودند.تقریبا هیچ کُردی نیست که پسران مصطفی سلطانی رو نشناسه. و در موردشون نخونده باشه.
البته خونواده اونها فقط یه نمونه هستش،همین الان با چیزاییکه تو ذهنم دارم،میتونم حداقل ۱۵،۲۰ تا خونواده رو نام ببرم که اینها بالاتر از ۲ اعدامی و شهید دارند تو خونوادشون.یکی دوتا که دیگه تقریبا عادیه.میدونی که مبارزات کردستان علیه جمهوری اسلامی از نخستین روز روی کار اومدن رژیم آخوندی شروع شد،از همانزمان که بنی صدر رئیس جمهور دستور دار “پوتینهاتون رو از پا در نیارید،مگر اینکه کردستان را خفه کرده باشید”.درواقع میشه گفت اونزمان در ایران کردها تنها کسانی بودند که به رفراندوم جمهوری اسلامی " نه " گفتند.
/eyval123412341234 قربون دلت برم چرا انقدر دلت پره آخه.ذلیل بشن اونایی که دلتو به درد آوردن.اگه خدایی باشه با این نفرینای تو عرشش به لرز میفته.
خوش_غیرت فدات عزیز هم قبیله ای ?
JUSTIN99 فداتم جاستین جان,مرسی بابت لایک.چشم اونم زود میذارم… ?
saiko قربونت عزیز.لطف داری ?
butterflyir
پروانه زیبا…ممنون که خوندی…شرمنده که ناراحت شدی! حق با توئه…تا آزادی راه زیادی هست…فدای تو ?
Moonlight00 غصه نخور نازنین ?
shivanaa دمت گرم! دقیقا همینه! این قارچای سمی بدجور ریشه دووندن تو این مملکت و هرروز دارن تکثیر پیدا میکنن.نمونه اش اون حالم پلشت خراسان ,علم الهدای زالو…میگفت گردوخاک خوزستان بخاطر عذاب الهی و حجاب زنا و دختراشونه…ابله…
فرهاد.60
به به چه تشبیه قشنگی فرهاد جان! موریانه و عصا و فرعون زمانه…عالی بود دوست عزیز! به امید اون روز…
البته مردم باید باهم متحد شدن…اول حروف الفبا بعد کلمه,درنهایت عبارته که تشکیل میشه…
اسکلت حشری عزیز! ممنون بابت اطلاع رسانی… ?
iraj.bamdadian فدات ایرج جانم! ممنونم بابت شعر زیبات ?
Hidden.moon عزیزم!
ممنونم بابت همراهمیت نازنین
… و امان از اون مهری که بر لبها زده شده! ?
haleh59
هاله جانم…درسته که فعلا همه درحال درجا زدنیم!
درسته که قلبهامون برای یه هدف مشترک میتپه ولی به ظاهر بخاطر ترس هامون بی تفاوت و سردیم…
ولی همینکه با اون تک جمله متحول شدی خودش کلیه…
هاله جان , مادر شو و به فرزندت مسیر درست رو یاد بده ,تا اون به فرزندانش بیاموزه برای آزادی بجنگه!این تنها کاریه که میتونی برای حال بد دنیا بکنی!
فدات عزیزم لطف داری ?
merlinjan لطف داری عزیزم ?
پسر.شجاع. خوندم عزیز!
Sooddaabbee
آره سودابه جان! مردم رو چنان گذاشتن لای منگنه ,اونقدر تو بدبختی و گرفتاری غرقشون کردن که فرصت ندارن اعتراض کنن! اعتراضی هم باشه نتیجه ش میشه باتوم و حبس و خون!!!
فقط زمان میتونه روی پلید اینارو به دنیا نشون بده!البته همین الانشم شناخته شدن,ولی سرها مثل کبک زیر برفه متاسفانه…
فدات عزیزم…لطف داری…امیدوارم دوستان هم بیکار نشینن و دست به کار شن…
eyval123412341234
شادی عزیزم! نه میشناسمت,نه میدونم چندسالته,نه اینکه سرگذشتت چیه و کجا زندگی میکنی! ولی کامنتهات بدجور قلبمو به درد آورد و تنمو لرزوند.
خدا میدونه چی کشیدی…چی داری می کشی که اومدی اتیش دلت رو ,که مطمئنم هیچوقت خاموش نمیشه,اینجا کمی سرد کنی… خدا به داد دلت برسه,البته اگه خدایی باشه…
نفرینات پر سوز و گدازه,تن آدمو میلرزونه,نمی دونم چه بلایی سر برادرت اومده فقط دعا میکنم این قلبِ بی قرار و دل سوخته ت به حق آه همه ستمدیده ها آروم و قرار بگیره!
PayamSE
کُردهای همیشه با غیرت (inlove) (inlove)
مادر منم کُرد سنندجه! خانوادش …دایی و عمو و …اهل مبارزه مستقیم نبودن ولی هرجا یه اعتراضی چیزی میشد,صدایی بلند میشد , شرکت میکردن و کمک میکردن…
منم از خانواده مادریم خیلی چیزارو یاد گرفتم.البته پدرمم بختیاریه,قوم بختیاری هم سابقه زیادی توی مبارزه داره…
کلا اگه حرکتی هم بخواد صورت بگیره,این اقوام هستن که چرخ دنده ها رو هل میدن به سمت جلو… (inlove) ?
راستی پیام جان خوندی این قسمتو?
پسر فوق العاده ای هستی
آرش هم قلمت هم اخلاقت خاصه
من مدت زیادیه که چراغ خاموش میام این سایت ولی با تو حدود ی ماهه که آشنا شدم
خوشحالم از این آشنایی و خوشحالتر میشم اگه بیشتر باهات آشنا بشم و بهتر بشناسمت
لایک ۴۴ از من
امروز با گذشت تقریبا یک دهه، ما میدونیم که جنبش سبز،نه فقط به اهداف خودش نرسید بلکه جمهوری اسلامی با قدرت و حدت بیشتری به سرکوب هواداران این حرکت جمعی ادامه میده.رهبرانش در حصر حکومتیند و هوادارانشون اجازه ابراز نظرات و عقایدشون رو ندارند.حامیان باری به هر جهت این حرکت اعتراضی هم ینی رفسنجانی و خاتمی،یکی فیزیکی و دیگری سیاسی حذف شدند. حکام کشور هم سیاست داخلی و خارجی کشور رو نه فقط به قبل از آغاز اعتراضات یعنی خرداد ۸۸،بلکه به خیلی قبلتر ینی ۲ خرداد ۷۶ برگردوندند.بعد از خرداد ۸۸،مملکت اونی نشد که قبلش بود،بلکه با زیرکی و این استراتژی که به هر شکل و فرمی باید پایدار بمونیم،مسئله هسته ای رو بسیار پررنگ تر از قبل کردند و همچنان با دخالت در سوریه،موضوع داعش،حضور فیزیکی در عراق، مسئله عربستان و یمن،… نه تنها مسئله اوضاع داخلی و خفقان موجود رو به مسئله ای بی اهمیت و کم رنگ تبدیل کردند، بلکه تونستند با تحریک عرق ناسیونالیستی و ملی گرایانه، حتی همراهی و همدلی بخشی از این جنبش رو به دست بیاورند.
الان حتی مصمم ترین و پرشورترین طرفداران این جنبش با این سوال ناامید کننده روبرو شدیم که چرا جنبش شکست خورد؟یا چرا حداقل دستاورد قابل توجهی نداشتیم؟ و حتی اگه کمی بدبینانه به این قضیه نگاه کنیم این پرسش مطرح میشه که آیا واقعا جنبش سبز، یک جنبش اجتماعی بود یا صرفا یک شورش جمعی.
اگه به انقلاب ۵۷ ایران یا همین اواخر بهار عربی نگاه کنیم میبینیم که واجد این شرایط بودند که جنبش و انقلاب خوانده بشوند،در واقع چیزهاییکه باعث میشه یک جریان به جنبشی اجتماعی تبدیل بشه.انگیزه، ابراز کردن و ادامه و استمرار است. خراداد ۸۸ ،انگیزه داشت،انگیزه هاش هم فقط اعتراضات انتخاباتی نبود بلکه شامل مطالبات فرا انتخاباتی هم میشد،ابراز هم شد،میلیونها نفر به خیابان ریختند…اما متاسفانه تداوم و استمرار نداشت.فقط در صورت استمرار انگیزه ها و ابرازشون میتونست به یک جنبش موفق و کارآمد دراومده و به هدفهاش برسه، وگرنه هر شورشی هم دارای انگیزه است و هم ابراز میشود،اما یک جایی یا سرکوب میشه یا انگیزه و ابراز، تداوم پیدا نمیکنند و به همین دلیل هم در حد شورش باقی مونده و مجال تبدیل شدن به یک جنبش رو پیدا نمیکنند.انگیزه این اعتراضات ، ۲۲ خرداد وقتی نتایج انتخابات اعلام شد بوجود اومد،روزهای بعدش و مخصوصا ۲۵ خرداد که سه میلیون نفر تو تهران به خیابونها ریختند اعتراضها ابراز شد،روزهای بعدش هم بصورت محدودتر در تهران و چند شهر بزرگ دیگه هم ادامه پیدا کرد،اما مشارکت مردم بشدت افت پیدا کرد، روز به روز ضعیفتر شد و نهایتا با دستگیری موسوی،کروبی و رهنورد متوقف شد.
البته پیشبینی این وضعیت هم کار سختی نبود و انتظار هم میرفت اینجوری بشه،به دو دلیل عمده.یک اینکه بر خلاف آنچه که ما تصور میکردیم و میگفتیم، احمدی نژاد در میان اقشار فرودست جامعه و حتی بخشی از مرفهین و بیدردان،حامیان فراوان داشت، و این نارضایتی و ناخشنودی به نتیجه انتخابات شامل حال تمامی اقشار مملکت نمیشد، همینجا خودبخود ما از بخش وسیعی از ملت ایران جدا شدیم،خواست ما خواست همه ملت نبود، ما با شعار رأی من کجاست شروع کردیم ،در حالیکه بسیاری از رأی دهندگان رای خود رو به احمدی نژاد داده بودند.در نتیجه نتونستیم انگیزه اعتراضی کافی در میان همه طبقات جامعه بوجود بیاوریم.
دوم اینکه باید به این واقعیت اعتراف کنیم که بدلیل ضعف رهبری و فقدان رهبری مناسب حتی تمامی مخالفان و معترضان به نتایج انتخابات نتونستند متحد بشوند و برنامه ریزی و سازماندهی تنها بخشی از معترضان نمیتوانست کارساز باشد.ما دیدیم دیگه،دیدیم که حتی بخش بسیار عمده و بزرگی از طبقه کارگر و زحمتکش به این اعتراضات نپیوستند،اقلیتهای دینی و قومی نیامدند،شهرهای کوچک و روستاها ملحق نشدند.درواقع میشه گفت یک حرکت خام و سریع بود اونهم فقط به این دلیل که موسوی رای نیاورد،درواقعش آغازش از اونجا بود،و اگه موسوی رئیس جمهور میشد هیچکدام ازین اتفاقات نمیافتاد هرچند اگه وضع ملت خیلی بدتر از قبل میشد.
اما واسه قشر آزادیخواه و مبارز کشور،این یک آزمون خیلی سخت و دشوار بود، اعتراضاتمون به نتیجه دلخواه نرسید،اما تونستیم عیارمون رو محک بزنیم و تواناییهامون رو به بوته آزمایش بگذاریم.هستیم،هنوز هستیم، و مطمئنا بار دیگر در موقعیتی مناسب دوباره بپا خواهیم خاست،با این مزیت که اینبار میدانیم بار قبل چرا شکست خوردیم.
سودابه جان، من دیشب متوجه شدم که اکانتت پاک شد،میتونم حدس بزنم چرا. به گمونم به خاطر کامنتهایی است که میذارید. گاهی ( البته به حق ) از کلمات کمی تند و گزنده یا از نظر ادمین ممنوع استفاده میکنید،فکر کنم ادمین به همین دلیل پاک کرده اکانتت رو.
آره آرش جان
خوندم،با دقت هم خوندم،با اجازه یه نسخه هم از همه قسمتهاش پیش خودم نگه داشتم ?
ببخشید اون کامنت طولانی ۲ بار اومد :(
feeeeeriiiii
لطف داری عمو طوسی! باعث افتخاره…ممنونم برای لایک ;)
PayamSE
پیام جون کاملا درسته! ملت اون سال یه دست نبودن…
البته الانم همینجوره,چه بخوایم چه نخوایم خامنه ای و رژیمش سینه چاک زیاد داره ,یک مشت مغز شست و شو داده که بخاطر نایب امام زمانشون دست به هر جنایتی میزنن!
ولی چیزی که جای امیدواری داره اینه که ,دسته ی ما روز به روز گسترده تر میشه و دسته اونا متزلزل و ریزشش بیشتر!
قشنگ میشه صدای تق لق پایه های سست نظام رو شنید,فقط همت میخواد و اتحاد…
البته از نسل ما که گذشت,سوخته ایم…ما باید زمینه رو برای نسل آینده فراهم کنیم…
به قول شما,هستیم بر آن عهد که بستیم ;)
مرسی از اینکه همراهم بودی و حمایتم کردی پیام.باعث افتخارمه پیش خودت نگه ش داری ? نمی دونی چقدر برام ارزش داره…
روح بیمار عزیز من
ممنون بابت حقیقت هایی که اشک همه رو در آورد
شاید که مرحمی باشه برای عزیزان ازدست رفته
ممنون بابت شجاعت. و رشادتت
دست مریزاد
از وقتی ک داستانتو خوندم
وقتی ک این سایتو باز میکنم بوی خون مشاممو میگیره و حتی نمیذاره نفس بکشم کل محیط برام تیره و تار میشه.
ب عنوان ی جوون ۱۷ ساله واقعا از ته دل کنجکاو سال ۸۸ بودم،همیشه پی مطالبو عسکسا و مستندا بودم ولی هیچکدوم انقد رو من تاثیر نذاشته بود واقعا داستانت زندگی منو تغییر داد چون خیلی دنبال جریانات سال ۸۸ بودم و هروقت میرفتم دنبالش ب یه بن بست میخوردم که کنجکاویمو بیشتر می کرد.
ولی تو به همه ی کنجکاویام جواب دادی بهم گفتی ک اگه بخوام برم دنبال کنجکاویام چ بلایی سرم میاد.
مغزم بهم میگه بشین تو دل زمینو تکون نخور و دیگه دنبال این چیزا نرو
ولی دلم …
تو کامنت اول گفتی اوناییکه بی سر و صدا لایک میکنن بیان بگن.من از همون موقع که داستان اپ شد میخواستم بیام.ولی به لطف ادمین هر دو تا اکانتام بن بودن.اکانت اولیم.amin…u__u.ما هم اومدیم حاضری زدیم^-^
Hot69.1976
عزیزم, خیلی خیلی لطف داری ? والا هدف اشک دراوردن نبود.امیدوارم تاثیرپذیر بوده باشه فقط…مرسی از همراهیت نازنین ?
haleh59
واقعا شوکه شدم.نمی دونم چی باید بگم کاش اشاره نمی کردم.فقط امیدوارم مشکلت هرچی هست حل بشه!
ولی همینکه بازم باامید داری از آینده حرف میزنی قابل تقدیر و ستایشه عزیزم ? برات بهترین چیزارو آرزو میکنم و ممنون بابت همراهیت جانم ?
mmdowfskii
عزیزم این داستان هدفش اینه که از این به بعد بی گدار به آب نزنیم…نه اینکه دلسرد بشیم…بری از تک تک اونایی که پا گذاشتن توی این مسیر بپرسی,همه میگن پشیمون نشدیم و اگه برگردیم بازم همون راهو میریم…ولی اینبار با یه هدف و برنامه ریزی مطمئن تر…نه تقلید و جو زدگی!
اول باید مطمئن بشیم همه مردم یه چیز میخوان همه همدلن و یک هدف توی سرشونه…بعد باید راه بیفتیم به دنبال خواسته هامون…
حرف دلتو گوش کن عزیز, ولی به وقتش…
amin…e__e
فدات امین جان…مرسی که همراهی میکردی!
ممنون برای حاضریت عزیزم ?
آرش عزیز ؛
هم داستانتو خوندم ، هم دلنوشته های دوستان رو که چیزی بهتر از این واسه نوشتن ندارم
سکوت میکنم و بهتی پیچک وار که ریشه در تاریخ داره …
پاینده باشید
آرش عزیز خسته نباشی پسر دوست داشتنی :)
کاشکی همه واقعیتهارو همونجور که بود میگفتی . کسی اگه طاقت خوندن نداشت خوب نمیخوند.
خیلی ممنون بابت داستانت قوی ترین اثری بود که تا حالا خوندم کپی ازش میگیرم و صددرصد به خانواده و دوستامم پیشنهادش میکنم.
از تو هم خواهش میکنم که کماکان بنویسی
شیفته نوشته هات شدم :)
جدی مادر توام کرده؟اونم سنندج،احتمالا کمی بیشتر بریم تو نخش فامیل هم میشیم، خودم میدونستم یه چیزی هست که بله رو دادم.
لطف داری آرش جان،تا حالا هرچی نوشتی زیبا بوده و دلنشین.کهریزک هم که دیگه حسابش جداست،من هنوزم میگم زیباترین و تاثیرگذارترین داستان در این سایته. اتفاقا تا الان واسه سه تا از دوستام فرستادم( روم نشد بگم بیان اینجا بخونند)،هنوزم باید واسه خیلیا بفرستم.راستی،این روزا یه کم وقتم آزاده،دوست دارم ترجمه ش کنم واسه یه رادیو اینجا.البته به اسم و نشانی خودت.موافقی؟
امیدوارم بازم افتخار همراهی با نوشته های زیبایت را داشته باشم و به این زودیا و حالا حالاها این شانس رو ازمون نگیری.
قربان تو عزیز
Takmard
تکمرد عزیزم…مرسی از لطفت…مرسی از اون تک جمله زیبا…
چندروزی نبودی نگرانت بودم ?
maaraazzzi
فدات عزیزمم…خیلی لطف داری!
میترسیدم جو سایت تلخ تر از این شه,تازه اگه تلخ تر میشد داستان خونده نمیشد…
ممنون بزرگوار لطف داری…
چشم حتما :-*
PayamSE
آره پیام جان کُرد هستن…خانواده پدریش محله سرتپوله, حوالی خیابون شهدا مینشستن!
یه چیزی بود که مهرتان به دلمان افتاد دیگه,عزیز هم قبیله ای ? (inlove) (inlove)
وووووی ووووووی خیلی لطف میکنی پیااااااام…
حالا اگه به اسم و ادرس خودمم نبود مشکلی نیست.چون به هرحال اسم و ادرس که نمیشه داد…
به اسم خودتم اگه ترجمه کنی بذاری بی اندازه خوشحال میشم و مدیون (inlove) ? ? …
فدای تو عزیزم خیلی خیلی لطف داری ? بیشتر از این خجالتم نده ? ?
خيلي خيلي خيلي غمگين بود آرش، تو يكي از درسها خوندم ك انقلاب هيجان جمعي هست ك با هدف حكومتي بهتر صورت ميگيره ك متأسفانه اون نتيجه اي ك انقلاب كننده ها بخاطرش انقلاب كردن هيچوقت محقق نميشه ، و چ بسا حتي حكومت بعدي بدتر هم باشه ، به نظرم اينكه بعد از اون جريان خيليها ب فراموشي سپردن ب اين دليل بوده ك غرق در روزمره گي هستيم، بعضيهامون يا شايد بهتر بگم بيشترمون فقط صبح رو ب شب ميرسونيم ب اسم زندگي كردن ، نه درك درستي از آزادي داريم نه مفهوم واقعيه زندگي رو فهميديم، ممنون از قلم زيبات ، خسته نباشيد
سلام
نوشتن ازموضوعى به اهميت كهريزك اونهم بعدازاين همه سال لازم بود چون شرمم ميادبگم ولى مامردم ايران بيشتربه بوقلمون وگوسفندشباهت داريم تاادم ناراحت نشين اين رو ازروى تجربه ميگم وازروى خشم تلخى كه مثل خوره روح ادم روميخوره
كهريزك
اى خدا كاش اون دروديوارزبان بازكنن تامن وتوببينيم وبشنويم وبيش ازقبل شرمنده وجدان هاى مرده ومتعفن وچرك زده خودمان بشيم
كاش ايكاش …
جالبه خيلى
به اندازه مثلاً يك توالت رفتن هم بعضى ياشايد همه ما درطول يك ماه هم به رنج وعذابى كه به خيلى هاگذشت اصلاً حتى اگر فكر بكنيم
بله ما همينيم
يك مشت نئشه از روزمرگى هاى بيهوده وسرخوش ازسرهم كلاه گذاشتن وبدترازهرچيز
بيتفاوت بودن نسبت به هرچيزغيرازخودمان
كهريزك رفت تموم شد
كوى دانشگاه رفت تموم شد
فلان مطلب رفت تموم شد
بهمان مطلب رفت تموم شد
وهزاران موردگذشته وبسيارمورد درآينده هم ميان وميرن
ولى دردناك وزجراور وتلخ وايضاً مهم
عادت كردن ماست
شايد عادتمان داده باشن
بددرديه خيلى ميسوزونه اگه روحى داشته باشى
تااون عمق فكرواحساست رو
دلم پربغضه روحم زجرميكشه ازاين بى احساسى وبيخيالى كه درگيرش شديم
من ازبينوايى نيَم روى زرد
غم بينوايان رخم زرد كرد
درد اينجاست كه كسى بالاتر وقايع كهريزك رو زيرسئوال برده بود
ويكى ديگه فرافكنى ميكرد
من خودم شرمنده بزرگى روح اون شهداء راه ازادى وحق طلبى هستم
سئوالم اينه شما هم اونهارولايق حداقل يادبودى درسال ميدونيد
واينكه چكاركنيم كه اين خونها پايمال نشه
من ازدوست عزيزى كه زحمت اين روكشيد كه تلنگرى به روح مرده ما بزنه بانوشتن اين واقعيت نامه دردناك سپاسگزارم
وازبقيه ميخوام كمى وخيلى كم لااقل به اين صفحات سياه تاريخ نگاهى دوباره ودقيق بياندازن
التماس كمى وفقط كمى تفكروتعقل
ممنونم
ممنونم
ممنونم
بوسيدمت بوسيدمت از دور…هر شب كتك خوردي كتك خوردي…كتك خوردي…
ما خوابيديم و وقتي بيدار شديم، ميعاد ها و ستار ها و ندا ها به باد سپرده شده بودند…
خیابون شهدا؟ همون فرح قدیم!
دیدی گفتم آرش،فعلا شدیم همسایه،اگه ازشون سوال کنی “مزگت امین” مسجد امین،حتما میشناسه
منظورم از به اسم و نشانی خودت همین اسم اینجات بود.مثلا آرش از اهواز.
پس حتما اینکارو میکنم،قبلا خیلی براشون مطلب فرستادم، رادیو سرسری سوئد هستش،تو کل کشور شنیده میشه.
Yase3fid2
ممنون بابت لطفت عزیزم!
از حق نگذریم حرکت خوب و امیدوار کننده ای بوده که متاسفانه سرکوبها و جنایتهای رژیم به اسم اسلام و دین, بدجور زمینگیرش کرد…مردم فراموش نکردن,سکوت کردن فقط و وای بحال روزیکه این سکوت و خفقان بشکنه!
Ebrahim58.
ممنون عزیزم! ممنون از متن قشنگت!
مطمئن باش مردم همه آگاه شدن و بیدار…منتظر تلنگرن! نباید خرده گرفت ازشون, بدجور لای منگنه ن…
ولی خوب گوش کنی میتونی نفس های اخر رژیم رو بشنوی…
خوشبختانه خودشون با دستای خودشون دارن ریشه شونو میزنن!
یاد اون عزیزان مدافع حق و آزادی همیشه تو قلب ما زنده میمونه (inlove)
Sobi_7_7
ایشالا که سری بعد خواب نیستیم ? اونایی هم که خودشونو زدن بخواب بیدار میکنیم ;)
PayamSE
نکنه داداش گمشده من باشی پیام ? ?
نکنه اصلا دو قلوییم و خبر نداریم? ?
عین این فیلم هندیاااا…
الکی الکی اشنا دراومدیم باهم…
خیلی لطف میکنی عزیزم ?
یعنی به صورت صوتی داستان رو میخونن?
خخخخ
اونوقت عقدمون باطل میشه ?
آره دیگه رادیوست،میخوننش از رادیو.البته تو سایت رادیو هم میزارن و تو آرشیو میمونه.
PayamSE
نه عقد ما تو آسمونا بسته س ? باطل نمیشه که…
چه خوبه اگه پخش بشه هاآااااا (inlove)
خودتم اگه خواستی جاهاییش رو تغییر بده
روح بیمار آخه انتظار داری چی بگیم؟ دردی که داستان داشت رو با تمام وجودم حس کردم. نمیدونم چی بگم فقط اینکه مردم ما بیشترشون روحشون بیماره چون از صبح تا شب با دهها تبعیض، ظلم، زورگویی، دروغ، نفاق، … مواجه میشن. روح بیمار تو از قشنگترین نوع روحهای بیماره …
Pourya1979
لطف داری پوریا جان! قشنگ ترین تعریفی که شنیدم از تو بود (inlove)
به قول مادربزرگم اورییم یاندی :(
حتی منم عذاب وجدان دارم … به خاطر شانسی که داشتم و هیچوقت اسیرشون نشدم… ولی خیلیا دیگه یا نیستن یا هیچ‌جوره مثل قبل نمیشن…
بغض داره خفم میکنه،انقدر چرا دارم که جوابی براشون نیست،گاهی فکر میکنم کاش زادگاهم کشور دیگه ایی بود
به امید روزی که بخاطر انتقاد نفسمونو نبرن
تیشه بیاد داشته باشید وقتی جبهه مقابل مسلمان هستن انتظار بدترین چیزها رو داشته باشید، چون از مسلمون هر چی که بگی بر میاد، فراموش نکنید مسلمون در هر صورت کثیفه
نظرات جدید داستان‌ها
- پارت بعدی رو گذاشتم امشب رفقا بخونید نظری پیشنهادی داشتید ب...
- اوووم داستان خوبی بود هر کی پایه سکسه بیاد پیشم...
- جوون منم حشری شدم با این داستان یه پسر پایه میخام که بش بدم...
- 🤣🤣🤣🤣
- داستان نویس خوبی نیستی ، هر کس متاهل باشه میفهمه فانتزی باز ...
- واقعا این بهترین داستانی بود که تا الان خوندم دوس نداشتم تمو...
- خخخخ خندم میگیره چون من مفعولم طرف میگه بیاکونتوپاره کنم؟؟!!...
- تفنگی چیزی میزارن رو سرتون میگن بنویسید این توهمات ذهنیو هر ...
- فقط تا جایی که گفت روغن زیتون رو میز نهار خوریه خواندم 😂😂...
- قشنگ بود لطفا ادامه بده
- عالیه کاش باهات آشنا بشم
- اول خواستم بگم کص ننه سامان بعد کص ننه توی و اون علی بی غیرت...
- قشنگ بود
- باز یه متوهم دیگه که نه سربازی رفته نه عقل درست حسابی داره ،...
- دخترا که داستان مینویسم....خوبه پسرا همه جقی هستن چرا/؟...
- عالی بود دوست عزیز بازم بنویس
داستانهای تازه
- ساعت یازده و نیم (۲)
- زهرا زن متاهل که زن منم شد (۱)
- روانی از قفس پرید (۱)
- هپی ماساژ
- کوس لیسی خانومم توسط نفر سوم
- سه آغوش برای پسری که زن بود
- کردن سمیه همکلاسی محجبه
- ما سه نفر (۱)
- عشق در صف نانوایی
- لز کردن پریا
- سکس با صاحبکار
- دوران نامزدی حنانه
- سکس یا انتقام
- 24ساعت فقط سکس وسکس
- آپاندیس زن داداش
- کون دادنم به سن پایین (۲)
- خاطرات پراکنده محسن
- کون دیدم کونی شدم
- باران
- یه مهمون ویژه
- آیدا و حسی تازه
سلام دوستان عزیز!
من اول یه عذر خواهی کنم از عزیزانی که خاطرشون مکدر شده بخاطر این داستان…میدونم که جاش اینجا نبود ولی در کنار لذت بردن یکم طعم تلخ واقعیتهای اطرافمونو بچشیم هم بد نیست.
یه نکته بگم برای دوستانی که سوال پرسیدن,این داستان سرگذشت من نیست.بخش کوچیکی از خاطرات قربانیان کهریزکه که بصورت داستان دراومده…متاسفانه بیشتر شماها بی اندازه حساس هستین و من نتونستم خیلی از واقعیتها رو بگم…از این قسمت هم خیلی زدم تا تلخیش کمتر بشه, که بنظرم کار درستی نبود…
حالا از ما که گذشت…موندنی نیستیم…ولی اگه از این به بعد کسی اومد واقعیتها رو بگه دلسردش نکنین…بهش انگیزه بدین ادامه بده, چون مسکوت موندن این ظلم ها,خیانت به خودمونه!
یه خواهش دارم از اون دوستان عزیزی که بی سروصدا لایک میکنن و کامنت نمیذارن.اگه براشون مقدوره قسمت اخری تو پی وی حداقل ,یه کامنت بذارن من بشناسمشون…البته اگه مایل موندین…
خیلی خیلی ممنون که همراهی کردین…شاد باشید عزیزان… ? ?