میخوام تو این تاپیک، مثل تاپیک قبلی از این سری که یه مدل دقیقتر و جهانشمول تر از عشق رو بررسی کردیم، یه مدل از دوستی در همون مکتب رو ارائه و بررسی کنیم.

اول بذارین تعریف عامیانه دوست رو بررسی کنیم:موجودی که به دلیل منفعتهای احتمالی ما از منفعتهای احتمالی مادی خود میگذرد و به همین دلیل نسبت به او، احساس دوستی و اعتماد و اطمینان به وجود می‌آید.
یه مثال میزنم: دوستمون به خاطر کمکی که ازش میخوایم، فلان کارش رو تو توی برنامه ش تغییر میده که بتونه کمک کنه. یا وقتی با دوستمون هماهنگ میکنیم که فلانی! من میخوام یه جایی برم و اگه ازت پرسیدن، به دروغ بگو با تو هستم؛ داریم بهش اعتماد میکنیم چون میدونیم با وجود ضرر احتمالیش، هوای منفعت ما رو داره(اگه من سط اون کارم بمیرم و بفهمن که با دوستم نبودم اون موقع، اونم به مشکل میخوره!)
اما سوالی مطرح میشه. ذاتا نباید اینطور باشه! موجود باید صلاح و منفعت خودش رو اولویت قرار بده وگرنه به مرور بدبخت و بدبخت‌تر میشه. از حاتمی کیا میپرسن که با وجود این ضررها، از دوستی نباید دوری کرد؟ و جواب میده که این نوع رابطه اجتناب ناپذیره و در هر حال این جانفشانی‌ها به اسم دوستی رو انجام میدی!
خب چرا؟ چرا روان بشر این رنج و ضرر و از دست دادن منفعت رو میپذیره؟

اول ما باید تعریفمون از انواع منفعت برای روان انسان رو بررسی کنیم.
یعنی در حقیقت دوستها، ضرر نمیکنن. بلکه دارن به منفعتی دست پیدا میکنن بزرگتر از منفعتی که دارن برای دوستشون فدا میکنن! یعنی چی؟
-100 تومن پول سمت چپته و 200 تومن سمت راستت.تو کدومو ور میداری؟
-قطعا سمت راستی!
-اگ من سمت چپت باشم و ندونم سمت راستت چند تومنه و ببینم 100 تومن رو ورنمیداری فک میکنم داری از سودت میگذری درسته؟
-اهوم
-دید ما به دوست هم از سمت چپه و اون طرف قضیه رو نمیبینیم. یه منفعت بزرگتر وجود داره که نمیبینیم.
حالا اون منفعت چیه؟

اون کارنامه‌ ذاتیه که انسان ناخوداگاه به خودش میده. احساس ارزشمند بودن از ایثار برای یک نفر دیگه. احساس وجود کردن. احساسی که ابتدا رنج رو میطلبه تا با حمل بار اون رنج، احساس قهرمان بودن کنه. تو این نوع ایثار و گذشت از سود برای یک نفر دیگه، رنج، سودیه ک از دست میره و نتیجه احساس وجود و قهرمانیه که به زندگی اون فرد ایثارکننده معنا میبخشه که با حیوون و دیگران به ظاهر فرق داره
اگر احساس مثبت و کارنامه قهرمانی، ارزشش در ناخوداگاه فرد بیشتر باشه، فرد از سود کمتره میگذره
ولی اگه یچیزی مثل جون خودش باشه، فرد نمیگذره
و این تقابل ارزشهاس که خط قرمزهای دوستی رو مشخص میکنه ک تو هیچوقت نمیگی فلانی برام جلوی ماشین بپر چون میدونی انجامش نمیده.
اگ سودشو به هیچ کدوم از این دو شکل (مادی/معنوی-روانی) تامین نکنی و باعث تامینش نشی؛ یا واقعا وجودت به زیانش باشه اون فرد تو رو میدره. چون از اول هم ناخوداگاه، دوستیتون بر پایه اختلاف سود مادی و سود روانی_معنوی بوده.

به این دلیله که بشر همون طور که از حاتمی کیا نقل کردیم؛ دریر دوستی میشه. چون دوستی براش مثل یک ژنراتور می‌مونه. چیز کم‌ارزش رو می‌ریزی توش و بهت چیز باارزش می‌ده. انگار یه منفعت مادی مثل نفت رو بریزی تو موتوربرق تا برق خونه رو تامین کنه و دستگاه پخش موسیقیت کار کنه که یه منفعت معنوی-روانی از جنس موسیقی به خورد روانت بدی.