سلام امروز امدم براتون داستانی تعریف کنم
نمی دونم از کجاش شروع کنم🤦‍♂️
اهان فهمیدم😜
سال سومِ دانشگاه بود
که برای کارشناسی ارشدش اومد دانشگاهِ ما…
بایه تیپ و ظاهر عجیب و غریب…
پسر باشخصیتی بود و خیلی زود
همه ی دانشکده مریدش شدن…
از قضا
باهاش چهار واحد مشترک داشتیم…
بلبل زبون کلاس تا قبل اون من بودم
اما اومده بود تا رویِ من رو کم کنه انگار…
موهاش بلند بود تا روی شونه هاش
و یه ته ریش مرتب داشت و
توی ابروهاش با تیغ خط انداخته بود…
خلاصه همه جوره دور بود از من
رسمی اتو کشیده… اما
افکارمون به شدت نزدیک بود به هم…
همین مارو به هم وصل کرد…
از صدقه سریِ کنفرانس و پژوهش هایِ مشترک
مدام ور دل هم بودیم…
دوتای ی رو انگشت میچرخوندیم کلاسارو…
چشم مون یه دفعه
افتاد به هاله یِ عشق دورِ قلبمون…
به وابستگیمون…
دوری از هم میکشتمون اما لب وا نمیکردیم…
تا اینکه اوایل بهمن
به زبون اومد و گفت حرف دلش رو…
گفت که رفته واسه من…
گفت و گفت…
اما
من خودخواه بی انصاف
بد زدم تو ذوقش
خاموش کردم برقِ چشمایِ سیاهِش رو…
“بین، من و تو اصلا به هم نمیخوریم…
مافقط دوتا دوست میتونیم بمونیم…
همین”
دلم جیغ میزد سرم و میخواستش…
میکوبید به در و دیوار و میخواستش…
اما
دوست داشتم ببینم به خاطرم تغییر میکنه یا نه…
چشمایِ بی فروغ و
صورتِ ناراحتش کشت منو اما
پیاده نشدم که نشدم از خر خودخواهی…
ندیدمش چند روز
دلم سرِ مغزِ تعطیلم فریاد میزد
دلشوره و نگرانی واسش داشت میکشت منو…
په هفته گذشت
گذشت تا گذشت ها…گذشت…
تو سالن وایساده بودم منتظرِ استاد
که از پشتِ سر صدایِ آشناش صدام زد…
برگشتم که کاش میمردم و برنمیگشتم…
موهاش نبود یعنی اونقدری نبود
کوتاهِ کوتاه…
به ریشِ پرفسوریِ مضحک با به تیپِ
رسمی که انگار داره میره خواستگاری…
ماتم برده بود…
کشوندم سمتِ حياطِ دوحوض و گفت
“خب…خانوم معلم… حالا چی میگی…؟
حله ؟
یابرم شبیه استاد وثوق‌الدوله بشم و برگردم…؟”
نمیشناختمش رسما…
انقدرعوض شده بود که نمیشناختمش…
دلمم حتی خفه خون گرفته بود…
تو به لحظه تمومِ حسِ دوست داشتنش
شد یه حفره ی عمیقِ بی تفاوتی…
سردِ سرد شد تنورِ داغِ عشقش…
شده بود همونی که باید می شد تابخوامش اما
ذره ای دیگه نه میشناختمش و نه میخواستمش…
فهمیدم من اون آدمِ قبل ، باهمون ظاهر و
همون مدل موها میخواستم…
فهمیدم این آدمِ عوض شده
هیچ جای ی تو دلم نداره…!
رفتارم باهاش به قدری سرد شده بود
که حالِشو به هم زدم
دستِ خودم نبود…
نمیتونستم باهاش کنار بیام…
رابطه ام رو به كل باهاش قطع کردم
اونم دیگه حتی بهم سلام هم نمیکرد…
حق داشت گند زده بودم به احساس و باورش…
ترم مهرماهِ سال بعد بود
که دست تو دستِ یه دختر دیدمش…
بغضم گرفت
دلم که خیلی وقت پیش یخ زده بود
ولی پاهام شروع کرد به لرزیدن…
همون جا من مردم و تموم شدم…
و یاد گرفتم
اگه عاشقی ، اگه دوسش داری
همونجوری که هست بپذیرش…
هرگز سعی نکن کسی رو تغییر بدی
چون دیگه حتی
خودتم نمیخوایش…دوستش نداری
همون جوری که هست قبولش کنیم و سعی نکنید کسی رو عوض کنید
امید وارم خوشتون بیاد واقعی بودن یا نبودن داستان پای خودتون می گذارم😂
لایک و نظر یادتون نره
تا داستانی دیگر بدرود