مثل هر روز صبح از پنجره ی اتاقم نگاهی به منظره ی پارک میکنم .به غیر از آسمان نه چندان آبی توی این هوای آلوده و کوه بزرگ خاکستری دورتر از خونه و درختای چنار و زبون گنجشککی که با شاخه های ملتمس که چعین خودم خشکیدن اما رو به آسمونن هنوز ، پک سیگارم و عابرای توی این پارک چیز دیگه ای تو این قاب نبود.
قاب پنجره پارک رو مثل پیستی نشون میده که خانمای ورزشکار صبح میان و رخی نشون میدن و من هم تماشاچی ام مثل همیشه.
دخترک لاغر ، زن خوش اندام، نگهبان، مامور فضای سبز اینا همه هیچن.
یه زن چاق که هن و هن خودشو میکشونه دور پارک ، یه جین آبی رونای خیلی تپلشو پوشونده، یه چیزی مثل تونیک خیلی گشاد روی تنشه تا شکم بزرگش حتی از خودش هم پنهان بشه.
انگار صدایی نمیشنوه و فقط صدای موزیک هدستش رو میشنوه و پوست سفید و سرخی که یه دماغ صاف و کشیده حالت خیلی مغرورانه ای بهش بخشیده.
این اندام بزرگ و در حال تلاش برای اصلاح رد میشه و من هر روز میبینمش و توی دلم از این بالای پنجره میگم.
آهای خانومی که چاقی و دوس داری که دوستت داشته باشن ، شاید شوهرت دیشب سرخوردت کرد، شاید جامعه دیروز و امروز طردت کردت. من همینجوری بی هدف دوستت دارم.
و با همین آرزو که یکی ام شاخه های خشک ملتمس رو به آسمون رو بی هدف دوس داره.
اولیس