شیرین تر از عطر تلخ مردانه نیست. و امن تر از بغل با دغلش. آنجا که همه چیز ساکت می شود و راکت های بوسه اش فلسطین تنم را به هلاکت نزدیک می کنند. و من در مجامع عمومی درخواست پناهندگی بیهوشی می دهم اما او…

او مهره های شطرنج را تکان می دهد. با دیپلماسی جلو می آید. مذاکره را رقص تانگو می کند. گزینه های روی میزش لاس هایی استعماری‌ست که سپاه سرم، سر پاسخ دادن به آن را ندارد. مردم چشمم گریان اند و تپش استقامتم ناموزون. دیگر حزب خدا که هیچ، اسم خدا را هم نمی شناسم. قطعا بسیجی های سوراخ باسنم سخت عصبی می شوند اما دلم قرص است که لااقل بدانند با فقدان توافق، دیگر خبری از ساندیس های سفید رنگ نیست. پس ناچار درز مرز لبم را باز می کنم و پرچم سفید صلحم را به او نشان می دهم‌. سرمست از تسلط و سلطنت، دسته ای هلی کوپتر را برای بازرسی سرزمینم می فرستد. دستش را بالا میگیرد و من پذیرای صلح، خود قر می دهم و همه چیزم را به چشمش می کشم. شگفت زده از عکس العمل دوستانه ام مرا در آغوش می کشد و شگفتی لطف و کرمش را از زیر شلوارش به من ثابت می کند.
مذاکرات همچنان ادامه دارند و من، دوست دارم بدانم در ازای چه چیز مستعمره شدم؟ ها! برای داروی سرطان خارش باسنم. برای پاسپورت سفر سینه و آلتم به کشور های جهان اولی او. برای سقوط دلار شهوت و صعود ریال عشق. برای داشتن تکیه گاهی برای اقتصاد. برای اینکه تمام مردم جوارحم پیش او آزاد باشند. امیدوارم ارزشش را داشته باشد و صد البته او هم ارزش من را بداند.
چرا که آنقدر نفت خیزم که نیازی به حفر نیست، کافی است وَلو تپه های بزرگم را باز کند تا نفت سفید به سمتش پاشیده شود. آنقدر نامحدودم که می تواند از همه ی دوستانش برایم مستشار بفرستد. می تواند سنگ بزرگ اورانیومش را بین توربین هایم غنی کند. و هر جا که تشنه ی دوستی شد، از چاه خشک نافم بخورد تا سیری یابد.

بحث به پایان رسید. دست هایش را دورم می گیرد و مقابل همه ی دوربین های ویسکی به دست، بغلم می کند تا عکس یادگاری آن توافق جهانی ثبت شود. اما من به او نزدیک نمیشوم. سینه هایم نمی گذارند. شاید آن ها از سفتی قلبم سنگ شدند. نشانه ای که هشدار میداد که یک شب انتقام میگیرم…