شیخ قنبر عمامه ای استوانه ای داشت و آن را چنان استوار بر سر می نهاد که از دور به کلاهی می نمود. ریشی به نهایت گسترده و بلند، و قد و قامتی دراز داشت و ابروانی پر پشت و چشمانی فراخ. در راه رفتن نعلین به پا چُست و چالاک بود. دفتری در یک دست و تسبیح و انگشتری عقیق در دستی دیگر. کار شیخ قنبر تمشیت امور صیغه و نوشتن کاغذی مبنی بر صیغه بودن (برای زن) و صیغه کردن(برای مرد) بود. در منزلی که کار صیغه خوانی در آن صورت می گرفت. دو اتاق تو در تو وجود داشت، اتاق جلویی محل خواندن صیغه بود. و اتاق عقبی محل استراحت حاج آقا بود. هر گاه به این خانه ورود می نمود وردی می خواند و هنگام خروج نیز وردی دیگر. شیخ قنبر وردستی داشت بنام شمس الدین که در زیبایی همانند خورشید بود. یار وفاداری که در امورات منزل همراه شیخ قنبر بود. تعداد زیادی از صیغه شوندگان را می شناخت. و گاهی برای رتق و فتق امورش آنان را به عنوان تحفه برای بزرگان شهر معرفی می نمود. و در اتاق پشتی همه چیز را برای انان مهیا می کرد. شیخ قنبر این مرد خدا که فقط در کار زنان خبره بود. چهره ای بس عوامفریب داشت. و اگر صیغه ای جوان و خوب برای مراجعه با جوانکی به انجا مراجعه می کردند. وی با استدلالهای فقهی مانع از بهم رسیدن ان دو گشته و امار دخترک را گرفته و سپس در کار او کارسازی می نمود. ابتدا خودش بکام دل می رسید و سپس او را در چرخه سکس اسلامی می نهاد.