“آرنج راستت را بالا ببر. دستت را مشت کن، انگشتانت را یکی یکی کشیده کن…آرامتر!”
بیایید یک ارباب و برده را مثال در نظر بگیریم. ارباب تکالیف می‌دهد و برده مطاع امر اوست.

تکالیف مفید

بیشتر اوقات، این تکالیف کاربردی هستند و به ارباب کمک می‌کنند تا کاری را که می‌خواهد انجام دهد. “پاهایت را باز کن!” این مثالی کاربردی است. مثلا وقتی می‌خواهد بین پاهایشان را ببینید یا کاری بکنید. “برایم قهوه درست کن” این هم خیلی کاربردی است چون به یک نتیجه‌ی خاص ختم می‌شود پس مفید است.
اگر دوست دارید، می‌توانید تکالیف مفید (شلاقم را بیاور، لخت شو) و تکالیفی هدف مشترکی دارند را از هم جدا کنید. وقتی درباره‌ی هدف مشترک صحبت می‌کنید، می‌توانید به کارهایی فکر کنید که برده باید انجام می‌داده است، مثل وظایف خانه، مقرر بودن به زمان، درست شیو کردن و … . وقتی این چیزها را به تکلیف تبدیل می‌شود، ناگهان ارباب سلطه‌ی بیشتری پیدا می‌کند.

تکالیف بی‌فایده

هرچند، اربابانی نیز هستند که “ظاهرا” دستور تکالیف بی‌فایده را صادر می‌کنند. می‌گویم “ظاهرا” چون درباره‌ی هدف این تکالیف توضیح خواهم داد. اما الان، فقط به گفتن “تکالیف بیهوده” اکتفا می‌کنم. تکالیفی که لزوما برای بازی نیستند و هیچ خدمت خاصی ارائه نمی‌دهند. چیزهایی مثل " دستت را بالا نگه دار" یا " به زمین نگاه کن" یا “وقتی با من حرف میزنی مرا آقا/خانم خطاب کن”
فایده‌ی این دستورات ممکن است سریع آشکار نشود ولی می‌توان در یک کلمه خلاصه‌اش کرد: تحقیر. اینجا درباره‌ی اشکال مختلف تحقیر مثل فحش دادن یا تمسخر کسی حرف نمی‌زنیم بلکه درباره‌ی پایه کلمه‌ی “تحقیر” صحبت می‌کنیم.
وقتی یک ارباب دستوری می‌دهد که فایده‌ای به دنبالش نیست، منظور خیلی واضح‌تر است که نیت صرفا خدمت رسانی به ارباب است.
“به خاطر فایده اش انجامش نمی‌دهی بلکه چون من می‌خواهم انجامش می‌دهی”
اینجاست که نقطه قوتش آشکار می‌شود. اینجا احساس می‌کنید که قدرت دستور هر چیزی به برده‌ی خود را دارید. تنها چیز مهم تسلیم ارباب شدن به وسیله‌ی انجام کارهاییست که او می‌خواهد حتی اگر ندانیم به چه درد می‌خورند. لازم نیست که موافقت کنید، فقط باید انجامش دهید.

منبع