‍ جایی خواندم زندگی‌ در زمانِ حال از یک سنی برای ما ایرانی‌ها بی‌معنی می‌شود. نویسنده چهل و پنج سالگی به بعد را یک شاخص برگزیده بود تا از آن به بعد زمانِ حال از معنا تهی شود. البته که بیراه هم نیست. در کشور ما به اقتضای فرهنگ عامه و روش زندگی، شروع میانسالی مساوی با مرور خاطرات وخوردنِ حسرتِ سالهای جوانی و انتظار برای مرگ است. این یک نگاه بدبینانه به زندگی نیست. همه ما می‌دانیم پدران و مادران ما از شروع میانسالی چگونه زندگی کرده‌اند. رنگ از لباس حذف می‌شود، برنامه‌ای برای ورزش و تفریح روزانه، یادگیری زبان یا هنر جدید، برنامه ریزی برای مسافرت و کشف جهان، شروع یک رابطه عاطفی جدید برای اکثریت میانسالهای ما یک قدغنِ نانوشته است. تعداد کسانی که در میانسالی رژیم غذایی دقیق دارند، برنامه برای کارهای جدید دارند، با تکنولوژی پیش می‌روند کم است. بیشتر آنها قدم زدن در پارک و مصاحبت با همسالان که بیشتر به غرولند راجع به بی‌توجهی فرزندان و مشقات زندگی است را مغتنم می‌شمارند. اکثرا سو‌تغذیه دارند، نادیده گرفته می‌شوند، البته خودشان در این نادیده گرفته شدن پیش قراول هستند. در طول عمر به فرزندان آموخته‌اند پدر و مادر در قبال آینده بچه‌ها مسئولیت دارند. کمتر پدر و مادری در میانسالی و سالمندی یافت می‌شود که سرمایه‌ای که در طول عمر اندوخته صرف زندگی زمانِ حال خودش کند. مردمانِ کشور من آموخته‌اند برای فرزندان ارث و ماترک باقی بگذارند و از یک سنی به بعد خودشان را به فراموشخانه بسپارند.
جنیفرلوپز در پنجاه و دو سالگی عکس‌های خودش را با بن افلک منتشر کرده، زوجی که دو دهه پیش با هم بودند پس از اینکه هر کدام با یک دو جین انسان دیگر عشق را آزموده‌ند دوباره به هم بازگشته‌اند‌. برخی می‌گویند زندگی امثال جنیفر لوپز و افلک کاریکاتوری از عشق است. چطور می‌شود آدمی در طول زندگی اینهمه یار عوض کند و دوباره توانایی عشق ورزیدن داشته باشد. اما من در این تصاویر نه ابتذالِ عشق بلکه دو چیز را به وضوح می‌بینم. به رسمیت شمردنِ حقِ اشتباهِ انسان و توانایی زندگی در زمانِ حال یا همان جمله مشهور یونانی دم‌غنیمت‌شمری متأثر از فلسفه اپیکور با این مفهوم که از امروز تا می‌توانی استفاده کن چون هیچ‌کس فردایی را تضمین نکرده است. چیزی که در ایران ما کیمیاست …