یه تاپیکی قبل من تو همین تالار گذاشته شده با عنوان «چرا به یک فیلم میگویم کصشر»؛ که یه سری ایراد گرفته از سینما؛ بعضیاش به حقه و بعضیاش به حق نیست که من میخوام به دلیل انجام اون چیزایی که ایراد گرفتن بهشون اشتباهه بپردازم.

مکث‌های کش‌دار و بی‌خود: مکث کشدار چندان بیخود نیست بچه‌ها. متاسفانه هالیوود ذائقه ما رو به این تغییر داده که زمان یک نما باید کوتاه باشه. دوتا نظریه زمانی-نمایی توی سینما وجود داره. یکیش مال هالیووده و یکیش مال اروپا و سینمای مستقل آمریکا.
مال هالیوود چون بیشتر جنبه سرگرمی داره؛ ذائقه مخاطب رو به سمت نماهایی با زمان کوتاه برده تا سریعتر کات بده و پویا باشه فیلم. این قضیه بعد از جنگ جهانی دوم اتفاق افتاد و هالیوود سعی کرد نظریاتش رو بر مبنای سرگرم کردن مردم افسرده از جنگش بازنویسی کنه.
اما در اروپا، تئوری هست که میخواد زمان در یک سکانس، مساوی با گذر زمان در ذهن ما بشه. به این دسته میگن واقعگرایان سینما که از فرانسه شروع میشه و یکی از مهم ترین طرفدارانش آندره بازنه. حالا اینکه دلایل هر کدوم از این دوتا تئوری برای وجودشون چی هست؛ یه تاپیک جداگانه میطلبه. اما زمانی که کارگردان بخواد حس ریتمیک زمان رو مساوی با زمانی که برای شما میگذره دربیاره؛ از این شیوه استفاده میکنه.

استفاده از نماهای کج و معوج یا به اصطلاح خارج از تراز: تراز نما برای چی اختراع شد؟ برای اینکه زیبا باشه تصویر. زیبایی ینی چی؟ هیوم در فلسفه زیبایی میگه، آنچه که به شما احساس ناامنی دهد، نازیبا و آنچه به شما احساس سکون و آرامش دهد زیباست. مثلا یه مثلث اگه روی قاعده ش کشیده بشه زیباس اما اگه روی نوک تیزش کشیده بشه؛ ترسناکه چون مغز حس میکنه الان مثلث میفته. حالا ممکنه کارگردان بخواد احساس ناامنی رو منتقل بکنه. که خود صاحب تاپیک از هیچکاک برای این بخش اسم برده بود. فیلمهای هیچکاک؛ کلا درمورد ناامنی های جامعه نوین بشریه و توی یه سری سکانسا با استفاده از نمای خارج از تراز و کج؛ موفق میشه حس نازیبایی و ناامنی منتقل کنه؛ که خب هدف سینما هم انتقال حس عینی هست.

فاز ساختار شکنی برداشتن: مثلا نمای پی او وی بگیری بعد یکهو بدون کات زدن دوربین روی شخصیتی که نما از دید او نمایش داده می‌شد برود. خارت گاییده است با این نما: این تغییر نما بدون کات دادن هم از خصایص مکتب سینمایی اروپا هست و دلیلی که آدمای الان اذیت میشن از دیدنش اینه که فیلم هالیوودی زیاد دیدن. ممکنه شما این تغییر نما رو تو بعضی فیلمای هالیوودی هم ببینین؛ که اونا رو از فیلمسازای اروپایی گرفته کارگردان. یه مثال عالی برای زمانی که هنوز هالیوود ذائقه های سینمایی رو تغییر نداده بود و از این نوع تغییر نمای بدون کات به شکل رایج استفاده میشد؛ فیلم کوتاه عموسیبیلو-اولین پلانها-اولین اثر بیضایی هست. یا رومن پولانسکی توی مستاجر-سومین فیلم سه گانه آپارتمان- برای القای این حس که شخصیتش دیوونه شده و پی او وی؛ ناگهان بدون کات تبدیل به نمای سوم شخص میشه استفاده میکنه و موفق هم هست. مستاجر از فیلمهای سینمای مستقل آمریکاس.

نماد بازی: این به خودی خود مشکلی نداره. اما اگه اونطوری که صاحب تاپیک گفته، موجب تفسیر خارج فیلم بشه؛ مشکل داره. در حقیقت بهتره بجای مشکل داشتن با نماد(حتی نماد درست)؛ با تفسیر فرامتنی مشکل داشته باشیم. ما نمادهایی داریم که به شکل متنی منتقل میشن و ایجادشون بسیار بسیار علم و سواد و شرایط میخواد که خب بعضی کارگردانا میتونن انجامش بدن و به خودی خود، خوبه. درمورد شرایط یک نماد متنی و بدون مشکل، یه کتابی هست به اسم مشت در نمای درشت. اون توضیحات خوبی داده که اگه علاقمندید میتونید بخونید