قبلی
سایه بانِ چتری کافهِ،نظرمو جلب کرد،امّا نمیدونستم کجا باید بشینم!.
آممم…توی دِلم گفتم،خُب زیرِ همون زردهِ میشینم.چون میدونستم تو رنگِ زردو دوست داری وِنوم.
رونام روی هم رفت،ساقِ پام افتاد روی دورِ الاکلنگی،اِستایل نشستنم همینه.با تکون دادن نوکِ پام،به هواخواه های افراطی خَط میدم.‘هه’
نیای بگی فتیش پا دارم که دو دستی میزنم توی سَرِت.
کلیشه نشید خواهشاً.
تا خواستم بشینم،ویتر اومد و طبق معمول،تمامِ نقشه هامو نقشِ برآب کرد و گفت:میشه لطف کنید اونطرف تر زیر چترِ آبی بشینید.اینجا قبلاً رزو شده.واقعاً عذرمیخام خانم.
وِنوم…حتّی نگاش نکردم،بلند شدم با اَخم و تَخم،با راهنمایی دستش اونطرف تر نشستم،دستم رفت زیرچونم،باد داشت توی موهام موج مینداخت که با عصبانیّت گفتم:درست شد؟
توی چشاش خیره خیره زُل زده بودم.سَرشو انداخت پائین با چشاش داشت پامو نوشِ جان میکرد که مجبور شد بره.همه ی مردها فتیش پا گرفتن متاسفانه.نمیدونم دلیلشو!.
از متن دور نشم.‘هه’
وِنوم یه عادتِ بدی که دارم،البتّه میدونم تو دوسِش داری،آخه تو اختیاری از خودت نداری آگلیِ من.
عادتِ بَدم اینهِ که اگه عصبانی شم،خیره خیره با چشام،آدمارو توی سیچویشنِ بدی میذارم.
تویِ دلم داشتم فُحشت میدادم که توی تمامِ کافه های مطرحِ تهران،توئه دراز و احمق،چرا کافهِ دُرسارو انتخاب کردی!.
خاکِ عالم برسَرت وِنوم…
چند دیقه نبود که باد داشت با پوستِ صورتم،سکس می کرد؛با مُلایمت داشت نوازشم میکرد؛روی لبام انگشت میکشید؛گونه هامو ماساژ میداد و لای فرِ موهام ورجه وورجه میکرد.دلم میخواست کنارم بودی،توی همون فضای باز،شلوار جینمو میکشیدم پائین،پاهامو دور گردنت،قفل میکردم و با انگشتام بینی تُ،میگرفتم تا رنگِ صورتت به سُرخی خون بَدل شه.اون موقع شاید یکم دلم بهت میسوخت.
اِی جانممم…یکی از پابلیک اینترست های ایرانی رو گفتم.آره؟.‘هه’
وِنوم،حسابی هورنی شده بودم کهِ کی قرارهِ بیای!.
قطعاً دنبال یه خانم با شالِ مشکی و مانتویِ روشن زیتونی میگشتی و قرار بود بِهت کُلی بخندم،آخهِ نه رنگِ شالم و نه رنگِ مانتوم اونی بود که بهت گفته بودم.برعکس،رنگِ شورتم…آره مِشکی بود.درست حدس زدی.‘هه’
نگو خیلی بدی.طبیعتِ من همینه وِنوم.
باید وقتی وارد کافه میشدی نگات میکردم.شاید ازت خوشم نمی اومد،باید طرف مقابلتم درک کنی هانی.درسته؟!.
ببین حَشره خانم،قراره بردهِ من باشی ولی خُب باید یکم،خارش لای نانازم گیتار بزنه یا نه!
چرا همهِ عادت کردن که اسلیوها باید زشت و ناجور باشن؟.کسی هست منو راهنمائی کنه واقعاً چرا؟.سرِ همین موضوع،یه شب تا صُب توی چنلم درگیری داشتیم،آخر سَر،استاید فَن به این نتیجه رسیدن که بله،اسلیوها،اغلب زشت و داغونن.
آممم…میدونستم یه دختر دراز و فِلتی،البتّه گفته بودی اونقد اِسکینی هستی که شاید وقتی تنبیهت کنم،آسیب های شدیدی ببینی،منم گفتم:به چوچولِ مُبارکم’هه’
وِنوم چون تو یه کِلونِ احمقی،قرار نیست دیگرانم خَر و گیج باشن.درسته هانی؟.
قراره من صاحبت باشم.صاحب شش دُنگ از اون زمین بی آب و علف.مرده شورتو ببرن که اونقد کویری،تمومِ جونم…تمومِ چشمه زلال کمرمو،باید بپاشم روی خُشکی لبات که لااقل یکم سیراب شی.
میدونم میخوای اونقد آبمو بمکی که جون برام نمونه،ولی یادت باشه تمامِ این خواسته ها در صورتیکه من اوکی بدم،برآورده میشن و اِلا همشون خیال و توهم میمونن.
گفته بودی طبقِ خواستهِ من تماماً سفید میپوشی،چون،رنگِ سفید ایراد های آدمارو خوب نشون میده.منتظر بودم تا بیای.البته تو احمق سروقت اومدی.این من بودم که کمی زودتر از موعد منتظرت بودم.
Oops
وِنوم…
وِنومممم،وقتی دیدمت حسابی حالم بد شد.
وای چقدر دراز و مستطیل وار،عمودی توی آسمون رفته بودی.‘هه’
چشات چَپ،گردن دراز،موها مجعد،لبا بی رنگ،رنگ صورت به سفیدی گچ،دستا بلند و بدحالت بود.
از سایز بزرگ پاهات نگم دیگه.‘هه’
نفهمیدم چی به سَرم اومد که کافه رو ترک کردم و داشتم رانندگی میکردم که اِس دادی،گادِس چرا نمیاید؟!.
گوشی رو پرت کردم رو صندلی شاگرد،پام رفت روی پدال گاز و حسابی از کافه دُرسا دور شدم.


بعدی