والامقام اسمش امیر است / در یک گوشه نشسته انگشت به کون است.

از حشریت تا استخوان دردی / نوجوانی به حشری بودن مشهور است.

در روزهایی که دل می‌گیرد / ال اس دی بر زبان می‌گذارد و فاز آغاسی میگیرد.

بیا کیرم در چاکت گذارم حشری جان / نشین روی ک.یرم با آن همه ران.

شاید این جرعه‌ی آب دوای دردت باشد / شاید اون ک.ون تپل تشنه‌ی ک.یرم باشد.

بیا پایه‌م بشو حال بده و حال بگیر / نذار بر خواسته‌ی‌ ک.ونت‌ دلی‌ سنگ‌، حکمران باشد.

خوب رویان جهان رحم ندارد دلشان / چاره ای نیست به جز كَردن و ول كردنشان.

باز هم آدینه و چسناله ها / باز هم شاشیدن بزغاله ها.

باز هم دلتنگی و افسردگی / باز هم کف دستی تاپاله ها.

بیا ک.یرم به قربانت کجایی / بیا کصی بده بر من هوایی

بیا شق درد من درمان ندارد / کص تو واس من همچون شفایی

در پِیِ شغلم ولی بیکارم / از نبود کص بد جور بیمارم

برو ای گدای مسکین در خانه قَمَر زن / که قمر زِ در درآید بزند ننتو بگاید…

مثال سینه هایش کس ندیده / خدا یکی از آنها آفریده

دو پستانش چنان قرص قمر بود / خط پستان او شق القمر بود

به پایان آمد این آبم / حکایت کردنت بوده

به پایان هم رسید کارم / دعایم گایِشَت بوده

هیدن