اینجانب تقاضا میکنم تو یه وضعیت پایدار باشی و بمونی !

یا برو تالار دین !

یا کافه !

تاپیکای کافه رو همیشه میخونم حتی یه داستان 100 صفحه ای رو ! اماتالار دین رو به هیچ وجه !

**شاخه **به **شاخه **نری ! :)

ممنونـ 🍺

نه واقعا این بار فرق داشت انتقادم 🌹 :)

دین رو نیار تو کافه الان همین مطلب خوندنش رو دوست داشتم ! :)

یا واضح تر بگم :

از دین بِکِش بیرون ! 😁

همواره در منابع بسیاری خوانده ایم که اسکندر باعث براندازی حکومت هخامنشیانشده و به ایران حمله کرده است و به خاطر همین خرابی‌ها و کشتار ها ایرانی‌ها وی را اسکندر گجسته به معنی ملعون نامگذاری کرده بودند. اما برخی از پژوهشگران معتقدند که این اسکندر نبوده است که به ایران حمله کرده و حقیقت چیز دیگری است ! پس با این مقاله از تاریخ ما همراه بوده تا چیزهای بیشتری درباره نتایج این تحقیقات بدانید.

از ابتدای تمدنهای بشری حکام بوجود آمدند. تمدن اولیه یعنی شهر نشینی و ایجاد طبقات اجتماعی و نوشتن، به روایات مختلف حدود ۷ یا ۸ یا ۱۰ هزار سال پیش ازبین النهرین و ایران آغاز گردید. کسی بدرستی نمیداند اول حاکمان بودند یا اول مردم درست مانند، ضرب‌المثل تخم و مرغ. در هر صورت حاکمان برای به تبعیت کشیدن مردم، دست به ترفند های مختلف زدند، از فرقه ها و دین های عجیب و غریب، تا خرافات و دروغ گفتن و نوشتن ( در کتیبه معروف داریوش ذکر است ).
از ابتدای تمدنهای بشری حکام بوجود آمدند. تمدن اولیه یعنی شهر نشینی و ایجاد طبقات اجتماعی و نوشتن، به روایات مختلف حدود ۷ یا ۸ یا ۱۰ هزار سال پیش ازبین النهرین و ایران آغاز گردید. کسی بدرستی نمیداند اول حاکمان بودند یا اول مردم درست مانند، ضرب‌المثل تخم و مرغ. در هر صورت حاکمان برای به تبعیت کشیدن مردم، دست به ترفند های مختلف زدند، از فرقه ها و دین های عجیب و غریب، تا خرافات و دروغ گفتن و نوشتن ( در کتیبه معروف داریوش ذکر است ).
بسیاری از نوشته ها و کتیبه ها و داستانها از، این ترفند هاست که هنوز تا همین لحظه ادامه دارد. یکی از مهمترین آنها، دروغ حمله الکساندر به ایران است. پردازندگان داستان اسکندر مقدونی، که حدود ششصد سال پس از مرگ او داستانش را بدین صورت پرداخته اند توجه نکردند، نخستین عامل پیروزی در جنگها، فزونی شمار جنگ جویان و برتری سلاح و سازو برگ و سابقه و تجربه فرمانده هان در لشکر آراییها و نبرد ها ست، همراه با آ گاهی دقیق از سرزمین های دشمن و اقتصاد آن.
دروغگوهای درتاریخ ما جولان میدهند مانند، چنگیز و مارکوپلو و دهها مسئله مهم تاریخی و جغرافیایی و سیاسی دیگر و افشا گری های متعدد، و راه کارهای نوجهت شناسائی دروغها وحذف آنها از تاریخ ایرانعزیز در وبلاگ انوش راوید به نام: جنبش برداشت دروغها از تاریخ ایران.
ما که نمی توانیم به جهان بگوییم چه بنویسید، چه ننویسید چه بسازید یا چه نسازید، باید اول پیروزی دروغی اسکندر، و بسیاری دروغهای دیگر از کتابهای درسی ایران حذف شود، ده پانزده سال پیش، بارها به کتابهای درسی نوشتم عکسها ونوشتهای الکساندر یونانی وبقیه دروغها را بر دارید، و جواب ندادند یا سر بالا دادند. بخود رحم نمیکنیم آنوقت از پول پرستان توقع داریم. بعد برویم یخه ۳۰۰ ها را بگیریم. اسکندر مقدونی جوان بیست ساله تهیدست و بی تجربه از سرزمین کم جمعیت، و با اقتصاد نا چیز نمی توانسته بدین آسانی به پا خیزد و امپراطوری بزرگی را متلاشی کند.
آغاز داستان دروغ
مقدونیه کجا بود؟، مگه دونیا، که در گبت ها قدیم مصری مگه دونی بود، و به تلفظ عرب مقدونیه گردید، به هنگام پیدایش اسکندر از مراکز مهم آئین مهر در شمال آفریقا بود. یا قوت حموی، جهانگرد و جغرافی دان در کتاب معجم البلدان گوید، مقدونیه نام مصر بزبان یونانی است. ابن الفقیه احمد همدانی، جغرافیدان و مورخ سده چهارم هجری، بنقل از ابن یسار گوید، مقدونیه خاک مصر است. المقدسی جغرافیدان سده پنجم اسلامی در حسن التقا سیم، ابن خرداذ به، در دالمسالک و الممالک، مسعودی، در کتاب مروج الذهب. و بسیاری دیگر گویند، در آن زمان مقدونیه یا مگه دونیا خاک مصر است. غیر از مورخان و آگاهان سده های نخستین اسلامی، ابن مقفع، طبری و دینوری، در تالیفات خود اسکندر را ایرانی خوانده اند.
درباره پردازندگان داستان اسکندر، و قلب و تحریف و جعل و دستبرد، که بخاطر این موضوع صورت گرفته، باید به سیاست های خاص امپراطوران دینی غاصب و حاکم بر دولت روم شرقی، و انگیزه اقدام آنها توجه نمود. در فواصل سده های هشتم تا یازدهم میلادی، طی سیصد سال متناوب سیزده مرد و هشت زن ارمنی، از ساکنان غرب رود آلیس (قزل ایرماق) و شهر آنی (شهر هزار کلیسا)، که از خانواده کنستانتین نبودند و شور قدرت طلبی داشتند، با استفاده از شرایط و گاه با کمک سازمان مخفی یهود، به امپراطوری روم شرقی در قسطنطنیه که مرکز جهان بود دست یافتند. اینان برای حفظ مقام تظاهر به یونانی و مقدونی مآب بودن میکردند، بدنبال جدال شرق با غرب یا جدال مهر پرستی و عیسی پرستی، داستان اسکندر را بدین صورت مدون و منتشر گردانیدند، تا بر اعتبار خود بیفزایند.
اینان از زبان کالیس دنس، که وی را پزشک اسکندر قلمداد کردند، کتابی تدوین و حوزه متصرفات او را به چین و هندوستان کشانیدند، و با همکاری عمال عباسیان، اسکندر را بلند آوازه ساختند، تا اذهان جوامع نو خواسته را از عظمت تمدن، و فرهنگ و قدرت تشکیلاتی ایرانیان پیشین دور بدارند. تالیف کتب به زبان یونانی که زبان کلیسا بود، در آن دوره رونق گرفت، تا آنجا که این روز گار را عصر فرهنگ یونانمیخوانند. از سوی دیگر، دین عیسی ناصری تا صده سیزدهم میلادی در شبه جزیره بالکان عمومیت نیافت، و مهر پرستان که در این نواحی استیلاء داشتند، این آئین را الحاد و تحریفی از دین خود میشمردند، این دو دین جدال قلمی و زبانی داشتند.
افشای جنگ های دروغی
دروغ گوها نوشته اند، که اسکندر با سی هزار پیاده و چهل هزار سوار از تنگه هلس پونت، داردانل امروزی گذشت، و در کناره آسیای کوچک و پس از گذشتن از رودخانه تند و پر آب و گود و با دیواره های بلند، گرانیک، با داریوش سوم جنگید. رودخانه گرانیک که امروزه بیغا چای نام دارد، کوچک و کم آب و بدون دیواره و کم عمق است. کناره این رودخانه گنجایش آرایش جنگی حدود ۱۵۰ هزار نیرو را ندارد، اگه باور ندارید بروید ببینید. دروغ نویسها میخواستند، شوش پایتخت دو هزار ساله ایلامی، و دویست ساله سلسله هخامنشیان را کوچک و نا چیز کنند، و تخت جمشید شکوهمند را پایتخت ایران بشناسانند، و دروغی بدست اسکندر به آتش بکشند. ۵ یا ۶ قرن بعد که این دروغ را مینوشتند، دیگر دین قدیمی هخامنشیان نبود، و تخت جمشید متروکه بوده. آنها از فواصل راه ها و جاده ها و مسیر ها خبر نداشتند، و هر چه از اینها نوشته اند، چرت و پرت والکیست، و این براحتی قابل درک است. نوشته اند که ۶۰۰ هزار لشکر داریوش ۵ روزه، از روی پل های ساخته شده فرات عبور کردند، کمی فکر کنید، ۶۰۰ هزارش دروغه، ۵ روزش دروغه پلش هم دروغه، در این دوره و قرن نو درک این مسئله خیلی ساده است. از قدیم شنیده ایم دروغ هر چی بزرگتر باشه باورش راحت تره.
رفتن اسکندر از تخت جمشید به دامغان

نوشته اند اسکندر از تخت جمشید به همدان رفت، این دروغ هـم بررسی میکنیم، برای رفتن از تخت جمشید به همدان، باید از اصفهان می گذشتند، در هیچ اسکندر نامه ای از این شهر باستانی و مردم دلیرش نامی برده نشده. هرگز نمی توانستند بدون گذشتن از این شهر به همدان بروند، هر کس بگوید، بطور کلی ناآگاه است. از اصفهان تا نجف آباد به درازای سی کیلومتر، باغ و سبزی کاریست، این باغ بزرگ برای ایستادگی در برابر یورش سپاهیان دشمن، و جلوگیری از گذر کردن آنها سنگر بسیار خوبیست، آن نویسندها بی سواد تر از آن بودند، که این شهر هم روی کاغذ به خاک و خون بکشانند. آنها از شهر های دیگر راه اصفهان نامی نبردند، مانند گلپایگان، گر با یگان، گر= سنگ+ بای= بغ= ایزد+ گان، بروجرد، ملایر، فقط یه اسم پرت وپلای من در آری نوشتن، که به هیچ یک از اسامی شهر های ایرانی شبیه نیست.
از اصفهان به لرستان به همدان ۴۸۰ کیلومتر راه است. بیشتر این راه از کوهستانی سخت می گذرد، نزدیک به ۲۰۰ کیلومتر این راه بیش از دو هزار متر بلندی دارد، و از بلند ترین راه های جهان است، و از دامنه اشترانکوه می گذرد، و در زمستان برف سنگین دارد، راه لرستان به همدان هم از کوهستانی پر برف میگذرد، و سخت ترین راه هاست، و مردم دلیر و جنگجویی دارد، که در تاریخ هیچ مهاجمی از اونجا نتوانسته بگذرد، حتی داخلی ها. از تخت جمشید به اصفهان و به همدان و به ری و به دامغان، ۱۶۰۰ کیلومتر است، پس حساب کنید دروغ ها را، یا شاید هم با قطار برقی ژاپنی رفتند، که تو داستانشان این مسافتها و زمانها رو اینقدر عوضی نوشتند. ابوریحان بیرونی در آثار باقیه نوشته، که داریوش سوم در نزدیکی اربیل به دست فرمانده پاسدارانش کشته شده. در آن زمان او چیزی از اسکندر دروغی مقدونی نمی دانست، واقعیت اشک و اشکانیان است.
منبع سایت ( تاربخ ما )

چه جالب!

خوبه، باعث آگاهی میشید

با افرادی چون: ریچارد فرای (آمریکایی) که عاشق تاریخ و تمدن ایران بود و حتی آرزوی دفن شدن در اصفهان را داشت باید چنین مطالبی را در میان گذاشت و گفتگو کرد

نه با به ظاهر ایرانیان خود به عرب فروختۀ بی ریشه

برخی مدعی هستند که در زمان حمله اسکندر مقدونی به ایران، آریوبرزن دلاورانه در مقابل اسکندر ایستاد و تا آخرین نفس مقاومت کرد و در نهایت نیز -در راه وطن- کشته شد! در بررسیِ این سخن باید گفت:
“
هیچ نامی از آریوبرزن در تاریخ مدوّن ایرانی وجود ندارد
در کل شاهنامه که زندگینامه شاهان و پهلوانان نامدار ایران باستانی است، هیچ نامی از آریوبرزن وجود ندارد. به راستی اگر او چنین و چنان بود و اگر سخنان درباره او صحیح است، پس چرا نامی از او در شاهنامه نیست؟ نه فقط در شاهنامه، بلکه در اوستا (کتاب مقدس زرتشتیان) و متون فارسی میانه هم نامی از او نیست. این چه قهرمان و دلاوری بود که در تاریخ مدوّن ایرانی از او سخنی به میان نیست؟!
دیدگاه منابع یونانی درباره آریوبرزن :
برخلاف تواریخ مدوّن ایرانی که هیچ نامی از آریوبرزن درآن وجود ندارد، اما منابع یونانی (و دیگر اسناد غربی) بعضاً از آریوبرزن سخن گفته اند! آن هم چه سخن گفتنی! در برخی منابع آمده است که آریوبرزن حاکم سوریه بود، که در آن دوران، تحت اشغال هخامنشیان بود. او در سال 365 پیش از میلاد (یعنی حدود 31 سال پیش از حمله اسکندر مقدونی به ایران) علیه حکومت هخامنشی شورش کرد. بسیاری را به کشتن داد و در نهایت با خیانت فرزندش دستگیر و اعدام شد.[1] برخی دیگر از منابع از شخصی به نام آریوبرزن نام برده‌اند که در زمان حمله اسکندر مقدونی، در مقابل او ایستاد. اما وقتی در این اسناد نگاه می‌کنیم، ابداً روحیه پهلوانی و مروّت را در او نمی‌یابیم. بلکه جنگیدن به شیوه‌ای نابرابر و ناجوانمردانه را در سیره او مشاهده می‌کنیم. در مکتوبات دیودور سیسیلی می‌خوانیم که وقتی اسکندر مقدونی به دروازه شوش -که در برخی منابع، دروازه پارس نامیده شده- رسید، شخصی به نام آریوبرزن با 25 هزار پیاده نظام و 300 سواره نظام در کمین او قرار گرفتند! هنگانی که اسکندر قصد عبور از تنگه را داشت، نیروهای تحت امر آریوبرزن از بالای کوه شروع به غلتاندن سنگ‌ها کرده یا به سوی نیروهای اسکندر تیراندازی می‌کردند و اینگونه به لشکر مقدونی آسیب رساندند. اسکندر پس از تجدید قوا و بعد از درگیری توانست گردنه را به تصاحب خود درآورد. عده‌ای از سربازان آریوبرزن کشته شدند. برخی اسیر و برخی نیز فرار کردند.[3] دیودور سیسیلی در اینجا از سرنوشت آریوبرزن سخنی نمی‌گوید. آیا او فرار کرد؟! حسن پیرنیا می‌نویسد که آریوبرزن به همراه برخی از یارانش از دست لشکر اسکندر فرار کرد، ولی در نبرد بعدی کشته شد.[4] هرچند برخی منابع از کشته شدن او نیز سخن نگفته‌اند، بلکه از فرار او سخن گفته اند (Arrian, iii. 18). به هر روی منابع غربی در زمینه حوادث نبرد میان اسکندر و آریوبرزن دچار اختلافاتی هستند.[5] گذشته از این، شخصی ایرانی به نام ارته‌باذ نیز در تاریخ وجود دارد که پسری به نام آریوبرزن داشت. در منابع یونانی آمده است که ارته‌باذ به همراه پسرش (آربوبرزن) به ایران خیانت کرده و به اسکندر پیوستند.[6] و ما می‌دانیم که این آریوبرزن خائن با آن آریوبرزنی که در گردنه شوش در مقابل اسکندر نبرد کرد متفاوت هست
آریوبرزن وابسته به حکومت ضد مردمی داریوش سوم حال مدعیان باید روشن کنن به کدام آریوبرزن افتخار میکنن
بر ما روشن است که می‌گویند که ما به همان آریوبرزنی علاقه داریم که در مقابل اسکندر ایستاد! در پاسخ باید بگوییم که اگر او واقعاً قهرمان ملی ایران است، پس چرا نامی از او در تاریخ مدوّن ایرانی وجود ندارد؟ ممکن است پاسخ دهند که چون اسکندر همه اسناد را نابود کرد! در پاسخ می‌گوییم اولاً هیچ سندی وجود ندارد که نشان دهد اسکندر “همه اسناد” را نابود کرده باشد، ثانیاً بسیاری از جزئیات تاریخی از عصر پیشاهخامنشی در گذر هزاران سال همچنان موجود است. نام بسیاری از قهرمانان و پهلوانان اساطیری و حقیقی پیش از آریوبرزن همچنان در منابع ایرانی وجود دارد. اگر اسکندر اسناد را نابود کرد، پس باید همه این جزئیات تاریخی هم نابود می‌شد، لیکن می‌بینیم که چنین نشد. دیگر اینکه آریوبرزن در بهترین حالت، وابسته به یک حکومت ضدمردمی بود. حکومت هخامنشیان در عصر داریوش سوم، به یک حکومت از هم گسیخته مبدّل شده بود و مردم ایران، علاقه‌ای به بقای آن نداشتند. حتی وقتی اسکندر حمله کرد، اکثر مردم ایران از داریوش سوم حمایتی نکردند (که اگر از او حمایت کرده بودند، اسکندر هیچگاه نمی‌توانست بر ایران مسلط شود. چون ایران چند برابر یونانیان، نیروی انسانی و تسلیحات نظامی داشت). حال چه ارزشی دارد که از یک فردِ «وابسته به حکومتی که پایه‌هایش پوسیده است» تعریف و تمجید کنیم. مخصوصاً اینکه فرهیختگان ایرانی و حتی عامه مردم ایران، هیچگاه در طول تاریخ، از آریوبرزن، یاد و نامی خوش به ذهن نداشتند. چه اینکه ایرانیان در طول تاریخ، همواره داستان زندگانی بزرگان و پهلوانان نامدار را سینه به سینه به نسل‌های بعدی منتقل  کرده اند، اما در این سینه‌ها هیچگاه جایی برای آریوبرزن وجود نداشت.
‘
واقعا آریوبرزن قهرمان بود؟، ؟!
در منابع تاریخی غربی آمده است که آریوبرزن 25 هزار و حتی در برخی نقل‌های تاریخی، بیش از 40 هزار نیروی پیاده و سواره داشت.[8] اما اسکندر، حدود 10 هزار نیروی نظامی داشت. جالب‌تر اینکه نیروهای تحت امر آریوبرزن بر بالای کوه (و بر فراز گردنه) کاملاً مسلط بر اوضاع بودند، اما لشکر اسکندر در قعر دره و آن هم به همراه ارابه‌های سنگین حمل بار بود.[9] با وجودی که آریوبرزن 4 برابر اسکندر نیروی نظامی داشت و از حیث جغرافیایی نیز دست برتر داشت، اما باز هم از اسکندر شکست خورد!
پی‌نوشت:
[1]. آدولف گرانتوسكى، تاريخ ايران از زمان باستان تا امروز، ترجمه كيخسرو كشاورزى، تهران: انتشارات پويش، 1359، ص 105.
[2]. ديودور سيسيلی، ايران و شرق باستان در كتابخانه تاريخى، ترجمه حميد بيكس و اسماعيل سنگارى، تهران: نشر جامی، 1384، ص 720-721.
حسن پيرنيا، تاريخ ايران باستان، تهران: نشر دنياى كتاب، 1375، ج 2، ص 1414-1415.
[3]. ديودور سيسيلی، همان، ص 722. همچنین بنگرید به:
Encyclopædia Iranica, ARIOBARZANES, by M. A. Dandamayev, A. Sh. Shahbazi, P. Lecoq; Originally Published: December 15, 1986, Last Updated: August 12, 2011, Vol. II, Fasc. 4, pp. 406-409
به نقل از Curtius 5.3.17; Diodorus 17.68.1.
[4]. حسن پيرنيا، همان، ج 2، ص 1417-1418.
[5]. حسن پيرنيا، همان، ج 2، ص 1418.
[6]. حسن پيرنيا، همان، ج 2، ص 1641.
[7]. حسن پيرنيا، همان، ج 3، ص 2132-2131.
[8]. دانشنامه ایرانیکا، همان، به نقل از Anabasis 3.18.2.
[9]. دانشنامه ایرانیکا، همان، به نقل از Arrian, Anabasis 3.18.1; Curtius 5.3.16f.; Diodorus 17.68.1; Stein, op. cit., pp. 19f.