سرشار از بوی تنش شده ام …
طعم دهن …
و جای دست هاش …
در وجودم مثل نبض می زند …
می‌کوبد …
چیزی جادویی …
آن جادوی ابدی …
که تمام زشتی ها ،
بدی ها …
و کژی های دنیا را از یادم می‌برد …
خالص شده ام …
شیشه شده ام …
و تن خود را در تن او می بینم …
و او را از خودم عبور داده ام …

به کسی پناه برده ام که دنیا را بر دوش دارد ♡

                                           ...

ناب مثل آبی زلالِ آسمون ، مثل پر پروانه ها ، مثل بارون ، مثل برف ،

آروم مثل نگاه ، مثل خم تار موی روی پیشونیش ، مثل یک کتاب شعر ، مثل فیلمی عاشقانه ،

نمیشه با کلمات توصیفش کرد ،

پرستشِ دستهاش مثل رویایی شیرین ، رویایی سحرانگیز در یک نیمه شب برفی

چطور میشه که یه آدم ، یکی مثل همه آدمهای دیگه ، یهو اونقدر خاص و دلنشین میشه که همه وجودت میشه قلب و خواهشش میکنه ،

اونقدر خاص و دلنشین که خودت رو میسپاری به دستهاش و مجوز میدی نابودت کنه ، پر از شور و هیجان و انتظار و خواهش ،

نفست به شماره بیفته و قلبت بلند بتپه ، زمان برات میشه حرکت به وقتِ چشماش و نگاهش باعث میشه آب بشی ،

چطور یه موجود دو پا میتونه اینقدر خواستنی بشه که دلت بخواد درش حل بشی و نیست بشی و تمام بشی ،

چشم دید و دل پسندید ، دستها پایانِ ماجرا بود :) ❥︎

پ.ن۱ : ای دو چشمت چمنزاران من ، داغِ چشمت خورده بر چشمان من

پ.ن۲ : عقیده دارم آدمی به عشق زنده ست ، ما هنوز هم زنده ایم ، ما هنوز هم میتونیم عاشق بشیم و عشق بورزیم و عاشقانه تمام بشیم ، اگر عشق توی قلبت نباشه تو پوچی :)