روی تخت دراز می کشم. هوای خفه ی اتاق و سقف کوتاهش این احساس رابه من می دهدکه انگارتوی قبر خوابیده ام. همراه باجیرجیر پنکه ی لکنته ی سقفی آرزوی کوچکی مدام توی دالان ذهنم می گردد و می چرخد. چه می‌شد شهرما هم دوا ودکتری،متخصصی، فلانی وبهمانی داشت تا آدم مجبورنباشد دم به ساعت،خودش را ویلان وسیلان این شهر و آن شهرکند.
نگاهم میخ می شود روی تخت روبرویی ام.دوتاسربازکنارهم نشسته اند.یکی شان درازوپرکلاغی ویکی ریزه وفلفل نمکی.روده درازی می کنندوتُخمه می ترکانند.
چشم های قرمزِ خسته ام رامی دوانم روی عقربه ی ساعتم که دارد لک ولک می خزد و هرآن نزدیک است،خودش را روی شماره ی هفت بیندازد.توی سرم بازارمسگرهاست.منی که عادت دارم تا لنگ ظهربخوابم باید هرچه زودترچشم روی چشم بگذارم،شاید کله ی سحربتوانم بروم سروقتش. تاسرشب پالنگ کردم وباهاشان کلنجار رفتم، اجازه دهند توی راهروی بیمارستان بمانم شاید کمکی،چیزی بخواهد.گفتندبه بودنتان نیازی نیست.هرچه کولی بازی دراوردم افاقه نکرد.خواستم باقُلدری کارم راپیش ببرم اما،این ژست برای دک وپوزمن زیادی بود. باخفّت وخواری بیرونم کردند.دربان بیمارستان،مثل خرس زنجیرپاره کرده ای خِرَم راچسبید وتوی چشم های گودرفته ام هوارکشید:“اگه یه باردیگه،فقط یه باردیگه ازاین غلطابُکنی چاک دهنتو جِرمی دم!”. یک آن،رگ غیرتم بالا زد.وسوسه شدم باهمین دندان های به بیرون برگشته ی گُرازی ام،چنان گازی ازدماغ کوفته ای اش بگیرم که بابا بابا کُنان از همین جا بدود تا برِ دلِ مامان جانش ولی،به تجربه می دانستم که آدم باید چایی بخورد که به شاشیدنش بیرزد. چاره ای نداشتم جزاین که ماستم را بیندازم توی کیسه وراهم رابگیرم ویکراست بیایم بِتِلپم توی این بیغوله .یعنی می شود وقتی فردا صُبح می روم بیمارستان،یک پسرکاکُل زری تُپل مُپل توی بغل سُهیلا ببینم؟نکنداو هم مثل آهو؟زبانم راگاز می گیرم و از روی حسرت یک تپ می زنم توی کله ام که از یال وکوپال گذشته فقط کاکُلی گُنگ رویش مانده است.اگرفقط چندساعت زودتر می رساندمش شاید الان دوسه تا بچه ی قدونیم قدازسروکولش بالامی رفتند.طفلکی هرچه زور توی جانش داشت خرج کرد تابه سخت زایی اش غلبه کند اما، عاقبت شد یک عکس قدیمی،لب طاقچه که تا زنده ام خواهد ماند.
ازخواب بیدارمی شوم،دلشوره مثل موریانه ازجانم نیشگون می گیرد. وضو می گیرم و باتمام تاروپود ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رگ و ریشه ام خدا را می خوانم شایدنیمچه آرامشی پیداکنم امّا کِرم وهمی، که توی سرم وول می خورد،هیچ رقم نیایشی حالی اش نیست. نمی دانم چرا این دوسرباز تا این وقت صبح بیدارمانده اند؟مگرچقدرحرف، توی حلقومشان گیرکرده است که هنوزنگفته اند؟مگراین آجیل ها هی می زایندکه تمامی ندارند؟به گمانم این دو هیچ ماموریتی غیراز خوردن و پس دادن ندارند.چهارشاخ مانده ام چرا توی گوش هم پچ پچ می کنند وبرّوبرّنگاهم می کنند؟ شایدتوی چشمشان آدمی مثل من که ذرّه ذرّه ی وجودش با تلخکامی و واخوردگی پیوندخورده است موجودی ترحّم انگیز جلوه می کند؟نمی دانم اما، زیر بار نگاه سنگینشان احساس برهنگی می کنم.دست می برم زیرتخت و لاشه ی شلوارم رامی کشم بیرون و باعجله روی پیژامه ام می پوشم.پله ها را دو به یکی می پرم پایین.می خواهم چندرغاز پولی که برای چنین روزی ذخیره کرده ام ازمهماندارتحویل بگیرم.دیشب ترسیدم پیش خودم نگهشان دارم.آهوی خدابیامرز بیراه نمی گفت که توی این دور‌‌‌‌‌‌‌‌‌و‌‌‌‌‌‌‌زمانه پول که نداشته باشی کسی آروغ ترشیده توی صورتت ول نمی کند.
در اتاق مهمان دار را باز می کنم.از گلوی زنگ زده اش ناله ای کش دار بیرون می پرد. صدای تلویزیون رنگی کوچک تا چند اتاق آن ورتر سرک می کشد اما مهماندار پیدایش نیست.انگارآب شده است،رفته توی دل زمین.شاید هم با آن قیافه ی شُسته رُفته اش نشسته است دم در، تا مُسافر تور کند برای مسافرخانه.ازجاکنده می شوم و از در ورودی مسافرخانه،بیرون را دید می زنم.چراغ های خیابان روشن اند و تک و توک عابرینی که تا این ساعت توی خیابان پرسه می زنند حال و هوای عید را به یاد ادم میاورند .سلول های خاکستری مغزم را دلی دلی می رقصانم تا ته وتوی قضیه را درآورند.ماهی نگاهم را سُر می دهم روی ساعت مُچی ام. تا مسافرخانه چی را ندیده و پولم را نستانده ام هیچ جا نمیتوانم بروم راه می افتم سمت اتاقم ، نمی توانم تا بازگشت مهماندار در خیابان بمانم درب اتاق را که باز می کنم ناگهان با دیدن وضعیتی که هم اتاقیهای جوانم در آن بسر میبرند جا میخورم و این در حالیست که ان دو غرق در حال و هوای خودشان اند و اصلا متوجه حضور من نمی شوند با تعجب نگاهشان می کنم بی پدر ها اتاق را خالی دیده اند کون کونک بازی می کنند یکیشان شلوارش را تا زانو پایین کشیده و به شکم خوابیده آن یکی هم وا مانده اش را چپانده در ماتحت رفیقش ، اه و ناله ای راه انداخته اند که بیا و ببین یک ان جری میشوم از فکرم میگذرد پاشنه دهانم را وربکشم و هر چه سر زبانم میاید نثار شان کنم اما باز جلوی خود را میگیرم با خود میگویم : گیرم یه مشت لیچار هم بارشان کردی آخرش چه ؟مگر دوایی برای دردشان میشناسی که بگویی آی فلانی ان کار را نکن و بجایش اینکار را بکن؟!!!
جوانند دیگر…تبشان تند است و راه به جایی ندارند باز خدا عمرشان دهد که به خودشان بند میکنند و نمی افتند به جان زن و بجه مردم ،، نه…! اینها بیچاره تر از انند که سزاوار رسوا شدن باشند سرم را پایین میاندازم و اهسته راه امده را بازمیگردم تا کنار درب دفتر منتظر بازگشت مسافر خانه چی بمانم

پایـــــان

نوشته :Tirass