در پی خبری که از خودکشی دو تا دختر اصفوهونی بخاطر این چالش تخمی پیچید، بر آن شدیم تا این قضیه رو بشکافیم تا مینیم بلخره چه نتیجه‌ای حاصل میشود.
عرض شود که قضیه‌ی “نهنگ آبی” چن وخ پیشا بخاطر حماقت برخی رسانه‌ها میشه یجورایی گف از کنج توجهات یهو اومد در کانون توجه قرار گرف! و طبق معمول بعضیا جوگیر شدن، بعضیام سوارِ این موج جوزدگی تا اینکه بلخره این جریان کار دس قشر نوجوون داد.
تموم این قضایا درحالیه که هنو شواهد قطعی درمورد وجود خارجی چنین چالشی در کار نیس… به نظر میرسه بیشتر مسائل مربوط به چالش نهنگ آبی، ناشی از شایعات اینترنتی، هیجان‌پراکنی و صدالبته میل خودخفن‌پنداری‌ِ عده‌ای از همون قشر نوجوون مملکت ماس که اختضای سنشون حکم میکنه جلب توجه کنن حتا به بهای پاره کردن کون خودشون.

(↓ مطلب برگرفته از jadi.net) :


بازی نهنگ آبی از اینجا اومده و دقیقا این شکلیه

اینجا اینترنت است. جایی که توش یکسری خریدار هستن و یکسری فروشنده. خریدارها اینجا می‌چرخن، سایت ها رو می‌خونن، از تنهایی درمیان، حس عضویت در گروه پیدا می‌کنن و وقتشون می‌گذره. فروشنده‌ها هم می‌نویسن، عکس می‌ذارن، لینک می‌دن و هر کاری دیگه که باعث بشه بخشی از وقت خریدارها به اونها اختصاص پیدا کنه.

یک روز یک روزنامه نگار مهمل روس مطلبی می‌نویسه که یکسری خودکشی رو به هم و به یک پدیده ناشناخته به اسم نهنگ آبی مرتبط می‌کنه. منظور اصلی نویسنده اینه که چند تا از این خودکشی‌ها مربوط به آدم‌هایی بوده که عضو یک شبکه اجتماعی بودن و بعد که توجه خوبی جلب می‌شه همه دنیا شروع می‌کنن به نوشتن در مورد خطر بزرگی که بچه‌ها رو تهدید می‌کنه. چرا؟ چون خطر فروشش خوبه. آدم‌ها از اینکه از چیزی بترسن خوششون میاد و بهتر از اون اینه که شروع کنن به گفتن اینکه «وای تو رو خدا مواظب باشین» و در نقش قهرمان بقیه رو از چیزهای دیگه بترسونن. پدیده‌ای که قرن‌ها برامون آشنا است…

واقعیت چیه؟
گزارش‌های مستقل چیزی در مورد بازی نمی‌دونن و نمی‌گن. خودکشی‌ها به هم ارتباط معنا داری ندارن و کل جریان نهنگ آبی زاده هیجانی است که روزنامه‌ها و رسانه‌ها دوست داشتن سوارش بشن و مخاطب جذب کنن. توی کشوری مثل ایران عزیز هم که دیگه ماجرا نور علی نور است. کارشناس میاد توی تلویزیون و توضیح می‌ده که این چقدر مهمه و باید در موردش دونست و چه خطر بزرگی است و یک گروه هستن که این بازی رو می‌کنن و … و این خطرناکترین حرفی است که یک رسانه‌ی رسمی می‌تونه بزنه!

وقتی شما بچه‌ای دارین که بهش می‌گین «یه گروه خاص هستن که یه چیز خاص می‌دونن که فقط خودشون می‌دونن چیه»، این بچه حاضره هر کاری بکنه که جزو اون گروه باشه. تعلق گروهی اولین قدم‌های نوجوونه در تعریف هویت مستقلش. برای همینه که پسر بچه‌ها کلاه‌های عجیب می‌ذارن، سیبیل می‌ذارن، پیرسینگ می‌کنن، جور متفاوتی حرف می‌زنن، نشان و سمبل به کیف و لباسشون می‌چسبونن و…

از خیلی نوجوون‌ها اگر بپرسین «ایکس ممنوع است. آیا تو در مورد ایکس اطلاعات داری؟» جوابش بله است. دفعه بعد که دیدین چطوری با هیجان در مورد مواد مخدر و انواعش حرف می‌زنن یا می‌گن طبقه‌بندی‌های پورن رو بلدن یا خودشون خیلی خلافن، به این فکر کنین که اگر به یک نوجوون بگین «بازی نهنگ آبی هست که توش آدم‌ها که عضو گروه خاصی شدن به خودشون صدمه می‌زنن» اصلا نباید تعجب کنین اگر بگه «خودم بلدم، خودم عضوم». و نتیجه‌اش توی همه دنیا بوده: بچه‌هایی که با چاقو رو دستشون خط می‌ندازن و عکسش رو می‌ذارن تو شبکه‌های اجتماعی و می‌گن «مرحله‌۱۴ رو انجام دادم» و یکهو بین دوستاشون اعتبارِ “خفن بودن” رو پیدا می‌کنن.

واقعیت اینه که هیچ چیزی به اسم بازی نهنگ آبی وجود نداشته. حداقل تا وقتی که رسانه‌ها شروع نکردن بگن چنین چیزی هست. بعد از اینکه تبلیغ شد که یک گروه مخفی هست که خیلی خفنه، خیلی‌ها گروه مخفی رو نه فقط می‌شناختن که حتی عضو بودن و شروع کردن به عضو گرفتن‌های بعدی. اگر تلویزیون انحصاری ایران واقعا نگران نوجوون‌ها است بهتره به این فکر کنه که اگر هیچ موزیک اعتراضی‌ای نباشه، اگر گنگ‌های نوجوون‌ها تحمل نشن، اگر پلیس به مدل مانتو گیر بده و… و به جاش کارشناس از گروه‌های مخفی مخصوص خودکشی حرف بزنه، مقصر خودکشی‌های بعدی کسی نیست به جز کارشناس مربوطه و مسئولین تصمیم گیرنده ماجرا. بازی نهنگ آبی دقیقا از توی اینترنتی اومده که توش رسانه‌ها سعی می‌کنن هیجان انگیزترین چیزی که می‌تونن بسازن رو بفروشن و در ایران، شکلش دقیقا شبیه یک رسانه انحصاری است که بعد از خفه کردن صدای همه، نگران می‌شه که چرا هنوز مردم دوستش ندارن و به جوون‌ها توضیح می‌ده که «یکسری آدم خفن دارن خودکشی می کنن‌ها» و بعد خبر خودکشی آدم‌ها رو با آب و تاب گردن بقیه می‌ندازه.