نقل از: jim_jefferies چسبید.... ممنون... ? ?

نقل از: eyval123412341234 فعلا که تا اینجا مادر من به دلایل مختلف در کوههای مختلف و زمانهای مختلف گم گشته بوده. دلم همیشه به وعده ی بومادران خوش بود که اونم حتی نرویید برام. زیر کفشش خانومه چیز خاصی استفاده میکرد؟ مادری دختر خودشو تو صحرا ول میکنه میره دنبال گرگه که بهش کون بده آخه؟ این کجاش محبت مادره رو میرسونه؟ این داستان محبت خاله خرسه نیس احیاناً؟! نه شرمنده محبت مادر ایرانیه...

نقل از: ذوالنعوظ

به منم بگو کجاش قشنگ بود؟

نقل از: ذوالنعوظ

به منم بگو کجاش قشنگ بود؟

نقل از: eyval123412341234

تین وولف گلم این داستان تا دلت بخواد زاویه و بعد داره! کسخلیزم محض (۱) که بچه رو به امان خدا ول میکنه! کسخلیزم محض (۲) میره دنبال گرگ! خریت که دنبال گرگ میره تو کوه! دیوانگی! اما بعد مهر مادریشو شرمنده من ندیدم! اگه میگفت به خاطر بچه اش کشته ای چیزی شد بازم یه چیزی! به خاطر یه بز بزنی به کوه باید از کون دارت زد! دختره هم از مادره کسخل تر که به خاطر مادری که اینو گذاشته رفته، میره تو کوه دنبال یه کسخل دیگه!
فکر کنم این داستان پیغامش این بوده که پسر اشتباه پدرشو دنبال میکنه و ادامه میده و دختر اشتباهات مادرشو. و اسمشو میذاره محبت!

نقل از: eyval123412341234 به مرگ خودم! به دین به مصب! دیدگاهم قدیمی و زنگ زده اس! فقط بد همه چیو میبینه... شما به گیرنده های خودتون دست نزنین... ?

نقل از: eyval123412341234 این هوشنگ مرادی کرمانی همون فلان فلان شده نیس که با قصه های مجید گند میزد تو روز جمعه ی ما؟! جمعه سر خود توپ و محشر! این قصه های مجید هم... همونه! میگم چرا با داستان پدرکشتگی دارم!

نقل از: ذوالنعوظ

به منم بگو کجاش قشنگ بود؟

نقل از: eyval123412341234

اصلا به جان عزیزت راه نداره! خون به جگرم کرد پدرسگ جمعه ها! الهی هر جا که هست روزهاش جمعه صبح زود با درس اخلاق باشه! الهی امین!!!

نقل از: eyval123412341234

این که دیگه داستان نشد که… شد جمله ی خبری. مادری با دخترش رفت کوه عاقلانه رفتار کرد و مثل آدم برگشت اومد خونه اش. جمله ی ما به سر رسید من با این هوشنگ مرادی کرمانی کار دارم!

نقل از: Lost_moon_ گل بومادران يکى بود يکى نبود. در زمان قديم زنى بود کدبانو و هنرمند که بيشتر مايحتاج خانه‌اش را خود تهيه و آماده مى‌کرد. پنبه را با چرخ مى‌رشت و از نخ آن پارچه مى‌بافت و از آن پارچه لباس مى‌دوخت. از دانه‌هاى روغني، چراغ مى‌گرفت و از آن شب‌ها خانه را روشن مى‌کرد. در خانه بزى داشت که از شير او ماست و سرشير و پنير و روغن و کره و دوغ و کشک فراهم مى‌کرد. اگر در و ديوار خانه احتياج به تعمير داشت خودش دست‌ها را بالا مى‌زد و با گل و خشت خرابى را درست مى‌کرد.بعضى روزها به جنگل مى‌رفت و با تيشه و تبر هيزم مى‌کند و به دوش مى‌کشيد و به خانه مى‌آورد. از خواص گياهان با اطلاع بود و به کوه و بيابان مى‌رفت و انواع گياه‌ها را به خانه مى‌آورد و خشک مى‌‌کرد و از آن‌ها داروهاى گياهى مى‌ساخت. اسب سوارى هم بلد بود و گاهى دوش به دوش شوهرش تفنگ به‌دست مى‌گرفت و دزدها را تار و مار و تعقيب مى‌کرد. در سخن گفتن چيره‌دست بود. ترس هم پيشش معنى نداشت. در کاشتن درخت و پرورش آن استاد بود و مرغدارى هم مى‌کرد. سبزيکارى مى‌دانست و مخصوصاً در باغچه‌اش انواع سبزى‌ها را مى‌کاشت و اين‌ها مختصرى از کارهاى او بود. در آبادى اسم او را گذاشته بودند 'کدبانو' و به همين اسم صدايش مى‌کردند. اين زن دخترى داشت که همه جا و همه وقت يار و ياور مادرش بود.مدت‌ها گذشت. دختر بزرگ شد. دخترى خوشگل و کارآمد که از مادر خود هنرها آموخته بود. کم‌کم اين مادر کدبانو پير شد و ديگر توانائى کارکردن نداشت.صدمهٔ روزگار حسابى او را پير و زمين گير کرده بود. روز به روز زردتر و لاغرتر مى‌شد، جورى که از خواب و خوراک هم افتاد. اما براى اينکه دخترش غصه نخورد به روى او نمى‌آورد. عاقبت يک روز پيش خود گفت: 'آخرش چه؟... بايد اين دختر نازنين بفهمد که آدميزاد هميشه تر و تازه و جوان و سرحال نمى‌ماند.'يک شب همين‌طور که توى رختخواب افتاده بود به دخترش گفت: 'مادر جان! ديگر موقعى است که من بشوم يک درخت گل و گل‌هاى خوشبو و قشنگ بدهم. چطور است؟ ... تو راضى هستي؟' دختر گفت: 'آخر درخت گل را مى‌کارند!' مادر گفت: 'من هم تو همين فکرم، مى‌خواهم همان‌طورى که تخم گل را توى زمين مى‌کارند و سبز مى‌شود و گل مى‌دهد من هم بروم زيرزمين تا گل بدهم. جاش را هم به تو نشان مى‌‌دهم که گاهى به آنجا بيائى و ببينى که آن جائى که من خفته‌ام، شاخه‌هاى گل زرد زيبائى بيرون آمده و عطرش هوا را پر کرده. بهت قول مى‌دهم که وقتى آن گل‌ها را ببينى خوشت بيايد و کيف کنى و وقتى که آن را بو کنى بوى مادرت را بشنوي.' دختر از شنيدن حرف‌هاى مادر به فکر فرو رفت اما چون مادرش به او گفت که بوى مرا از آن درخت گل مى‌شنوى خيلى غصه نخورد. مطمئن شد که بوى مادرش را مى‌شنود. منظور مادر از اين حرف‌ها اين بود که وقتى مى‌ميرد دخترش غصه نخورد يا اگر غصه مى‌خورد خيلى نخورد.مدتى به همين منوال، مادر مهربان ناخوش بود تا عاقبت مرد و او را بردند خاک کردند. دختر گور مادرش را نشان کرد و هر هفته به سر خاک مادر مى‌رفت و با او راز و نياز مى‌کرد و حرف‌ مى‌زد و به خانه برمى‌گشت. اما همه‌اش منتظر بود روزى برسد که شاخهٔ گل دربيايد. اتفاقاً روزى از روزهاى بهار چند سال بعد که دختر به سر خاک مادر رفت، ديد يک شاخهٔ گل ظريف و تر و تازه از خاک مادر سر درآورده است. وقتى‌که آن را بو کرد ديد بوى مادرش را مى‌دهد. فهميد بعد از مدت‌ها انتظار، مادرش شاخهٔ گلى شده و همان‌طور که چند سال پيش به او قول داده بود از خاک بيرون آمده است. دختر شاخهٔ گل را چيد و آورد خانه و از آن روز بود که مردم آبادى فهميدند گل بومادران چه جور گلى است.- گل بوماردان- قصه‌هاى ايرانى، جلد دوم ـ ص ۱- انجوى شيرازى- انتشارات اميرکبير، چاپ اول ۱۳۵۳- به نقل از: فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران ـ جلد دوازدهم ـ على‌اشرف درويشيان ـ رضا خندان (مهابادي)، نشر کتاب و فرهنگ، چاپ اول ۱۳۸۲

مطالب مرتبط

دار مکافات

نقل از: Lost_moon_

حقیقتا اول داستانش خیلی ب نظرم قشنگ اومد،عشق مادر و فرزند پاکترین و خالص ترین عشق دنیاس،بعد انگار یکه خوردم،کدوم عشق؟چرا گذاشتش رفت؟ولی دومیه رو دوست دارم،کاش سرنوشت منم همین باشه،همین گل شدن،خیلی بهتر از رفتن به بهشت و جهنم خیالیه،برگشتن به دامن مادر اصلی:)تو هم قبول کن کدبانو بوده دیگه،سخت نگیر