آن قدر این کتاب لعنتی را ورق زده ام که تاول انگشتانم بر تمام صفحاتش جا مانده. چرا نفرینش را نمی بینم؟
صد بار؟ نه! شاید هزار بار تک تک خطهایش را خوانده ام. کلمه ای از آن را نمی فهمم! اگر از من بپرسند در مورد چیست جوابی ندارم! هر بار که بازش می کنم صدای نفسهای مریم در گوشم می پیچد و مرا به مرز جنون می کشاند.
لعنت به تمام کتابهایی که دوزخیان نوشته اند.
دلم بد جور شور می زند. همه چیز به طور هولناکی عادی ست. خانه را تمیز کرده ام. غذا آماده ست. چیزی نمانده عقربه ها شلوغ شوند و ساعت های کسالتم را یک جا هورت بکشند. دیوارهای خانهٔ خالی از او به هم نزدیک می شوند، نزدیک و نزدیک تر تا جایی که نفسم بالا نمی اید.
چرا نمی آید؟ دیروز هم نیامد و دیروزهای قبل. حتم دارم که فردا هم نخواهد آمد. تیک تاک ساعت چه دور پوچی را سرگیجه می رود وقتی برای حضور دوباره اش نمی تواند جایی باز کند. همان بهتر این عقربه های لعنتی در خود بمیرند. صدای زنگ تلفن در گوشم عربده می کشد و چنان در مغزم جا می اندازد که با هر صدای تلفنی به آشوب کشیده می شوم. دلم بدجور شور می زند. فراموش کردم زیر غذا را خاموش کنم. گونه های مریم پشت در دفتر مدیر، نم کشیده. قدش نصف شده. هر چقدر دستانم را آب می کشم جای انگشتانم از صورتشی پاک نمی شود. صدای فریادش در گوشم می پیچد و لحظه لحظه هایم زیر مشت و لگدش کبود می شود. چشم هایش گرگ می شوند و مادرانگی ام را می دَرند. تقصیر من است اگر درست تربیت نشده. تقصیر من است اگر سرافکنده مان کرده، تقصیر من است از اخم پدر، شلوارش خیس می شود. ترساندمش با ترسِ سرزنشی که انتظارمان را می کشید. بیشتر از او، من باید جواب پس می دادم. کاش این قدر باهوش بود که می فهمید مثل رازهای دیگر مان بین خودمان دفن خواهد شد. تبعیدش کردم به قفس اتاقش تا چنان بلیعده شود که نخواهد اشتباه دوباره ای انجام دهد. ترساندمش با خونی که زیر پوستش دلمه می بست براثر رد کمربند پدر که باید سفت می بست که دخترش را بادهای هرزه از دستمان ندزدند.
تصمیم خودش بود که نباشد که فریادهایمان جای خالی اش را درد بکشد.

نمی توانم کسی را مقصر بدانم. کار درست را انجام داده بودند. فقط می خواستند از پاکی گل هایی که به دستنشان سپرده شده بود محافظت کنند. معلم شان حق داشت از کلاس بیرونش کند وقتی به جای گوش سپردن به نیروهای وارد بر جسم ساکن، حواسش پرت کتابی بود بزرگتر از سنش، خارج از چارچوبی که برای
جامعه تعریف شده بود.
دلم بد جور شور می زند. دخترم! متعهد به کدام قانون نانوشته بودی که جرم داشتن این کتاب ممنوعه را به دوش کشیدی؟ چرا حرف نمی زنی؟ سکوتت پنجه در قلب من فرو می کند. دخترم! وقتی طنابی که گردنت را سفت در آغوش گرفته بود باز می کردم، دلشوره هایم تمام شد همراه با خودم. همراه با حجم مادرانگی ام که با پیکر تو به خاک سپردمش. از تمام تو برای من کتابی مانده که نباید می خواندیش. سالهاست دنبال واژه های ممنوعه آن می گردم که تو را از ما کم کرد. زیر سنگینی کدام کلمه جان سپردی؟

          نوشته : Tirass