یه وقت هایی خسته ای، خیلی خسته…
و یه جای خیلی معمولی، مثلا توی ماشین وقتی به چراغ های زرد اتوبان زل زدی، یه خاطره میاد تو ذهنت که انگار هزار سال ازش میگذره…
حس میکنی یه بار تو زندگی قبلیت اون خاطره رو زندگی کردی و مردی و حالا دوباره زنده شدی و داری تو یه مسیر متفاوت زندگی میکنی.
هر کس چند بار مرده؟ زندگی چندمش رو میگذرونه؟ جواب این سوال ها رو فقط خود اون شخص میتونه بده. البته اگه تا حالا بهش فکر کرده باشه…
مثلا من زندگی دوممه؛ تو زندگی اولم خیلی بچه بودم، از یه خونواده ی معمولی، با مادر فداکار و پدر مهربون. یه خونواده ی سه نفره که زندگی خوبی داشتیم. یه منِ آروم، ساکت، یکم خجالتی، عاشق پدر و مادرش…
یه صحنه هایی از زندگی گذشته مثل عکس جلوی چشممه؛ منی که جلوی تلویزیون تو بغل مامانم خوابیدم و مامانم تو بغل بابامه. منی که کنار مامانم جلوی در ایستادیم و با یه عالم دلتنگی، منتظریم بابام بیاد داخل؛ میپرم بغلش و میپرسم چی برام خریده؟ بابایی که با هر سفر، سوغاتی من و مامانم یادش نمیره.
اولین خاطره از زندگی قبلیم این تصویره: منی که وسط آشپزخونه نشستم و با شیشه شیرم، چایی خیلی کم رنگ میخورم و مامان مشغول ظرف شستنه، شاید ۳ سالمه…
این زندگی ساده و دوست داشتنی گذشت و گذشت و در نهایت من توی ۱۱_۱۲ سالگی مردم!
شاید اون روز نمیفهمیدم که دارم میمیرم و وارد یه زندگی جدید میشم ولی امروز مطمئنم…
اصلا شاید بعد ها بفهمم تا این سن باز هم مردم و وارد زندگی جدیدی شدم؛ البته گمون نمیکنم، هر چند الان صد در صد مطمئن نیستم، اینو گذر زمان مشخص میکنه. شاید مثلا فلان روز که جواب پیام فلانی رو دادم هم مردم. شاید فلان تاریخی که به تولد فلان دوستم رفتم هم مردم. شاید… فقط میدونم همه ی مردن ها تلخ و بد و دردناک نیست.
زندگی جدیدم نسبت به زندگی قبلی پستی و بلندی های زیادی داره. مادر فداکار زندگی قبلی، توی این زندگی یه زن خودخواه و عصبیه. اون بابا تبدیل شده به یه بابای کمی نامهربون و عصبی تر از مامان؛ البته هنوز هم اغلب دوستش دارم. دیگه سه نفره نیستیم؛ یه داداش هم توی این زندگی دارم که اواخر زندگی قبلی به دنیا اومد. براش متاسفم که داره تو این خونواده زندگی میکنه. و من! یه دختر همچنان ساکت ولی عصبی. دیگه خجالتی نیستم چون هیچ آدم بدون نقصی رو ندیدم که لازم بدونم در برابرش خجالت بکشم. کون لق همه!
زندگی دومم سخته، دوستش ندارم، گاهی کم میارم، گاهی واقعا می‌برم! فقط سعی میکنم زیاد غر نزنم و ناله نکنم. چون یه حسی بهم میگه قراره زندگی های بعدیم سخت تر باشه و تنها زندگی راحتم، زندگی اولم بوده و تمام…
گاهی به این فکر میکنم که این چندمین زندگی پدرمه؟ چندمین زندگی مادرمه؟ کجا و چرا مردن؟ کاراکتر من توی هر کدوم از زندگی هاشون چه خصوصیاتی داشته؟
ولی هیچ جوابی براش ندارم؛ یعنی هیچ وقت نپرسیدم. گمون نمیکنم هیچ وقت هم بپرسم. بعد از اولین مردنم خیلی ازشون دور شدم.
تو چی؟ تا حالا فکر کردی زندگی چندمته؟ چرا مردی؟ کجا مردی؟ یا از این به بعد قراره چند بار دیگه بمیری؟