صاف. بی‌خطّ و خش. شاید بدون نقص به نظر برسه؛ البته شاید. دستگاه که تیغه‌ی آهنی‌ش درون بدن لخت مادرزاد چوب فرو می‌کنه تازه نقش و نگارهاش پدیدار می‌شن. طرح‌هایی، که شاید نوعی عیب بودن که تا به الان حتّا وجود نداشتن و با کشیده شدن تیزی آهنی و خط خطی شدن بوجود اومدن، اما کسی چه می‌دونه. برای کسایی که دیروز، اون تخته چوب و یا دیروزِ اون میز رو ندیدن اون عیب‌ها، اون خطّ و خش‌ها سال‌های ساله که همراه‌شن.

شاید هم بعضی‌ها فکر کنن که اون‌هارو به صورت مادرزاد داشته و باهاشون به دنیا اومده. ولی چه فرقی می‌کنه؟ که با عیب به دنیا بیای، یا به دنیای بیای و معیوب بشی؟ تقصیر کی می‌تونه باشه که معیوبی؟

شاید هم هر عیبی توی ذهن هر فرد شکل می‌گیره. مثل عقیده‌ی بعضی‌ها که می‌گن درد وجود نداره! شاید این جسم نیست که معیوبه، این ذهنه که خطّ و خش داره. ولی خطّ و خش ذهن رو چی می‌تونه بوجود آورده باشه؟ چه تیغه‌ی آهنی‌ای اونقدر قدرت داره که بتونه روی ذهن، افکار، تصمیم‌ها و در نهایت قدرت اراده‌ی کسی تاثیر بذاره؟ فکر نکنم که باید به دنبال جواب سوال “چی” بگردیم، باید به “کی” پاسخ بدیم.

فقط یک ذهنه که می‌تونه روی ذهن دیگه تاثیر بذاره؛ یا خود ذهن، یا تاثیرات ذهن مثل عقیده و یا… . شفاش بده، درمانش کنه، یا حتّا خط خطی‌ش. حالا این ذهنی که به دنبال خط خطی کردن ذهن دیگرانه، خودش سالمه یا معیوب؟! چطور یک ذهن سالم مابقی رو آلوده کنه؟ اگه معیوبه، چه کسی اون رو معیوب کرده؟ اگر کس دیگه‌ای ذهن اون رو معیوب کرده، پس اولین ذهن معیوب کی می‌تونه باشه؟ اینطوری می‌رسیم به یک چرخه‌ی بی‌پایان و غیرمنطقی. پس برمی‌گردیم به چند خطّ اوّل، عیب مادرزاد. اون ذهن، به طور مادرزاد معیوبه. اگه معیوب زاده شده، می‌تونه ربطی به خالق داشته باشه؟ یا کل قضیه‌ی معیوب مادرزاد اشتباهه؟