https://rutube.ru/video/7d9d6b3e45cb31329b04e1d4b7c79cf2/

شهوانیهای گرام درود
آورده اند که در ازمنه قدیم، بانوی عفیفه ایی که دُر درياى نجابت بود و اختر آسمان پاکی،
اندامی بلند داشت و مهبلی کوچک و سفید، شهوتش فراوان بود حشرش بی امان، در خلوت و جلوت دست در شلوار و آبش همیشه روان

در پی شوئی بود که سخت بر مهبلش فرو کند و حشرش بکاهد اما مشیت الهی بر آن نبود

از قضا روزی قصد سفر بکرد، بدان جهت راه درازی پیمود تا به مرکبی همی درآمد، گشت و گشت تا نشیمنگهی بیابد که نامحرمی زهد و‌ پاکدامنی اش را نیالاید، اما به سبب تاخیر جز یک جای خالی، در جوار جوانی خفته نیافت، از فرط خستگی بیخیال زهد و پاکدامنی شد و همانجا و در کنار آن جوان خفته، بنشست

نظری به جوان بیفکند و چون نور پارسایی و جوانمردی در رخسار او بدید، شکر خدای بجا آورد و آرام بگشت

ناگفته نماند که جوان خفته، از ذریه پاکان نیک کردار و نیکوخصالی بود که دستش خاکستر طلا میکرد و هر جسم سختی را نرمتر از ممه، چنانچه ابن حشر در وصف او آورده، هرگز ندیدم جزء این جوان، که بیداری اش به جماع و خوابش به مالش ممه گذشته باشد

آری فرزندانم او به واقع چنین بود، هرگز به خواب نرفت مگر با گرمای آغوشی و هرگز دست خویش دراز نکرد مگر با فشردن ممه ای

مورخان آورده اند که جوان خفته تا پایان سفر بارها بانوی عفیفه را بسیار بمالاند و بارها ارضاء بنمود و در مقصد هم آنرا به خانه مجردی خویش برده و چنان جماعی با وی بکرد که تا ساعتها پاهایش توان حرکت و زبانش قدرت تکلم نداشته، در نهایت هم آب حیات خویش را چون شهد شیرین شهادت به بانو نوشاند تا من بعد بشرش بر حشرش فزونی یابد

امید اینکه بشر همه ی ما بر انواع و اقسام حشرهای جنسی و روانی ما فزونی یابد

حضرت حافظ هم که مات و مبهوت مانده بود فرمود

من بی جمال بانو، میل جهان ندارم
آنکس که این ممه نمالد حقا که آن جهان ندارد