تلویزیون روشن بود، دقتی به آن نمیکردم و با تلفنم ور میرفتم.
گوینده ی اخبار از یک جنایت خانوادگی میگفت. پدری همسر و فرزند سه ساله اش را کشته بود.
تحلیل گران بی خیال اظهار نظر میکردند.
روی مبل لمیده بودم و پاهایم را روی میز وسط انداخته بودم، بر آمدگی کوچک سر پسرم را میدیدم، که داشت نقاشی میکشید، البته اگر بشود اسم آن خط های در هم بر هم را نقاشی گذاشت. هزار تویی بی معنی که گاهی از سر تصادف شکلی به خود میگرفت.
گاهی همان بر آمدگی هم پنهان میشد پشت میز و اندکی بعد دوباره به جای قبلی بر میگشت، این پنهان شدن و ظاهر شدن باعث شد که دست از گوشی بکشم و به سر کم مویش خیره شوم، کمی صاف نشستم و لپ های از دو طرف آویزانش در نگاهم آمد. کلام گوینده ی اخبار در ذهنم جان گرفت، مردی که فرزند سه ساله اش را کشت.
تصور کردم زنم زیر دستانم جان میدهد، میکشمش، اما او… او دیگر چرا؟
شاید هزاران دلیل موجه یا غیر موجه برای کشتن همسرت بتوانی بیابی اما کشتن یک کودک که حتی نمیتواند نیازش را بر زبان بیاورد…
توجهم به قندان کریستالی که روی میز بود جلب شد، بیشتر در تصوراتم غرق گشتم، او زیر دستانم بود آشفته تکان هایی شدید به خود میداد با قندانی که روی میز بود به سر همسرم میکوبیدم نه یک ضربه، بلکه پیا پی و پشت سر هم بر سرش میکوبیدم، دانه های سفید قند در قندان چرخی میخورد به بیرون پرت میشد و در اطرافش میریخت، از برخورد سخت قندان با سرش صدایی وحشتناک تولید میشد، قندان در مقابل سرش بی طاقت شد و در هم شکست، اما من باز هم بی توجه تکه های خرد شده را به صورتش فرو میکردم.
خون همه چیز را که در آن نزدیکی بود به رنگ خود درمی آورد و خط باریکی از خون پیش میرفت به سوی تنها شاهد این ماجرا.
وقتی نگاهم به چشمان گرد گشادش می افتد که هیچ معنیی در خود ندارد تمام تنم تیر میکشد. تاب تحمل نگاه دردناکش را ندارم، به سمت او میروم.
مو بر تنم راست میشود، و از این تصور بیرون می آیم.
به پسرم که با نگاهی خالی مرا مینگرد نگاه میکنم. دست از نقاشی کردن برداشته نگاهم به کاغذ زیر دستش می افتد، خط هایی در هم کشیده شده و من از بین خط های پر پیچ و خمش تصیری هولناک را از خود میبینم.
دست بر زمین میگذارم تا بلند شوم و نگاهی دقیق تر به نقاشیش بیندازم، دستم در چیزی گرم و خیس فرو میرود.
از ترس نفس در سینه ام حبس شد و چشمانم تنها دو چشم فرزندم را میدید که نگاهش همچون چاهی عمیق بود که من به انتهایش نمیرسیدم.
با نفسی که سنگین از ریه ام خارج میشد، به زیر دستم نگاه کردم. جایی پرت شده بودم که هیچ از آن نمیفهمیدم.
صورت همسرم پر از خون بود و تکه تکه، گوشت وصورتش از چهره اش بیرون زده بود و در پیشانی گونه و لبش تکه های خرد شده ی کریستال فرو رفته بود.
دستهایم تا آرنج در خون او غرق بود، قند های سفید اطراف سرش یکی یکی خون او را در خود فرو میکشیدند و رنگ سرخی به خودشان میگرفتند.
نگاه پسرم تمام بدنم را میلرزاند و تصویری که در نقاشیش دیده بودم مرا بیشتر از خودم منزجر میکرد. طاقت تحمل نگاه بی انتهایش را نداشتم، با اشکی که روی گونه ام جاری شد به سویش رفتم و انگشتان آلوده به خون را بر گردن نحیفش فشردم.
خیال و حقیقت در هم ترکیب شده بود و وجودم را از هم پاره میکرد، وقتی در آغوشم آرام گرفت کف اتاق گذاشتمش، رد انگشتان آلوده به خونم روی گردنش افتاده بود.
کف اتاق نشستم و به نقاشیش خیره شدم، هر لحظه که میگذشت خط های در هم برهمش به کنار میرفت و حقیقت هولناک خودم را بیشتر در تصویر میدیدم…

نوشته ی : Tirass