ساعت 4 نصف شب چهارشنبه 19 اردیبهشت سال ۱۴۰۳ هست
دو سه ساعتی هست که قلبم تیر میکشه و درد میکنه
قرص خوردم اما فعلا اثر نکرده
تنهام ، سکوتی مرگبار تو خونست ، کسی رو ندارم باهاش بحرفم
تازه اگر باشه هم ، چه فایده؟
حتی نبودش بهتره ، چون من که نمیتونم دردم رو بگم ، تمام صحبت ها میشه خب چه خبر؟ خوبی؟ سلامتی؟ و تمام…
و حالم ازین مکالمه بهم میخوره ، پس بهتر که کسی رو ندارم
یکی دو سالی هست که پر دردم ، پر حرف
اما عجب نکبتی است نداشتن همدم و رفیق
دارم میترکم، هیچ جا هم نیست بحرفم
پناه آوردم به شهوانی ، تایپ کنم ، بحرفم
اما حتی اینجا هم نمیتونم حرف بزنم
چقدر بد گذشت این چند سال
تمامش از شروع کرونا آغاز شد
نکبت پشت نکبت
تو این 4 سال به اندازه چهل سال پیر شدم
و بدترین خنجرها و خیانت ها از نزدیکترین کسانم بهم خورد
تعارفی که ندارم ، سعی کردم به کسی بدی نکنم یا بهش ضربه نزنم
اما کار مارو باش! دقیقا منی که سرم تو لاک خودم بود و به کسی کار نداشتم بدترین بلاها اومد به سرم
نزدیکترین افراد خانوادم بهم خیانت کردند و از پشت بهم خنجر زدند
من که نمیبخشم هیچکدوم رو. اما آدم تلافی کنی هم نیستم.
ولی هجوم افکارش داره منو میکشه.
هجوم افکاری که چرا اینکارو بامن کردند؟ مگه گناهم چی بود؟
چرا من؟ چرا اینهمه آدم لاشی دور و برم بود هیچکدوم خیانت ندیدن؟
چرا من؟ چرا نزدیکترین آدم های زندگیم بهم خیانت کردند؟
با این کارشون که اونا بدتر ضربه خوردن…
پس چرا اینکارو کردن؟ اصلا اونا به درک…
آخه چرا من؟
چیزی دیگه خوشحالم نمیکنه
نه غذا ، نه سفر ، نه پول ، نه زن ، نه هیچی…
فکر کنم ته خط رسیدم، ذوق و شوقی دیگه ندارم
زندگى هیچ رنگی برام نداره
فکر انتقام هم نیستم. اصلا آدمش نیستم.
اما آدم مردن هم نیستم. میخوام برم…
کجا؟ نمیدونم. شاید فقط راه بیفتم و فقط برم.
سفری که انتها و مقصد نداشته باشه
سفری که هیچ وقت تموم نشه
پیاده برم. راه بیفتم تو بیابون.
ولی نمیخوام هیچ آدمی هم ببینم.
سگ و گربه شرف داره…
حیوون ببینم فقط
اما همچین چیزی هم غیر ممکنه…
نمیدونم. فقط دارم نفس میکشم…
دوست ندارم کسی اینجا تو کامنتها بپرسه چی شده.
جوابی هم ندارم. اصلا نخونید. اینارو برا خودم نوشتم.
درد من درمان نداره… 😔