من کودکم!

  من کودکم، کودکی بازیگوش... گاهی با نسیم هم سو میشوم و گاه در لابه‌لای ذرات افق، محو میشوم.

گاه سایه طمع بر چهره ام لانه میکند. گاهی نیز قصد بخشش دارم، برق مَکر در سیاهی چشمانم زاده شده و در چهره ام غنچه لبخند سرخ، شکوفه داده!
با ظلمت هم خانه ام، نقاب فروغ پیکر خانه ام است. نقش لبخندم زیباست، هدفی شوم دارم!
نسیم در لابه‌لای گیسوانم می خزد.
سال ها است که گیسوانم را از بیخ سر بریده ام!
طنین خنده های بی غل و غش ام در فضای سبز دشت می پیچد.
فقط خودم میدانم که خنده ام، فریاد بی کسی من است.
غبار پیری بر شانه ام نشسته.
من… کودکم!
کودکی با دستان تنها و آرزو هایی دفن شده در قعر چاهِ سیاهی!
من کودکم… کودکی گمشده و حیران، در سرابِ سایه هایِ مُرده!
دستانم را روبه آسمان برافراشته می دارم، کسی مرا در این هیاهو نمی بیند که دستان تنهای مرا بگیرد.
افکارم بوی عقده میدهند، تنم را انبوه خاکِ لعن و نفرین در شهری برایِ پرواز، دفن کرده.
من کودکم… کودکی با تنی رنجور و بال هایی زخمیِ به جا مانده از یادِ، سردی نگاه حق!
رویای پریدن در سر دارم و تنی محبوس با زنجیر اسارت در خاک لعن.
نوشته هایم نیز چون قلبم تاریک است.
من کودکم…کودکی که جوهرِ امیدش برای نوشتن، خُشک شده است.

من کودکم… گاه هوای دلم، بی لکه است از خاطر ابری سرگردان!
گاهی نیز آسمان دلم جولان گاهِ ابَر های افسار گسیخته است.
من کویری هستم که موج های خروشان خود را بلعیده ام، موج های خروشانی که زایدِه توفان افکارم بود.
آری…من همانم که در وجود پر از ظلمت ام، نوری از جانب او، دمیده شده، نوری که منشا تمامِ خوبی ها است.
نوری که، آغاز گَر تمامِ پایان ها است.
او کسی است که تمام من را خلق کرده.
حال با لبخندی ماسیده و چهره ای پریشان، با خود میگویم: من…کیستم؟!
مَن!
کودکم.