حکایتی هست که روزی مردی زن و پسر کوچکش علی رو میبره به دشت و بیابون برای گردش و تفریح. شب هنگام طرف شدیدا هوس قاقا لی لی میکنه! و به زنش گیر میده که خانم جان بیا بعععله! زنه هم همش نه و نو و اکراه که بابا جان زشته و اینجا بیابونه و بچه بیدار میشه و حموم نیست و… مرده که ول کن نبوده, میگه اصلا نگران نباش! علی که الان خوابه! فردا هم علی رو میفرستم از چشمه آب بیاره برای حموم، در همین لحظه علی کوچولو سرش رو از زیر پتو بیرون میاره و میگه **ننه جون خودتو به باد ندی که علی آب بیار نیست!**😁 🙄

داستان ساده ای به نظر میاد, نه؟ سعی کنین شخصیت های واقعی این داستان استعاری رو جایگزین کنین! 😁
.
.
.
.
.
.
و اما کشف رمز!

بابا: حکومت ایران!
ننه: ایران خانم خودمون!
**علی: **مردم ایران!
زیر پتو بودن علی: ساکت و بی سر و صدا بودن مردم
کارهای خاک بر سری: جنگ!
**آب آوردن: **آمادگی برای جنگ!

پ.ن. اصل این جوک رو کاربر محترمی زیر یکی از تاپیکهای من نوشتن که جرقه این استعاره رو توی ذهنم زد که اینجا نوشتم!