چرا باید خوشحال شم طرف قهرمانی کسب کرده نه از من کم میشه نه بهم اضافه میشه

دیگه سوالات احمقانه نپرسید.

پرچم خرچنگ نشان جیب بری اسلامی دیدنش هیچ شادمانی نداره باعث سرافکندگی و یاد آور اعدام و جنایت و فساد و دلیل نابودی و فروش ایران به پوتین و چین هست که توسط سگ دست آموز پوتین قاسم کتلت و نوکر پوتین خایه منی کونی حمام منصوری به کشورمون تحمیل شده

هر آنچه که ملاها را خوشنود کند، مرا ناراحت میکند.
با این حال: من ورزشکار نیستم ولی ورزشکاران را دوست دارم.

خوشحال میکنه ولی نه در اون حد که نظام داره ازش لذت میبره و سوءاستفاده میکنه… تا یکی مدال میگیره همچین شعرو آهنگ و سرود پخش میکنن انگار این موفقیت از دستاوردهای جمهوری اسلامی و نظام ولایت فقیه!!
ولی جدا از مسعله سیاسیش و بقول استاد جرج کارلین کمدین فیلسوف افتخار کردن باید به دستاورد هایی باشد که ما تو زندگیمون بدست میاریم نه چیزی که جبر و زندگی به ما تحمیل کرده باشد و دست خودمان نباشه مثلا اینکه ما ایرانی هستیم و تو کشوری که قدمت چند هزار ساله داره به دنیا اومدیم و دست خودمون نبوده این هیچ افتخاری نداره…

نه تحت هیچ شرایطی
موفقیت یه مسئله شخصی و اون قهرمانانی برای من با ارزشن که چهار کلام حرف درست بزنن و دو رو نباشن و پشت مردم باشن.

نه خوشحالم می‌کنه نه ناراحت
خیلی وخته نسبت به اکثر اتفاقای دورم این حس خنثی بودنو دارم 🚶🏻‍♀️

از پرچم ملاها که خوشم نمیاد اما بلاخره ایرانی هستیم دیگه،،،

فرقی نداره

انقدر مشکلاتمونو زیاد کردن که دیگه هیچی نه خوشحالمون میکنه نه اجازه میده که تمرکز بکنیم ببینیم اون تورنومنت چیه داستانش همش فکر ۲ و ۲ رو چیکار کنیم بشه ۴تا نشه ۱.
بیخیال بابا

به نظر من تو خیلی از رشته های ورزشی باید جمهوری اسلامی رو کلا تحریم کنن تا مثل بقیه کشورها حقوق مردومو رعایت کنه
مثلا نه تیم ملی نه باشگاهی فوتبال ایران رو به هیچ وجه تو هیچ مسابقه ای راه ندن تا زمانیکه تو اجازه ورود همه ی خانم ها رو به ورزشگاه بدن و تازه فوتبال زنان هم با تماشاچی مرد باشه
یا مثلا دانشگاه های اروپا و آمریکا حجاب رو به طور کامل (برای ایرانی ها) ممنوع کنن تا زمانیکه حجاب اجباری در ایران لغو بشه
کلا تا نباشد چوب تر فرمان نبرد گاو خر

یاد صادق زیبا کلام افتادم اونایی که زدن نه

بطور قطع و یقین خیر

متاسفانه در جوامعی مثل جامعه ما از فرهنگ گرفته تا اقتصاد و ورزش و غیره به ناچار باید در خطوطی حرکت کنن که ایدئولوژی حاکم ترسیم میکنه
در ایدئولوژی ها فرد بر اساس توانایی و استعداد قضاوت و تعیین نمیشه بلکه میزان سرسپردگی به سیستم هست که تعیین کننده ست با این اوصاف ما چطور میتونیم از موفقیت ایدئولوژی کهنه و پوسیده ای خوشحال بشیم که نه فقط ورزش و سیاست و اقتصاد که حتی جان آدمی رو هم در مسیر اهداف و آرمانهای نامشروعش فدا میکنه؟؟؟

شدت ابتذال این ایدئولوژی و دخالتش رو در ورزش تا اونجاست که فوتبالیست صاحب نامی، هنگام گل زدن،در منتهی درجه حقارت و وادادگی پیراهنش رو بالا میزنه تا جمله ( الزام اطاعت از رهبری) که در لباس زیرش توسط کارپردازان همون ایدئولوژی نوشته شده رو به دوربین ها نشون بده تا هم سرسپردگی خودش رو اثبات کرده باشه هم خوراکی برای رسانه های غیر آزاد و دستوری اون سیستم درست کرده باشه

آری فرزندم، در یک جامعه توتالیتر بلازده توانایی و استعداد ورزشی وقتی پذیرفته میشه که مراتب عبودیت و بندگی اون فرد اثبات شده باشه و آزادی و فردیت و اختیارش ستانده شده باشه، اونوقت ممکنه جایی برای بروز و ظهورش پیدا بشه

بنابراین در چنین جوامعی موفقیت عین شکست هست و شکست عین موفقیت

اره ورزشکار های کشور افتخار بیارن خوشحال میشم چون دارن برای کشور افتخار میارن نه حالا هر حکومتی ورزش با سیاست جداست

خیر بسیار عالیه!!! حتی تا جایی که اما هم می گویند : من ورزشکار نیستم اما ورزشکاران را دوست دارم!!

هر جای دنیا هم بری باز ایرانی هستی ایران خونمونه

هر جای دنیا هم بری باز ایرانی هستی ایران خونمونه