درود دوستان , اینجا میخوام دلنوشته هامو بذارم…
امیدوارم به دلتون بشینه حرف هایی که از دلم میاد رو کاغذ…
…
(عشق قداست دارد)
…
عشق قداست دارد…
به هیچ وجه چیز کوچکی نیست!
بی شباهت هم به یک بازی خیلی ساده اما پیچیده نیست!!
به سادگیه ده ثانیه مات شدن نگاهی در نگاهی دیگر…
و به پیچیدگی یک عمر زندگی و زنده ماندن ، حتی جان کندن در حوالی همان ده ثانیه ی کوتاه اما ابدی…
عشق زیباترین هدیه خداست…
نامش را خراب نکنیم…
عاشق که شدی…
وقتی نگاهت در نگاهش و دستهایش در دستانت گره خورد…
و وقتی که متعهد شدی…
این یادت باشد که فقط مرگ…
میتواند عهدت را بشکند و بس!
اگر تو ! تو عهد می شکنی شبیه خوردن فنجانی آب…
تو ! عاشق نیستی…
عشق را هیچ نمیدانی…
نام عشق را خراب نکن…
تو راننده ی تاکسیی هستی به نام هوس!!!
نه در یک مسیر بلکه در هر مسیری میرانی…و هربار مسافری هم سفرت است…
عشق یک راه است بی انتها…
یک پیاده رو…
پیاده روی دو نفره…
هیچ بی راهه ای نیست…منظره ش شاید بی حد زیبا باشد…آسمانش آبی…
گاهی هم شاید ابری و بارانی…یا حتی کولاک برف!
پر از پستی و بلندی…
اما این راه با تمام سختی هایش… خداگونه زیباست…
خداگونه عاشق شو…
خداگونه زندگی کن…و بعد پرواز کن…
الف_شین۰۶/۰۶/۹۴

(حواس پرتی)
…
حواسم پرت نمی شد ! حتی بعد از گذشت چند سال و چندین ماه !
نمی دانم او چطور حواسش را به دوردست ها پرت می کرد !
آنقدر دور که دیگر هیچ حواسش نبود!
نمی دانم… نمی دانم با اندیشه ی خاطرات رویاگونه ای که داشتیم چه می کند ؟! …
گرچه می دانن دیگر او را باکی نیست , وقتی که هیچ هیچ و هیچ حواسش نیست !
من حواسم به دیروز و امروز است…به فردایی که می دانم بی او سرد و بی فروغ است …گرچه اینجا این لحظه ها خاطرات پر فروغ می سوزند !
همراه با سیگارهایی که نخ به نخ دود می شوند …
و همان آهنگ هایی که همیشه باهم گوش میدادیم را گوش می کنم زورکی نخند عزیزم ( رضا صادقی ) را گوش می کنم …
حرف هایش بی شباهت به وصف حال من نیست !
من هم زمزمه میکنم , زورکی نخند عزیزم , می دونم اومدی بازی , نمی خوام این آخرین بازی زندگیم ببازی …
دوباره سیگار … دوباره خاطرات …
شبی بود , شبی بس بی تکرار مرا از پشت به آغوشش کشید… دستهایش دور تنم حلقه شده بود … چه بی حد زیبا بود ! حریصانه مرا می بوسید …عاشقانه او را می بوییدم…
زل زدم به چشم هایش
محکم بغلش کردم !
در میان دست هایم فشردمش دوستتدارم … من هم دوستتدارم ,
چقدر زیبا بود …مرا میفشرد در آغوشش و شهوت عشق در وجودمان پر می شد …
به راستی برای این احساس چه نامی می شود گذاشت ؟!
احساسی که بی شباهت است به تمام احساس های هستی…
آه که آن شب با تمام سیاهی اش چقدر روشن بود !
ملتمسانه می گفت وجودت را از من نگیر !
دلبرانه با هراس می گفتم وجود من؟! ! یعنی تو…
می خواهی وجودم را ازت نگیرم , پس باید خودت را از من نگیری…
دیدی چگونه وجودم رفت !
دوباره خاطرات … سیگاری دیگر …
این دفعه صدای ابی بغضم را به بازی می گرفت…
بذار قسمت کنیم تنهاییمونو … میون خلوت شب تو با من …
بذار بین منوتو دستای ما … پلی باشه واسه از خود گذشتن …
کدامین پل ؟!
آن پل مابین ما که شکسته شد !
من این طرف ماندم … او آن طرف…
من همچنان ماندم…
او اما رفت…
فقط غبار به جامانده از دویدنش را باد با خود آورد که نشست روی لباسم…
چه ساده سحر شد… آن شبی که هردویمان تمام وجودمان التماس بود برای طلوع نکردن خورشید تا بیشتر در آغوش هم ستاره ها تماشا کنیم… …آخر دزدکی هم را ملاقات میکردیم…
فقط تا طلوع خورشید !
نمیدانم ! شاید التماس وجودمان به ثمر نشسته بود !
چون بعد از آن شب خورشیدم دیگر طلوع نکرد !
بعد از آن شبی که به سادگی یک حرف , دنیا ام از حرکت ایستاد !!!
و آن حرف این بود …
رفت …
الف_شین