مشخصه چی میشه در پایان همه میمیریم ?

علی خرم سفیر پیشین جمهوری اسلامی در سازمان ملل امروز به روزنامه آرمان گفته: روزهای سخت و نامعلوم به سرعت در حال پیش آمدن هستند.
ترامپ و تیم تندرو او با بیرون آمدن از برجام شرایط ناپایداری را برای ما بوجود آورده‌اند. آنها تحریم‌های بیرحمانه‌ای در سر دارند تا از مردادماه جاری نتایج آن را کسب نمایند.

علی خرم گفت: نباید روی اروپا برای حمایت از جمهوری اسلامی در مقابل تحریمها حساب باز کرد. روسیه هم که نه تنها در صحنه سوریه به ما از پشت خنجر زد، بلکه داوطلبانه با عربستان برای بیرون کردن سهم ایران در صادرات نفت اوپک اعلام آمادگی نمود تا هر چه زودتر به نگاه به شرق ما پاسخی دندان‌شکن داده باشد.

نتایج آخرين نظرسنجی‌ها و نگرانی شدید روحانی

روحانی پیش تر در دیدار با برخی نمایندگان رسانه های داخلی نسبت به ناامیدی مردم ایران از وضعیت کنونی کشور سخت ابراز نگرانی کرد و از آنها خواست که در آنچه وی “جنگ روانی دشمن” نامید به یاری دولت و نظام جمهوری اسلامی بشتابند.

به گزارش رادیو فرانسه، روحانی در این ملاقات صریحاً به بی اعتباری رسانه های داخلی اعتراف کرد و گفت : امروز مشکل اصلی، مشکل اقتصادی، فرهنگی و یا امنیتی نیست، بلکه مشکل اصلی ما جنگ روانی است.

روحانی گفت : بزرگترین غم زمانی است که رسانه های خارجی به مرجع ملت تبدیل شوند و کمتر جایی به اندازه ایران دیده ام که یک ملت به رسانه های بیرونی اعتنا کند. نگرانی ایرادی ندارد اما ناامیدی پایان ماجراست.

روحانی که تصویری ناامید کننده از وضعیت نظام ارائه می داد، افزود: ‌به هیچ عنوان ناامیدی در کشور را نمی‌ پسندم. ما امروز با شرایط جدیدی در کشور روبرو هستیم. چرا باید به آینده کشور، نظام و انقلاب، ناامید باشیم. ناامیدی پایان ماجراست.

نتایج آخرين نظرسنجی‌ها

عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: در گذشته هيچگاه نه نگران بودم، نه خسته و نه نااميد. با هر‌كس كه سخن مي‌گوييم نسبت به آينده كشور نگران است. برخي از گذشته‌هاي دور نگران بوده‌اند، ولي بسياري نيز در سال‌هاي اخير به ويژه در يك سال گذشته نگران شده‌اند. نگراني به سرعت در روان و ذهن ما ريشه دوانده است.

وی در ادامه نوشت: اجازه دهيد پاسخ به دو پرسش يكي از آخرين نظرسنجي‌هايي كه در همين روزها در تهران انجام شده است را تقديم كنم. از مردم پرسيده شده است كه مهم‌ترين موضوعي كه اين روزها موجب نگراني شما مي‌شود چيست؟ فقط ١,١ درصد اظهار داشته‌اند كه چيزي موجب نگراني آنان نمي‌شود. نكته مهم اين است كه اكثريت قاطع، مسائلي را موجب نگراني خود دانسته‌اند كه حل آنها خارج از اراده شخصي آنان است.

در ادامه پرسيده شده كه آيا اين نگراني در آينده كمتر مي‌شود يا بيشتر يا همين طور مي‌ماند؟ فقط ٦ درصد اظهار داشته‌اند كه كمتر مي‌شود، ٨٥ درصد گفته‌اند بيشتر و ٩ درصد هم اظهار داشته‌اند همين طور مي‌ماند. متاسفانه بايد گفت كه اين پاسخ‌ها در نگراني‌هايي كه به امور شخصي برمي‌گردد خوشبينانه‌تر است و در اموري كه خارج از اراده فردي است بسيار بدبينانه‌تر.

نااميدي رويه ديگر اين نگراني است كه بازتاب آن را در اين نحوه پاسخگويي شاهد هستيم. مردمي نااميد كه انتظار آينده‌اي خوب را ندارند. خسته‌ايم. اين خستگي پس از انتخابات سال گذشته نمود بيشتري يافت. آخرين بار كه مردم به پاي صندوق راي آمدند اميد بسيار داشتند كه تغييري جدي در رويه‌ها و سياست‌ها روي مي‌دهد ولي وقتي مي‌بينند كه چيزي تغيير نكرده خسته شده‌اند. آنها از اينكه هر بار تلاش مي‌كنند و در پاي صندوق خواست‌شان را بيان مي‌كنند ولي ناديده گرفته مي‌شود، خسته شده‌اند. حالا به هر بهانه بزرگ و كوچكي، موجه و غير‌موجه به خيابان‌ها مي‌آيند و اعتراض مي‌كنند. گويي صندوق راي را ديگر آخرين راه نمي‌دانند.

جامعه ناراضی به تکان درآمده

منصور امان
“دیگه تمومه ماجرا”

رژیم جمهوری اسلامی با بُزُرگترین اعتصابات صنفی از هنگام به قُدرت رسیدن خود روبرو شده است. جامعه ناراضی به تکان درآمده و انرژی اعتراضی آن چونان سیل رها شده از بند، سلسله وار هر روز به کرانه تازه ای می رسد.

نیروی سوم، قُدرت مُستقلی ورای باندهای حُکومتی و منافع دسته بندیهای اُصولگرا، میانه و اصلاح طلب، گرد مُطالبات خود جُنبش گرفته است. طبقات و قشرهای مُعترض با تبدیل به قُطب اصلی در مُوازنه اجتماعی موجود، آرایش سیاسی حاکم را برهم زده اند و بخشی از بازیگران آن همچون “اصلاح طلبان” و “اعتدالیون” را بی مصرف و محکوم به زوال ساخته اند. این یک تحوُل مُهم با پیامدهای سنگین برای حُکومتی مُستبد و ستمگر است که آماج بی واسطه مُطالبات جامعه قرار می گیرد و عُریان و بدون برگ انجیر “اصلاح پذیری” ناچار به روبرو شدن و مُدیریت خواسته های فزاینده ای است که نه می خواهد و نه می تواند برآورده سازد.

پنج ماه پس از خیزشهای دی ماه، فقط آنهایی که در نقش سُخنگویان وحشت از سرنگونی مجالی برای ابراز وجود می یابند، مُنکر توفانی هستند که با نخُستین وزش خود بساط چیده شده حاکمیت را برباد داده است. تنها باید کمی به عقب نگریست تا دریافت صدای غُرش سهمناکی که در دی ماه شنیده شد، فقط ناقوس شُروع حرکتی از نهاد جامعه بود که از آن پس تاکُنون گام به گام اوج گرفته و انتهایی نیز بر آن مُتصور نیست.

حاکمیت هنوز مشغول لیسیدن زخمهای دی ماه خود بود که با حرکت اعتراضی درویشان روبرو شد، سپس این کشاورزان پینه دست ورزنه بودند که در ماه اسفند انبوه انبوه به حرکت درآمدند و زمین را زیر پای آن به لرزه درآوردند. ماه بعد بازاریان بانه کرکره مغازه هایشان را پایین کشیدند و پایدار و سخت اراده، با اعتصابی طولانی به رویارویی با حُکومت رفتند. آنگاه نوبت مردُم اهواز بود که آسفالت خیابانها را زیر پای “نظام” داغ کنند و آن را به چالشی سخت بطلبند. فریاد آنها هنوز در آسمان میهن طنین انداز بود که کارگران فولاد آستینها را علیه شرایط فلاکت بارشان بالا زدند.

اُردیبهشت با اعتراضهای نیرومند در نیشکر هفت تپه و خواست به دست گرفتن اداره شرکت آغاز شد و با خیزش توفانی کازرون که در آن مردُم غیر مُسلح در برابر نیروهای سرکوب حُکومت دست به مُقاومت فعال زدند، به پیش رفت. مُعلمان، گُردان دیگری از لشکر جامعه مُتلاطم، در همین ماه در سراسر کشور دست از کار کشیدند و به خیابان آمدند تا تنها کمی بعد با یک اعتصاب مُتشکل و مُتحدانه، چرخ کامیونها از گردش باز ایستد و “نظام” را به درون بُحرانی تازه با پیامدهای سخت فرو ببرد.

و اینک خُرداد جرقه اعتصاب را شهر به شهر و کوی به کوی برده است و بازاریان، دامداران، تاکسی دارها، رانندگان اتوبوسهای شهری و دانشجویان آتش آن را برافروخته اند. این در حالی است که در تمام این مُدت، اعتصابها و اعتراضات مُنفرد کارگری در همه نُقاط کشور به گونه پیوسته و پیاپی جریان داشته است.

قُطب جامعه، نیروی سوم صحنه قُدرت و سیاست، خودنمایی می کند و هر ماه حُضور محسوس و نیرومند تری از ماه پیش می یابد. تحوُلات پنج ماه گذشته از یک دگرگونی ریشه ای حکایت می کند که در آن طبقات و اقشار به حرکت درآمده نه فقط باندهای فریبکار حُکومتی و وعده “تدبیر” و “اصلاحات” آنها را پُشت سر گذشته اند، بلکه باور به خلل ناپذیر بودن قُدرت حاکم و دستگاه سرکوبی آن را از دست داده و بیش از پیش به مُبارزه و مقاومت مُتحدانه و جمعی روی می آورند.