ای مسافر
ای جدا ناشدنی

گامت را آرامتر بردار
از برم آرامتر بگذر
تا به کام دل ببينمت
بگذار از اشک سرخ
گذرگاهت را چراغان کنم

آه که نميدانی
سفرت روح مرا به دو نيم ميکند
و شگفتا که زيستن با نيمی از روح ، تن را ميفرسايد

بگذار بدرقه کنم
واپسين لبخندت را
و آخرين نگاه فريبنده ات را

مسافر من
آنگاه که ميروی
کمی هم واپس نگر باش
با من سخنی بگو
مگذار يکباره از پا درافتم
فراق صاعقه وار را
بر نميتابم

جدايی را لحظه لحظه به من بياموز
آرام تر بگذر
تو هرگز مشايعت کننده نبودی
تا بدانی وداع چه صعب است
وداع توفان ميآفريند

اگر فرياد رعد را در توفان نميشنوی
باران هنگام طوفان را که ميبينی
آری باران اشک بی طاقتم را که مينگری

من چه کنم
تو پرواز ميکنی و من پايم به زمين بسته است

ای پرنده
دست خدا به همراهت
اما نميدانی
که بی تو به جای خون
اشک در رگهايم جاريست
از خود تهی شده ام

نمی دانم تا بازگردی
مرا خواهی ديد ؟