بی‌گمان اولین بار خودم «جسارت» در برابر «زور» به خرج دادم.
آنگاه که فرمان شد: “سجده کن”، از اطاعت کورکورانه، سر باز زدم، چرا که به دلایل خود آگاه بودم.
از درگاه الهی اخراج شدم ولیکن تن به ذلّت ندادم.
در برابر استبداد باید ایستاد، چه زمینی باشد چه آسمانی.
به راستی چه حقارت آمیز است قربانی امر بی‌چون و چرا بودن!
همانا اجبار به بندگی و مجازات درصورت عدم آن، ظلم است.
به خاک افتادن برای خالق، بجز چاپلوسی برای شاه نیست.
هرگز نباید برای زیستن؛ باج عاجزانه داد.
جرأت داشته باش، به‌پا خیز، یوغ بندگی را بشکاف، خودت را نجات ده.
گر به خود آیی و با همنوع خود همراه شوی، درگاه ظلم را بر سر ظالمش خراب خواهی کرد.
آیا میپنداری این آزادی شیطانی ست؟

پس پناه آورید به شیطان از شر الله مستبد