انسان ها به جای صمیمیت واقعی با هم بازی می کنند و هر بازی هر قدر هم ناخوشایند باشد برای هر کدام از بازیگران مزایایی دارد.

در سال 1961، اریک برن، روان پزشک، کتابی را با عنوان کسل کننده تحلیل رفتار متقابل منتشر کرد. این کتاب اساس کار در همین رشته قرار گرفت، به دفعات به آن ارجاع می شد و فروش خوبی داشت. سه سال بعد بر اساس مفاهیم همین کتاب، یک کتاب تکمیلی منتشر شد که لحن محاوره ای داشت.

کتاب بازی ها: روان شناسی روابط انسانی، با عنوان زیرکانه و فصل های جالب در مورد انگیزه های انسانی، خواننده های بیشتری را جذب کرد. فروش 3 هزار جلدی چاپ اول آن چندان چشمگیر نبود ولی دو سال بعد بیشتر به مدد توصیه ای که خواننده های این کتاب به دیگران می کردند، یعنی حرف هایی که دهان به دهان می گشت و تبلیغات نه چندان گسترده، 300 هزار نسخه از این کتاب با جلد مقوایی به فروش رفت.

کتاب بازی ها به مدت دو سال در فهرست کتاب های پرفروش نشریه نیویورک تایمز قرار داشت (معمولا کتاب های غیر داستانی این قدر طولانی در فهرست پر فروش ترین ها قرار نمی گیرند.) این کتاب برای سایر نویسندگان به صورت الگو در آمد و آنها نیز با نوشتن کتاب های پرفروش در زمینه روانشناسی عامه پسند ناگهان به ثروت رسیدند.

با اینکه خود برن در آن زمان متوجه نشده بود، کتاب بازی ها: روان شناسی روابط انسانی که یک کتاب رواشناسی عمومی بود مقدمه ای برای رونق گرفتن کتاب های روانشناسی عمومی شد زیرا این اثر از یک سو با کتاب های خودیاری و از سوی دیگر با کتاب های آکادمیک روانشناسی تفاوت داشت.

روانشناسان مطرح در آن زمان به کتاب بازی ها به دیده تحقیر نگاه می کردند و آن را سطحی می دانستند و نظرشان این بود که برن با نوشتن این کتاب سطح علم روان شناسی را پایین آورده است.

این کتاب با ترجمه اسماعیل فصیح سالهاست در ایران فروش خوبی دارد و به چاپ سی و دوم هم رسیده است.