درود به عزیزان شهوانی.
قسمت ۱ بخوانیم را در تالار بحث های اجتماعی نوشتم، این تاپیک مربوط به یکی از آثار ارزنده ی استاد صادق هدایت می باشد، بنام حاجی آقا.
حاجی آقا( حاج ابوتراب) که اکنون پیرمردی ۸۹ ساله است، هرگز به مکه نرفته و فقط به این دلیل که در ماه ذیحجه و شب عید قربان بعنوان تنها پسر مشهدی فیض الله بدنیا آمد، لقب حاجی گرفت‌. پدر حاجی در پی صدور تحریم تنباکو، اکثر تنباکوی بازار را به نرخ ارزان خریداری و پس از تحریم با چند برابر قیمت بفروش رساند و ثروت زیادی بدست آورد که همه ی آن ثروت به حاجی ابوتراب رسید و از این طریق او برای خود کسب و کار و در حکومت با حیله گری و در بین عوام یک مؤمن و معتمد و خیر، اعتبار بدست آورد‌.
حال گفت و گوی حاجی آقا با یکی از کارت چاق کن هایش را برایتان مینویسم، که بنظر من یکی از بهترین قسمت های کتاب است.
گفت و گو مربوط به یکی از جوان های آشناهاست که بعد از تحصیل در غرب، به ایران باز گشته و نظرات او درباره ی ایران.
حال این قسمت داستان را بخوانید:
آقا ! این جوان که می گفتم ، قبل از حرکت به فرنگ ، بسیار محجوب و پایبند آداب و سنن میهنش بود . حالا شده یک آدم بخو بریده وقیح که به تمام شعائر و مقدسات ملی ما توهین می کند . مثلا می گفت : " این سرزمین روی نقشه جغرافی لکه حیض است ! هوایش سوزان و غبار آلود ، زمینش نجاست بار ، آبش نجاست مایع و موجوداتش فاسد و ناقص الخلقه ! مردمش همه وافوری ، تراخمی ، از خود راضی ، قضا و قدری ، مرده پرست ، مافنگی ، مزور، متملق و جاسوس و شاخ حسینی و ( بلا نسبت شما ) بواسیری هستند ! [ این بند در کتاب توپ مرواری نیز آماده]
حاجی به حالت عصبانی : - این جوان کافر شده ، باید اذان بغل گوشش بخوانند و توبه بکنه ! عقیده آقای سیمین دوات چیست ؟

• آقا هیچ ! مرد بی حالی است ! این که چیزی نیست ! حرفهایی می زد که مو به تن آدم سیخ می شد ! می گفت : " فساد نژاد ما از بچه و پیر و جوانش پیداست . همه مان ادای زندگی را درآورده ایم . کاشکی ادا بود . به زندگی دهن کجی کرده ایم ! اگرچه به قدر الاغ چیز سرمان نمی شود و همیشه کلاه سرمان می روداما خودمان را باهوش ترین مخلوق تصور می کنیم . همیشه منتظر یک قلدریم که به طور معجزه آسا ظهور بکند و پیزی ما را جا بگذارد . بیست سال دلقک های رضا خان توی سرمان زدند ، حالا هم صدایمان در نمی آید و همان گربه های مردنی را جلو ما می رقصانند . این هوش ما در هیچ یک از شئون فرهنگی یا علمی و یا اجتماعی بروز نکرده است . هنرمان لولهنگ ، سازمان وزوز جگرخراش ، فلسفه مان مباحثه در شکیات و سهویات و خوراکمان جگرک است ! نه ذوق ، نه هنر ، نه شادی ، همه اش دزدی ، کلاه برداری و روضه خوانی !
  ما در حال تعفن و تجزیه هستیم . از صوفی و درویش و پیر و جوان و کاسب کار و گدا همه منتر پول و مقام هستند، آنهم به طرز بی شرمانه وقیحی . مردم هر جای دنیا ممکن است که به یک چیزو یا حقیقتی پایبند باشند ، مگر اینجا که مسابقه پستی و رذالت می دهند . دوره ما دوره تحقیر و اخ و تف است !خیلی چیزهای دیگر هم می گفت : " اینجا وطن دزدها و قاچاق ها و زندان مردمانش است . هر چه این مادرمرده میهن را بزک کنند و سرخاب و سفیداب بمالند و توی بغل یک آلکاپن بیندازند دیگر فایده ندارد ، چون علائم تجزیه و تعفن از سر و رویش می بارد . زمامداران امروز ما دوره شاه سلطان حسین را روسفید کردند، در تاریخ ، ننگ این دوره را به آب زمزم و کوثر هم نمی شود شست ! ما در چاهک دنیا داریم زندگی می کنیم و مثل کرم در فقر و ناخوشی و کثافت می لولیم و به ننگین ترین طرزی در قید حیاتیم و مضحک آنجاست که تصور می کنیم بهترین زندگی را داریم ! " .
  حالا حاجی آقا ملاحظه می کنید که مبانی اخلاقی و معنوی تا چه اندازه متزلزل شده ؟ شاید حق به جانب رضاشاه بود که اغلب جوانان فرنگ رفته را از دم سرحد می گرفت و در زندان می انداخت . این حرفها بوی خون ، بوی انقلاب می دهد ، عاقبت خوبی ندارد . …