جودی ابوت عزیزم
تمام دلخوشی دنیای مجازی من به این بود که ندانی و دوستت بدارم!
وقتی فهمیدی چیزی از درون دلم فرو ریخت…
چیزی شبیه غرور!

• پس بیا و خودت را به ندانستن بزن….

جودی عزیزم! …
ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می‌شویم و هر چه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می‌شود.
پس هرکسی را که بیشتر دوست داریم و میخواهیم بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم

• پس بیا و برای من خاطره خوش بساز …

جودی عزیزم
وقتی آدم به کسی، محلی، یا روشی خاصی از زندگی عادت کرد و بعد آن را از دست داد یک جای خیلی خالی در دل آدم باقی می‌ماند و یک نوع حسی مثل مالش رفتن دل به انسان دست می‌دهد

• پس بیا این دل ریش را از من بگیر.

جودی عزیرم
بیشتر مردم زندگی نمی‌کنند، فقط باهم مسابقه دو گذاشته اند. می‌خواهند به هدفی در افق دوردست برسند و خودی نشان بدهند ولی در گرماگرم رفتن آنقدر نفس شان بند می‌آید و نفس نفس می‌زنند که چشم شان زیبایی‌ها و آرامش سرزمینی را که از آن می‌گذرند نمی‌بینند و بعد یک وقت چشم شان به خودشان می‌افتد و می‌بینند پیر و فرسوده هستند و دیگر فرقی برایشان نمی‌کند به هدف شان رسیده اند یا نرسیده اند.

• پس بیا زیبایی و آرامش رو با هم ببینبم…

جودی عزیزم
در زندگی، مشکلات بزرگ نیست که به آدم با اراده احتیاج دارد بلکه به نظرم در یک روز با خنده به استقبال مشکلات کوچک رفتن، واقعا احتیاج به عزم و اراده دارد،

• پس بیا به دوستت لبخند بزن

جودی ابوت عزیزم همین که باشی دوستت داریم…