مرگ کلمه سنگینیه . خیلی ساده نوشته میشه و طرز نوشتن متفاوتی نداره ولی تنها وقتی متوجه سنگینیش شدم که مجبور شدم ازش استفاده کنم . مرگ سوال های زیادی رو با خودش به همراه میاره : بعدش چی میشه؟ ، چرا اتفاق میفته ؟ ، چطور جلوش رو بگیرم ؟ و … . خیلی سخته که تا موقعی که زنده ای نمیتونی واقعیت دنیای بعد از مرگ رو بدونی . آیا اصلا چیزی منتظره ؟ آیا دنیای بعد از مرگ فقط یه دروغه که ما راحت باهاش کنار بیایم ؟ آیا چیزی هست که واقعیت داشته باشه ؟
هرچند هیچ کس نیست که ادعای دقیقی برای بعد از مرگ داشته باشه اما بعضی فیلم ها و سریال ها مثل سریال در جست و جوی آلاسکا اتفاقایی که برای افراد و عزیزانشون قبل و بعد از مرگ میفته رو نشون میده . نقطه اصلی سریال یه مرگه و سریال اتفاقات قبل و بعد از اون رو نشون میده . آدمی که خیلی کارها رو میخواد انجام بده اما خودش هم نمیدونه صد روز تا مردن فاصله داره .
شاید همینه که زندگی رو جذاب میکنه : اینکه بدونی هر لحظه ممکنه آخرین لحظه ات باشه اما بازم عاشقانه زندگی کنی و طوری برنامه بریزی که انگار تا ده سال دیگه زنده ای .
تنها تفاوت سریال با زندگی اینه که سریال همون اولش میگه یکی قراره بمیره . بازتاب برخورد شخصیت ها نسبت به اتفاقی که افتاده بر روی مخاطب ؛ رفتارشون بعد از مرگ یکی از افراد مهم زندگیشون و زمانی که برای سوگواری میذارن و تلاشی که برای زنده نگه داشتن یاد عزیزانشون میکنن .
هرچند سه چهارم سریال اتفاقات قبل از مرگ رو نشون میده اما همون یک چهارم که اتفاقات بعد از مرگ برای کسایی که اهمیت میدن رو نشون میده جوری در خاطرم موند که بقیه بخش ها تقریبا محو شد . در کل دوستش داشتم نه به خاطر اینکه بعضی تیکه هاش لوس بود و نه به خاطر اینکه پایانش مسرت بخش بود بلکه به خاطر اینکه شخصیت های داستان مرگ رو پذیرفتن و بخاطر اینکه داستان سریال سعی نکرد زیاد خودش رو درگیر حواشیه توضیح دنیای بعد از مرگ کنه ؛ سعی نکرد ادیان رو تخریب کنه تا مورد توجه واقع بشه .
در نهایت باید بدونی که سریالی نیست که پیچیدگی داستانی خاصی داشته باشه ، قرار نیست صحنه های خیلی خاص و یا خیلی هیجان انگیز داشته باشه ؛ حتی نمیتونه معمایی که خودش پرسیده رو حل کنه بلکه همش یه سلیقه شخصیه که ممکنه اصلا ازش خوشت نیاد ولی اگه ازش خوشت بیاد برات لحظه های خاصی می سازه.

به نظرم اونجا خیلی زیباست