سال​ها قبل قرار بود برای جماعت زن ذلیل یا همان زی ذی​ها انجمنی ملی راه اندازی شود تا این صنف(!) بهتر به حق و حقوق خود برسند با این حال آنچه در ادامه می​خوانید شرحی است بر احوال ایشان و دعای خیر برای امتداد این سبک زندگی.

الهــــی! به مــــــردان در خانه ات

به آن زن ذلیلان فـــــرزانــــــه ات

به آنانکه با امـــــر “روحی فداک”

نشینند و سبـــــزی نمایند پاک

به آنانکه از بیـــــــخ و بن زی ذیند

شب و روز با امــــــر زن می زیند

به آنانکه مرعــــــــــوب مادر زنند

ز اخلاق نیکـــــــــوش دم می زنند

به آن گـــرد گیران ایّـــــــــــام عید

وانت بـــــــــــار خانم به وقت خرید

به آن شیــــــــــــر مردان با پیشبند

که در ظـــرف شستن به تاب و تبند

به آنانکه در بچّــــــــــه داری تکند

یلان عوض کــــــــــــردن پوشکند

به آنانکه بی امــــــــــــر و اذن عیال

نیاید در از جیبشان یک ریــــــــال

به آنانکه با ذوق و شــــــــــوق تمـام

به مادر زن خود بگویند: مـــام!

به آنانکـــــه دامـــــــــاد سـرخانه اند

مطیـــــــع فرامین جانانــــــــــــه اند

به آنانکه دارند بــــا افتخـــــــــــــار

نشان ایزو…نه!“زی ذی نه هزار”

به آنانکه دامـــــن رفــو می کنند

ز بعد رفــــــــویش اُتـــو می کنند

به آنانکه درگیــــر ســــوزن نخند

گرفتـــــــــــار پخت و پز مطبخند

به آن قرمــــــــه سبزی پزان قدر

به آن مادران به ظاهــــــــــر پدر!

الهـــــــــی! به آه دل زن ذلیــــــل
به آن اشک چشمان “ممّد سبیل”!

به تنهای مردان که از لنگـــه کفش

چو جیـــــغ عیالاتشان شد بنفش:
که مارا بر این عهـــد کن استوار

از این زن ذلیلی مکن برکنـــــــار

به زی ذی جماعت نما لطف خاص

نفرما از این یوغ مــــــارا خلاص