ساقیا! وا باده وه، وا باده وه

روو له لای من كه به جامی باده وه

وا وه ره، ده وا وه ره، نیزیك به لیم

بمده یه مه ی، بمده یه مه ی، تا ده لیم

مست مستم ساقیا دستم بگیر

تا نیفتادم ز پا دستم بگیر

جا كه سه ر خوش بوم به ده نگیكی نوی

بوت ده لیم ئه و شیعره به رزه ی مه و له وی

« بشنو از نی چون حكایت می كند از جدایی ها شكایت می كند»

گویم ده یه ئه ی دیده مه سته ی قیت و قوز

تا بنالینم وه كوو بلویر به سوز

بویه ناله م تیكه لی نه ی كردووه

« هركسی كو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش»

تا بمینی نووری چاوو هیزی پیم

دیم و دیم و دیم و دیم و دیم و دیم