هیولا فرا می خواند درباره تاریکی های درونمون و تاثیرش بر خودمون و دیگرانه . کانر اوملی دوازده ساله و منزوی که پدر و مادرش از هم جدا شدن ؛ مادرش به سرطان مبتلا شده و تنها خویشاوندی که داره مادربزرگشه که اون هم به سردی باهاش برخورد می کنه . حتی در مدرسه هم توسط قلدرها مورد آزار قرار میگیره و تنها دلخوشی که داره وقتاییه که به تخیلاتش رجوع می کنه و نقاشی میکشه .
به نظر میاد داریم اینکه چطور یک پسر بچه به یک بزرگسال تبدیل میشه رو می بینیم . اوملی در زندگیش به سرکوب احساساتش می پردازه و شرایطی که داره رو میپذیره تا اینکه با هیولا که دوست دارم نیمه تاریک هر فرد بدونمش روبه رو میشه . هیولا به کانر یاد میده که بهتره احساساتش رو بروز بده . بهتره با خودش رو راست باشه و در آخر بهتره هیولا رو بپذیره .
یکی از نقاط مهم وقتی بود که کانر فهمید مادرش هم یه زمانی همون دوران رو گذرونده . به مشکلات منزوی بودن اشاره های خوبی شد و اینکه شاید افرادی که منزوی هستن تنها چیزی که نیاز دارن یه دوسته که به حرف هاشون گوش کنه . کسی که بهشون اهمیت بده و زندگی رو براشون تغییر بده . بعضی از افراد منزوی دوست دارن که دیده بشن و دوست ندارن که نامرئی باشن . اینکه اگه دیده شدن براشون حتی به قیمت کتک خوردن تموم بشه حاضرن بپذیرنش . از طرفی باید قبول کرد که همه آدم ها مثل هم نیست . ممکنه همونقدر که یکی دوست داره در اجتماع باشه ؛ دیگری دوست داشته باشه یه فضای شخصی برای خودش داشته باشه . یه گوشه دنج که با خودش خلوت کنه و بیشتر خودش رو بشناسه . حالا ممکنه اون گوشه زندگی زمانی باشه که برای خودش نقاشی میکشه یا زمانی باشه که موسیقی گوش میده یا حتی وقتایی باشه که فیلم میبینه .
در نهایت باید گفت که نباید فقط ظاهر ماجرا رو ببینیم . تنها زمانی حال کانر بهتر شد که تونست با هیولایی آشنا بشه که می تونست باطنش رو ببینه . مرز تخیلات و واقعیت اونقدر کمرنگ بود که گاهی فکر می کردم هیولا واقعیه .

نکته : فیلم محصول مشترک اسپانیا و آمریکا بود ولی میتونیم این فیلم رو حداقل بخاطر کارگردانش یک فیلم ساخته شده توسط اسپانیا در نظر بگیریم .
نکته : به شدن به توصیه نیازمندیم . اگه راهی برای بهتر شدن نحوه ارائه و بالا رفتن کیفیت میشناسی گفتنش بد نیست .