بیایید این تاپیک رو با یه خاطره‌ی طنز شروع کنم.
همین چندماه پیش دست یکی از اقوام‌مون شکسته بود و قرار بود پدر و مادرم برن عیادتش که من رو هم کشون کشون بردن، به هوای این که حال و هوام عوض بشه؛ حالا دیدنِ فرد دست شکسته و ناخوش‌احوال چه تاثیری مثبتی تو روحیه من می‌تونست داشته باشه رو هیچ وقت نفهمیدم اما برام تجربه جالبی شد. تو خونشون به غیر ما خانواده‌ی پسر‌هاش و دخترهاش هم بودن. یکی از نوه‌ها تو اون بازه از زمانی که ما اونجا بودیم باسنش به زمین نخورد ماشالا؛ منتهی یه عامل بازدارنده به اسم “مامان” داشت که اجازه نمی‌داد دست از پا خطا کنه.
بچه‌ی شیطون با اون فکر کودکانه و یه ذره هم احمقانش یه لحظه چشم مادرش رو دور دید و حمله کرد سمت ظرف شکلات تا غارتش کنه؛ اما بند انگشتش به ظرف نخورده بود که مادرش بدون هیچ تحکم و خشمی گفت:《میای می‌شینی سر جات》
این جمله در کمال آرامش بیان شد اما ضربه‌ای که به بچه زد از دوتا آمپول پنی‌سیلین بدتر بود‌.
مادرش می‌تونست بگه 《بیا بشین سرجات تا نیومدم…》اما این رو نگفت! می‌دونید چرا؟ چون این یه جمله‌ی دستوری هست و داره فرمان میده به بچه‌. فرمان هم می‌تونه در مقابلش نافرمانی باشه، چیزی که بچه‌ها تو اکثر اوقات انجام میدن.
اما جمله‌‌ی 《میای می‌شینی سر جات》در واقع قبل‌ از این‌که دستور باشه، پیش‌خبر هست.‌ لحن خبر طوری هست که انگار گوینده خاطرجمع هست که مخاطبش به حرفش عمل می‌کنه؛ چون دیگه وقت نافرمانی و تردد گذشته.
اون بچه هم با همون جمله‌ی خبری فهمید که راه گریزی براش نیست و باید بره بشینه سر جاش.
لقمه‌رو انقدر چرخوندم تا بگم که ما مردم ایران هم دقیقا همون بچه هستیم!
این‌که سال‌هاست می‌شنویم: 《شما مردم صبوری هستید》 خبر نیست، یه دستور هست و جوری هولناک هست این خبر که انگار اگه مردم صبوری نباشیم به سزای عملمون می‌رسیم. دقیقا مثلِ جمله: میری میشینی سر جات!
اره دوست عزیزم اینه خاصیت دیکتاتور تا تورو به سکوت، به نشستن‌ سر جات و به صبور بودن مجبور کنه.
یکی دیگه از کارهایی که دیکتاتور می‌کنه تا تورو خفه نگه داره اینه که، میاد مردم رو از طریق کار و فکر زیاد، چنان خسته و ناتوان می‌کنه که دیگه در برابر هیچ موضوع ظالمانه‌ای، ایستادگی نکنه و تسلیم بشه. کاری که تو این ۴۴ سال کرده.
این دوتا مثال دلیل تو سری خوری شدن نسل‌های قبله متأسفانه.
وارد نود و یکمین روز قیام شدیم. به عبارت بهتر وارد ماه چهارم شدیم و لازم دونستم تو این دوره یک سری حرفارو بزنم‌.
این اولین انقلاب دنیا نیست مطمئنا آخریش هم نخواهد بود.
اگه به شروع تمام انقلاب‌ها نگاه کنیم متوجه می‌شیم همشون با یه رویدادی رخ دادن که خشم مردم رو با خودش همراه کرده؛ درست مثل انقلاب ما که کشته شدن یه دختر کورد(ژینا) باعث قیام مردم شد.
چیزی که باید بدونیم اینه که انقلاب اینطور نیست که هر روز در اوج خودش قرار بگیره. انقلاب هم اوج و فرود داره تا این که به ثمر برسه. اتقلاب یه پروسه هست.
ما هیچ وقت نگفتیم انقلاب ۲۲ بهمن! میگیم انقلاب ۵۷.
نمیگیم انقلاب ۱۷۹۹ فرانسه بلکه میگیم انقلاب کبیر فرانسه.
همه این انقلاب‌ها مثل یک پروسه بودن که تو بازه‌هایی از زمان اوج گرفتن و تو بازه‌هایی فرود، اما مهم تداوم داشتن و پیوسته بودن هست.
دقیقا کاری که ما الان می‌کنیم و باید هم بکنیم. باید تداوم داشته باشیم و به ضربه زدن هرچند کوچیک ادامه بدیم. لازمه‌ی این کار اینه که؛
اولا باید قبول کرده باشیم داریم تو مهم‌ترین دوره‌تاریخی ایران زندگی می‌کنیم و عامل از بین رفتن یکی از بزرگ‌ترین دیکتاتور‌های تاریخیم.
دوما باید نذاریم ذهنمون توسط دیگران کنترل بشه و ناامیدی واردش بشه! منظور از دیگران حتما دشمن نیست که همیشه قصدش ضربه زدنه، گاهی می‌تونه دوست خودمون باشه که از جنگیدن خسته شده. ما باید منجی همون دوستمون باشیم، نه که بذاریم ناامیدی اون به ما هم سرایت کنه!
تو سخت‌ترین و تاریک‌ترین صفحه‌های کتاب تاریخ هستیم، شاید اگه دست ما بود هیچ وقت زندگی تو این دوران رو انتخاب نمی‌کردیم، اما حالا که تو این دوران هستیم نوع رویارویی ما با مسائل به خودمون بستگی داره. این که ما تو دوران سخت زندگی می‌کنیم دلیل نمیشه که از مسئولیت‌هامون شونه خالی کنیم.
این جمله که “هروقت همه یه کاری کردن منم می‌پیوندم” قطعا چرند‌ترین جمله می‌تونه باشه.
دلیلش اینه که اولا که خون تو رنگین‌تر از دیگران نیست که منتظر باشی همه یه گلی بکارن بعد تو بپیوندی و دوما که هیچ وقت تمام جامعه یک کار رو نمی‌کنه و اینطور تو باید تا ابد منتظر باشی! مثل وضعیت الان که صد درصد جامعه انقلاب نمی‌کنن، بلکه درصدی از جامعه شدن ناجی.
تا قبل این فراخوان‌های ۳ روزه که شروعش ۲۴،۲۵،۲۶ آبان بود همه می‌گفتن کار تمومه و… ولی دیدیم که همینا باعث اوج گرفتن انقلاب میشه. درسته ما تجربه‌ای تو این زمینه نداریم و ممکنه حکومت از این‌ بی‌تجربه بودن ما به نفع خودش استفاده کنه اما باید از یاد نبریم که ما هم کارت‌های برنده زیادی داریم همین که کل دنیا به احترام ما بلند شدن نشون میده داریم راهمون رو درست می‌ریم.
خب هدفم از گفتن این حرفا این نبود که ذوق کنید و امید افراطی بگیرید و شل کنید! اینارو گفتم صرفا جهت آگاه شدن از روند انقلاب و این که دیگه صبور نباشید به وضع مملکت! صبور و ساکت نباشید. برای خودتون یه کاری کنید نه برا اونایی که شهید شدن. برای اینده بچه‌های خودتون، نه برا بچه‌های مردم.
می‌دونم که همه مردم تو شرایط یکسانی نیستن؛ برا همینه که تو یه جامعه ماها نقش‌های متفاوت داریم تا بتونیم به آزادی نزدیک‌تر بشیم. قطعا اون مادری که فرزند چند ماهه داره شرایطش با یه دانشجو متفاوته؛اما هر جفتشون هم باید بهترین کاری که از دستشون بر میاد رو انجام بدن.
قطعا اولویت رفتن به خیابون و اعتصاب کردن هست اما اگه اینا در توانتون نیست با کاراهای کوچیک دیگه که تو تاپیک “هنر‌های اعتراضی” توضیح دادم، یک قدم مثبت بردارید.