ننه مراد یه زن واقعی بود. وقتی شوهرش سرش رو گذاشت زمین و مُرد. به کار اصطبل و رسیدگی به اسبها روی آورد. از جمع آوری فضولات اسبها گرفته تا غذا دادن و غشو کردن اسبها همه و همه کار ننه مراد بود. گاهی اونقدر خسته می شد. که در حین غذا دادن به سهراب(ته تغاری) خوابش می برد.
اما این خستگی و رنج تنها تنش را از بین می برد. ولی عشقی که به بچه های قد و نیم قدش و اسبها داشت. بهش نیرو می داد.
تا هم مادری کنه و هم پدری. ننه مراد هنوز از تک و تا نیفتاده بود. با اندامی تو پر و چهره ای زیبا و با نمک تو روستا خواهون زیاد داشت. بعد از مرگ همسرش از شهر هم براش خواستگار پیدا شده بود. اما اون دلش نبود. و تنها مردی را که تو زندگیش دوست می داشت رحمت بود. رحمت چوپونی بود که تو یه درگیری سر گله با دزدها کشته می شه. با اینکه سالها از مرگ شوهر ننه مراد میگذشت. اما آرزو نکرد که زندگی جدیدی رو با یکی دیگه شروع کنه. مراد پسر بزرگ طلعت بود‌.و همیشه کمک حالش بود.
طلعت سوار کار ماهری بود‌‌. و تو کورس اسب دوانی همیشه شرکت می کرد. تا زمانی که شوهرش زنده بود. همه احترامشو داشتن. ولی بعد از مرگ رحمت. خودش هم از صرافت اسب دوانی افتاده بود. تنها رقیبش تو سوارکاری مهران بود. گاهی شونه به شونه هم اسب می دواندن و تو مسابقه تلاش می کردن تا برنده بشن.
صاحب اصطبل(شاهرخ) از دوستای قدیمی رحمت بود. و همیشه از سوارکاری طلعت خوشش می اومد. همیشه بعد از اتمام کار طلعت را به دفتر فرا می خوند. و با هم گپ می زدند.