لیلا را خیلی دوست داشتم و همش تو فکر این بودم که یه جای خلوتی پیدا کنم و ترتیب شو بدَم. اما هر کاری می کردم جا گیر نمی آوردم. حتی مسافر خونه های دور حرم هم دیگه از بس شلوغ و پر بودن جا نداشتن. منم هر چی به ننه صغری و حاجی یداله اصرار می کردم برن دهات و یه آب و هوایی عوض کنن، هیچ گوششون بدهکار نبود که نبود. دیگه داشتم دیوونه می شدم. که زد و یه فامیل دور ریق رحمت رو سر کشید و مام رفتیم مراسم خاکسپاری و اینطور کسشرا. قبرستونی که فامیل دورمون توش چال کردن، از اون قدیمیای بقعه دار بود و در و پیکری و قفل و بساطی و فرش و مرتب بود. منم که به فکر جا بودم یهو جرقه ای به ذهنم خورد و تو فکر عملی کردن اون افتادم. یه روز که مراسم تمون (تمام) شده بود. رفتم سراغ پسر فامیل دور و کلید بقعه را( به بهونه اینکه برم و فاتحه ای براش بخونم ) ازش گرفتم. خلاصه درد سرتون ندم… لیلا جون را آماده کردم و راه افتادیم سر قبر فامیل جان تا غروب که شد و همه رفتن و در قبرستون بستن من و لیلا تو بقعه موندیم و در رو از تو قفل کردیم …
بعد اینکه ملت قبرستون را خالی کردن من و لیلا جون شروع کردیم به شوخی و ور رفتن و عاقبت فرو کردن و خوابیدن…جای خوبی بود مرتب برای فامیل دور مون فاتحه می خوندیم و صلبات می فرسادیم بعد از روی کلیدش هم یه‌کپی زدم و دیگه امانتی (کلید اصلی) را تحویل پسر فامیل دور دادم.
تا حالا نشده بود از مرگ کسی اینقد خیرات و مبرات بهم برسه. روحش شاد. جاش تو بهشته.