مخالفت با لذت گرایی ان را ب پستوی خانه ها و کوچ های خلوت میکشاند. کسب لذت نوعی مظهر قدرت می شود. و لذت خود به خود به تملک عده ی خاص در می اید، مثل حیوانی که شکارش را به طرز وحشیانه ای می خورد چون از وجود وعده غذایی بعدی اطمینان ندارد یک لذتجو هم در فضای جامعه ی لذت ستیز حریص تر و درنده تر به ان بها می دهد او چنان غرق لذت می شود که گویی اخرین وعده ی لذت اوست، طعمه ی خود را مدام از دسترسی دیگران دور می کند از اسیب رساندن به خود هم بیم ندارد.

به عنوان گل سر سبد همه ی لذات میل جنسی را مثال میزنم جنس نر در فضای لذت ستیز ساعت ها جلوی مدارس دخترانه و پیاده رو ها گدایی می کند ماه ها تلاش می کند از سدی که فرهنگ لذت ستیز اطراف جنس ماده ساخته عبور کند. ماده هر شرایط سخت پیش رو بگذارد یا در هر فاصله ای باشد نر گدا ،که لذت گرایی را مظهر قدرت خود هم می داند موانع را با اتلاف هزینه ی مادی و زمانی از سر راه خواهد برداشت…
اینجاست که مردمان سرزمین لذت ستیز که به طرز رقابتی و اشتهای بیمارگونه عمر خود را صرف لذت گرایی های یواشکی کرده اند از دید انها جامعه ی لذت گرا جامعه ی بیمار است که هیچ شخص تمایل به فعالیت اجتماعی ندارد

وقتی ما شیک و مجلسی سفره پهن می کنیم نظم چیدمان ظروف و ست کردن انها را رعایت می کنیم فقط به این خاطر است انبار برای وعده ی غذایی بعدی هم به اندازه ی کافی ذخیره دارد و گرنه ما موجوداتی محترم تر از گرگ نیستیم

همچنانکه به فرد بزرگ شده در جنگ که سال ها با فروش فلزات به جا مانده از شلیک گلوله ها امرار معاش کرده نمی توان گفت دنیای صلح دنیای بهتریه.