"ما از نظر نظامی خیلی قوی هستیم و آمریکا هم هیچ غلطی نمیتونه بکنه!"

من این جمله و مشابه اون رو بارها از زبان اقشار مختلف جامعه ایران شنیدم. بین این آدمها استاد دانشگاه، مهندس، پزشک، کارمند، معلم، دانشجو, کارگر، منشی، خانم خانه دار، پیر، جوان، زن، مرد و خلاصه از هر قشر و طبقه ای از اجتماع بودن. این نشون میده که جنگ روانی و تبلیغات انبوه داخلی خیلی خوب کار کرده و مردم واقعا تحت تاثیر اون قرار گرفتن. تا یک جایی این روحیه مثبت خوبه و منم باهاش موافقم. اما اون چیزی که باعث نگرانی من شده اینه که ما این بلوف خودمون رو بیش از اندازه باور کنیم و دچار توهم بشیم که این خیلی خیلی خطرناکه! شما میبینین که مقامات ما هر روز از تریبون های مختلف برای این و اون خط و نشون می کشن و مرتب در مورد قدرت نظامی ایران لاف میزنن. این تبلیغات, بیست و چهار ساعته از تمام رسانه های گروهی پخش میشن و مردم عامی هم که بدنبال مطالعه و تحلیل و تحقیق مستقل نیستن اونها رو باور میکنن. به همین دلیل این تاپیک رو ایجاد کردم که این موضوع رو با دقت بیشتری بررسی کنیم و ببینیم که ما واقعا کجای کاریم!

به دلایل مختلف تاریخی‌، فرهنگی‌ و روانشناسی‌؛ ما و بسیاری مردم خاورمیانه, آفریقا و آمریکای جنوبی کلا میانهٔ خوبی‌ با مباحث کمّی, منطقی و استدلالی نداریم و دوست داریم قضایا رو به کلی‌ گویی, غلو, اغراق, لاف زدن و حرفهای احساسی برگزار کنیم! مثلا با عزیزمون که راجع به یک جنگ احتمالی صحبت میکنی, بلافاصله میگه “ایران از نظر نظامی خیلی قویه!” این دوست عزیزمون فراموش میکنه که ضعف و قدرت امریست نسبی یعنی ایران از نظر نظامی مثلا نسبت به بورکینافاسو خیلی خیلی قویه! نسبت به افغانستان خیلی قویه! نسبت به ترکیه تقریبا همترازه! نسبت به فرانسه ضعیفه! نسبت به روسیه خیلی ضعیفه و نسبت به آمریکا خیلی خیلی ضعیفه! پس صحبت کردن از قدرت نظامی بصورت مطلق و اون هم بدون هیچگونه پایه و اساس علمی و آمار و ارقام…هیچ دردی رو دوا نمیکنه و فقط به توهم ما در مورد خودمون دامن میزنه و ممکنه باعث بشه تصمیمات خیلی خطرناکی بگیریم!

من اینجا میخوام قدرت نظامی ما و آمریکا رو به صورت کمّی و با عدد و رقم توضیح بدم. باید همین اول متذکر بشم که هدف به هیچ عنوان بزرگ جلوه دادن طرف مقابل نیست! من واقعا معتقدم که آمار و ارقام کمک میکنن که ما یک تصویر واقع بینانه از خودمون و آمریکا داشته باشیم و اون رو با ابعاد واقعیش, ونه کوچکتر یا بزرگتر ببینیم!

تولید ناخالص داخلی آمریکا در سال 2019، 21410 میلیارد دلار و مال ایران 413 میلیارد دلار تخمین زده میشه که نسبت اون میشه 52 برابر! بودجهٔ نظامی آمریکا در همین سال حدود 716 میلیارد دلار بوده و مال ایران حدود 6.3 میلیارد دلار که نسبت اون میشه 114 برابر! نیروی هوایی آمریکا 13398 هواپیمای مدرن و به روز داره و نیروی هوایی ایران در بهترین حالت 509 هواپیمای جنگی داره که به روزترین اونها حداقل 30 سال از عمرشون میگذره! نیروی دریایی‌ آمریکا 24 تا ناو هواپیمابر داره و ما هیچ! نه تنها این, بلکه اگر ناوهای هواپیمابر همهٔ کشورهای دیگهٔ دنیا رو هم جمع کنیم به زحمت به این عدد میرسه! آمریکا 5760 هلیکوپتر داره و ایران 126 هلیکوپتر! آمریکا 68 ناوشکن داره و ما هیچ! آمریکا 22 ناوچه سنگین داره و ما هیچ! آمریکا 39223 نفربر زرهی داره و ما 2345…این مقایسه رو میشه همینطور ادامه داد!

از آنجا که بخش بزرگی از تهدید آمریکا علیه ما هواپایه است, بد نیست که وضعیت نیروهای هوایی دو کشور رو با جزییات بیشتری مقایسه کنیم: آمریکا 2362 جنگنده و ما 142 جنگنده داریم. آمریکا 2831 بمب افکن و ما 165 بمب افکن داریم. آنها 1153 هواپیمای ترابری دارند و ما 89 تا. آنها 2853 هواپیمای آموزشی دارند و ما 104 تا.
آنها 971 هلیکوپتر تهاجمی دارند و ما 12 تا… فکر میکنم اعداد خود بخوبی بیانگر واقعیتی تلخ هستند!

نکته اولی که میخوام توجهتون رو بهش جلب کنم اینه که بودجه نظامی سالانه آمریکا بیش از 1.7 برابر کل تولید ناخالص ملی ماست! یعنی اگر ما هر سال همه هست و نیستمون رو هم خرج مصارف نظامی کنیم باز هم کلی از بودجه نظامی آمریکا عقبیم!

نکته بعدی اینکه با توجه به اینکه رشد متوسط اقتصادی سالانه آمریکا حدود ۲ درصد و سایز اقتصاد اون ۵۲ برابر اقتصاد ماست، اقتصاد آمریکا هر سال به اندازه ای بیش از کل سایز اقتصاد ما رشد میکنه! امیدوارم این خودش تا حدودی عظمت این هیولا رو برای دوستان ملموس تر کرده باشه! به بیان ساده تر ما با یه غولی میخواهیم در بیافتیم که هر سال بچه ای میزاد که اون بچه در بدو تولد هم قد و قواره ماست!

نکته سوم اینکه ما اینجا صرفا کمیت رو مقایسه کردیم و دیدیم هوا به شدت ابریه! چیزی که اوضاع رو بدتر میکنه موضوع کیفیت تجهیزات هست! یعنی نفربر خشایار 50-60 سال پیش ما کجا و نفربر بردلی همین چند سال پیش اونا کجا! یا Mig-29 سی ساله و نسل سومی ما کجا و F-22 تازه از زرورق درآمده با آخرین پیشرفت های تکنولوژی اونا کجا! یا F-14 بیش از ۴۵ ساله و نسل سومی ما کجا و F-35 رادار گریز و نسل پنجمی طرف کجا! تانک های ذوالفقار و کرّار ما کجا و آخرین نسل تانک آبرامز اونا کجا!..

برای اینکه عظمت این بودجه نظامی روشنتر بشه, توجه کنین که بودجه نظامی آمریکا به تنهایی برابر است با مجموع بودجه نظامی کشورهای: چین, عربستان, هند, آلمان, انگلیس, ژاپن, روسیه, فرانسه, کره جنوبی, برزیل, ایتالیا, استرالیا و کانادا! با وجود عظمت این بودجه نظامی, آمریکا فقط 3.3 درصد تولید ناخالص ملی خودش رو صرف بودجه نظامی میکنه!

یکی از معیارهایی که با اون وضعیت اقتصادی 2 کشور رو مقایسه میکنن زیر ساختهای حمل و نقل اونهاست. اجازه بدین مقایسه کنیم! طول کل جاده های آمریکا 6,586,610 کیلومتر و مال ما 172,927 کیلومتر هست یعنی 38 برابر! طول کل خط آهن آمریکا 224,792 کیلومتر و مال ما 8,442 کیلومتر هست یعنی 27 برابر! ما 319 تا فرودگاه داریم و اونها 13,513 تا یعنی 42 برابر!

این نسبت یک به ۵۲ اقتصاد ما به اونا خیلی کلیدیه! چرا که تقریبا تولید قدرت از هر نوعش نهایتا به قدرت اقتصادی بر میگرده! یه مثال طنز میزنم برای دوستان ورزشکار و دیگه عبور میکنم. فرض کنیم شما ورزشکار نسبتا خوبی هستین و پرس سینه ۸۰ کیلویی میزنین که خیلی هم خوبه! اما این بابایی که میخواین باهاش در بیافتین پرس سینه ۴۲۰۰ کیلویی میزنه! یا اینکه شما خیلی شیک و مجلسی دارین با هالتر ۵۰ کیلویی توی باشگاه جلو بازو میزنین و کلیم حال میکنین! بعد میبینین رفیقمون اونطرف داره با وزنه ۲۶۰۰ کیلویی جلو بازو میزنه! آیا شما منطقا! وجدانا! ناموسا! سر به سر این رفیقمون میزارین؟ 😁 🙄

مطلب دیگه ای‌ که خیلی روش تاکید و تبلیغ میشه و به عنوان نشانه برتری ما ازش یاد میشه یکی‌ ساقط کردن اخیر پهپاد امریکایی (RQ-4A) Global Hawk هست و یکی‌ دیگه به زمین نشوندن پهپاد RQ-170 آمریکاست که چند سال پیش اتفاق افتاد. البته باید منصف بود و به عنوان یک ایرانی‌ به اینکه ما تونستیم به امریکایی ها ضربه شستی نشون بدیم به خودمون ببالیم! اما نکتهٔ اساسی‌ اینه که هرچیزی رو به اندازهٔ خودش باید دید و جوگیر نشد!. اینکه ما یک هواپیمای بدون سرنشین امریکایی رو که تا جایی که من نگاه کردم سیستم دفاع خاصی هم نداره, کند حرکت میکنه, خیلی بزرگه! و صرفا برای جاسوسی ازش استفاده میشه رو ساقط کنیم, ارزشش دقیقا در همین حده! ساقط کردن یک پهپاد جاسوسی! اما اگه ما بیایم این رو تبدیل کنیم به نماد برتری تکنولوژی ما بر آمریکایی ها و ازش حماسه بسازیم…این دیگه میشه همون روحیهٔ شرقی ما که کار دستمون میده! واقعیت اینه که اینجور اتفاقات بی سابقه نبوده. برای کسانی‌ که جنگ یوگسلاوی سابق (1999) روبه خاطر نمیارن, اینو عرض میکنم که زمان اون جنگ وقتی که ناتو تصمیم گرفت که صربها رو داغون کنه وحملات هوایی سنگینی رو بر علیه اون ها انجام داد، صرب‌ها یکی‌ از پیشرفته ترین هواپیماهای روز امریکایی ها (F-117) رو که قرار بود پنهانکار هم باشه! با یک سیستم موشکی ساده روسی سرنگون کردن! این موضوع خیلی هم توی دنیا سر و صدا بپا کرد! اما نتیجهٔ کار چه بود؟ در پایان امریکایی ها با تلفات خیلی‌ کمی‌ تمام ارتش صربستان رو که از قضا خیلی هم قوی بود نابود کردن! بعضی‌ پیروزی‌ ها ارزش نمادین دارن و برای تقویت روحیه ملی‌ خوبن اما نباید خیلی‌ باهاشون جوگیر شد! یه نکتهٔ کوچکی هم اینجا اشاره می‌کنم و ازش سریع می‌گذرم و اون اینه که بعضی‌ از این پیروزیهای ما با کمک‌هایی‌ به دست اومدن…

همه میدونیم که نزدیکترین حریف نظامی آمریکاییها از زمان جنگ سرد تا امروز روسها هستن! حالا برای روشن شدن اوضاع چند تا عدد و رقم راجع به وضع اونا:

تولید ناخالص داخلی آمریکا در سال 2019، 21410 میلیارد دلار و مال روسیه 1754 میلیارد دلار تخمین زده میشه که نسبت اون میشه 12 برابر! بودجهٔ نظامی آمریکا در همین سال حدود 716 میلیارد دلار و مال روسیه حدود 44 میلیارد دلار که نسبت اون میشه 16 برابر! نیروی هوایی آمریکا 13398 هواپیمای جنگی داره و نیروی هوایی روسیه 4078 تا که نسبت میشه بیش از 3 برابر. نیروی دریایی‌ آمریکا ۲۴ تا ناو هواپیمابر داره و روسیه یکی! آمریکا 5760 هلیکوپتر داره و روسیه 1485 تا که نسبت میشه حدود 4 برابر! آمریکا 68 ناوشکن داره و روسیه 13 تا! آمریکا 22 ناوچه سنگین داره و روسیه 13 تا…همینطور که میبینین حتی روسها که بدون تردید قدرت نظامی دوم دنیا هستند فرسنگها با آمریکا فاصله دارند!

اجازه بدین یه مثال ساده بزنم!

ما مرتب سرو صدا می‌کنیم که “آقا ما نیروی دریاییمون در خلیج فارس سروری میکنه و آمریکا برای عبور از تنگه هرمز از ما اجازه میگیره! و…”. حالا بیاین یه بررسی‌ ساده بکنیم که ما چی‌ داریم و طرف مقابل چی‌ داره: یه ناو هواپیمابر آمریکایی یه هیولاییه به طول حدود ۳۴۰ متر عرض حدود ۶۰ متر و ارتفاع ۷۵ متر (یعنی‌ ارتفاع یک ساختمون ۲۵ طبقه!) که دو تا راکتور هسته ای داره که می‌تونن به مدت ۲۵ سال پیشرانهٔ اون رو تامین کنن! سوختگیری لازم نداره و فقط برای تامین مواد غذایی و دارو… باید بیاد خشکی! حدود ۶۰۰۰ تا پرسنل داره. توش بیمارستان داره، سینما داره، ورزشگاه داره… و ۷۰-۸۰ تا هواپیمای جنگی پیشرفته روش هست! این جزیره متحرک میتونه با حداکثر سرعت ۶۰ کیلومتر در ساعت حرکت کنه! شما اگه یه تریلی ۱۸ چرخ که با بارش حداکثر 25 تن هست با سرعت ۶۰ کیلومتر از بغلتون رد بشه، ماشینتون بی اغراق با بادش از جا کنده میشه! حالا این رفیقمون ۱۰۰،۰۰۰ تن هست و با این سرعت حرکت میکنه! اونطرف ما یه تعداد قایق تندرو داریم که روش نیمچه توپی‌, مینی کاتیوشایی چیزی گذاشتیم. اگه فقط باد یکی از این ناوهای هواپیمابر به این قایقای ما بگیره همه واژگون میشن! اصلا لازم نیست که چیزی به سمت ما شلیک کنه! از اونطرف اما اگه ما همه کاتیوشاهای دنیا رو هم به این ناوها شلیک کنیم مثل اینه که چند تا ریگ زده باشی به یک گوریل! 😁 🙄

حالا شما کمی‌ منصف باشین و این ۲ تا رو بذارین کنار هم! داستان, داستان جنگ پشه است با حبشه! آخه چرا ما نمیخوایم کمی‌ منطقی‌ به قضایا نگاه کنیم و برآورد واقع گرایانه ای از خودمون داشته باشیم؟ روسها با همهٔ تکنولوژی نظامیشون میدونن که اصلا حریف آمریکا نیستن! چینیها با همهٔ پیشرفت های ۳۰ سال اخیرشون همینطور! ما چرا فکر می‌کنیم یه دفعه کارمون انقدر درست شده؟ آخه با کدوم بودجه؟ کدوم علم؟ کدوم نیروی انسانی زبده؟ کدوم صنایع؟ کدوم مدیریت؟ کدوم مراکز تحقیقاتی؟ کدوم پشتکار؟ 😁

وقتی با رفقا این اعداد و ارقام رو مطرح میکنی معمولا میشنوی که " اینا همش یه مشت عدده! آمریکا اگه جراتشو داشت و میتونست به ما حمله کنه, تا الان حمله کرده بود!" ببینین، اینجا اصلا مسالهٔ “جرات” و **تونستن **مطرح نیست، مسالهٔ سود و زیانه! اون حساب میکنه که من باید یه هزینه ای برای این حمله بکنم و باید ببینم فایدش چی‌ هست. در دنیای سیاست مفهوم بچگانه ای به اسم جرات کردن جایی نداره. صرفا منفعت هست که تعیین کنندست. نباید حمله نکردن اونا رو به حساب قدرت خودمون و ضعف آمریکا بذاریم. شما به راحتی‌ میتونی‌ عددهای بالا رو بخونی‌ و خودت کلاه خودت رو قاضی کنی‌ که اگر یه کشوری اقتصادش ۵۲ برابر اقتصاد یه کشور دیگست آیا اصلا دومی‌ حریفی براش محسوب میشه؟ روش اونا اینه که اول طرف رو با تحریم های تکنولوژیکی در بخش سلاح از سلاح های روز دنیا محروم میکنن، بعد با یکسری قطعنامه های سازمان ملل کاری میکنن که سلاحهای کلیدیش رو از دست بده (در مورد لیبی برنامه اتمی، در مورد عراق سلاحهای شیمیایی و بخش بزرگی از موشکی، در مورد ما هم فعلا برنامه اتمی!) بعد با محاصره شدید اقتصادی نیمه جان می‌کنن (این بلا رو سر عراق و لیبی‌ هم آوردن) وقتی‌ که واقعا ناتوان شد، با حداقل هزینه کارش رو تمام می‌کنن.

شاید یک مثال مربوط به خودمون موضوع رو روشن تر کنه. زمانی که طالبان به صورت برق آسا تمام افغانستان رو تحت سلطه در میاوردن، و در زمان حمله به شهر مزار شریف، اونها کنسولگری ایران رو تسخیر کردن و با کمال قساوت، ۱۴ نفر از دیپلمات های ما رو به فجیع ترین شکل ممکن کشتند! قضیه خیلی جدی بود و سپاه بلافاصله چند لشکر رو به مرزهای شرقی کشور منتقل کرد تا برعلیه طالبان وارد جنگ بشیم. مسلما هیچ کس نسبت به برتری مطلق نظامی ما نسبت به طالبان تردیدی نداشت، اما مقامات ارشد مملکتی تصمیم گرفتن که جنگی آغاز نشه! آیا این واقعا به این علت بود که ما از تواناییهای نظامی، تکنولوژیکی طالبان هراسان بودیم؟ آیا بخاطر نیروی نظامی بزرگتر آنها بود؟ آیا بخاطر این بود که از ما غیورتر و رزم آورتر بودن؟ آیا به این دلیل بود که جراتش رو نداشتیم؟ یا دلیل اون به سادگی این بود که یک چنین جنگی هیچ فایده ملموسی برای ما نداشت اما هزینه های زیادی رو به ما تحمیل میکرد! طالبان موی دماغ ما بود اما اهمیت چندانی هم برای ما نداشت! وقتی دیدیم که آمریکاییها میخوان اونها رو از بین ببرن، با زیرکی بسیار، از طریق گروه اتحاد شمال در افغانستان که رفقای ما بودن, به آمریکاییها کمک کردیم تا پوست طالبان رو بکنن! این فرق است بین تصمیم احساسی و تصمیم خردمندانه! حالا با این مثال، من فکر میکنم که ما موقعیت آمریکاییها در برابر خودمون رو بهتر درک میکنیم!

البته بدیهیه که تجهیزات نظامی فقط یکی از عوامل موثر در تولید قدرت نظامی هستند و عوامل مهم دیگری هم مطرح هستند که مهمترینشون نیروی انسانی، وضعیت اقتصادی، موقعیت جغرافیایی و سوق الجیشی، متحدین, روحیه سلحشوری و ایثارگری و انسجام ملی هستند. سعی میکنم خیلی مختصر این عوامل رو مقایسه کنم. آمریکا از نظر نیروی انسانی نظامی وضعش خیلی بهتر از ماست چون اونها سرباز حرفه ای هستند و یک عمر رو صرف آموزش و تمرین و کسب تخصص میکنن. از نظر موقعیت جغرافیایی هم آمریکا واقعا شانس آورده که اونطرف اقیانوس آرام هست و از زمان جنگ های استقلال آمریکا تا کنون پای هیچ مهاجمی به خاکش نرسیده و اگه از قضیه “پرل هاربر” صرفنظر کنیم، هیچکس حتی نتونسته خاک آمریکا رو بمباران کنه! الان اونها در همه سرزمینهای اطراف ما حضور دارند اما ما اصلا به خاک آمریکا دسترسی نداریم! علاوه بر این به واسطه حضور در دریاها و اقیانوس های اطراف ما و برد بالای نیروی هوایی و موشکهای کروز آمریکا، اونها از اقیانوس هند، دریای سرخ، دریای سیاه…می تونن ما رو بکوبند و ما اصلا وسیله ای نداریم که مثلا بریم اقیانوس هند و با اونا مقابله کنیم! یک گرفتاری دیگه ما هم تنوع قومیت ها و بعضی تبعیض های مذهبی و قومی و نارضایتی هاست که اگر در اثر یک درگیری سنگین با آمریکا شیرازه امور از هم گسسته بشه، اصلا بعید نیست که در اطراف و اکناف کشور حرکتهای جدایی طلبانه ای شروع بشه! علاوه بر این، به علت شکاف طبقاتی وحشتناک، فسادهای بی سابقه و اینکه مردم به چشم خودشون دیدن که از اونها درخواست میشه که فداکاری کنن، جونشون رو بدن، جانباز و شیمیایی بشن…اما نهایتا عده ای زالو صفت از همه اینها سو استفاده میکنن! جیب خودشون رو پر میکنن، و علیرغم همه شعارها میبینی همه اقامت آمریکا و کانادا دارن، بچه هاشون اونجا تحصیل میکنن، نوه هاشون اونجا بدنیا میان… انگیزه ایثار و از خود گذشتگی در مردم ما خیلی نسبت به گذشته کم شده. موضوع ناراحت کننده بعدی وضعیت متحدین ما در مقایسه با متحدین آمریکاست! آمریکا حتما قبل از هر گونه جنگی با ما یک اجماع جهانی بر علیه ما ایجاد خواهد کرد و حمایت کلیه کشورهای مهم اروپایی (انگلیس, فرانسه, ایتالیا و احتمالا آلمان) ، کشورهای مهم عربی (عربستان, امارات, کویت, مصر… ) و اسرائیل را خواهد داشت! در سمت دیگه متحدین ما; حزب الله، حماس، حوثی های یمن و تا حدودی عراق و سوریه خواهند بود…خودتون دیگه قضاوت کنین که تفاوت کمی و کیفی چقدر هست! نکته مهم دیگه اینکه چین و روسیه به هیچوجه جانبداری جدی از ما نخواهند کرد…و حداکثر، اقدام نظامی آمریکا علیه ما رو “محکوم” خواهند کرد! برای چین و روسیه ما صرفا یک کارت هستیم که ازمون برای امتیاز گیری از آمریکا استفاده میکنن و وقتی به اهدافشون رسیدن مثل یک دستمال مصرف شده به گوشه ای پرت میکنن! اتکا زیاد به این کشورها خیلی خطرناکه!

"عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو!" با وجود اشکالات بالا, ایران یک سری مزیت های نسبی نظامی هم داره که باعث میشه مهاجم در مورد حمله به اون دچار تردید بشه! بعضی از این مزیتها به قرار زیر هستند: کشوری پهناور و کوهستانی, جمعیت زیاد, مردمی عمدتا غیور و سلحشور, نیروی زمینی بزرگ, کارکشته و نسبتا مجهز, تاریخی کهن و حماسی, غیرت دینی و ملی, آشنا به نبردهای نامنظم و نامتقارن, صنایع دفاعی تا حدودی خودکفا, رهبری منسجم, اهمیت سوق الجیشی…این مزیت ها کافی هستند تا یک قدرت متوسط و منطقه ای رو از خیال تجاوز به خاک ایران منصرف کنن. مشکل اساسی ما در جنگ با یک ابرقدرت مثل آمریکا این هست که مزیت های ما عمدتا در جنگ های زمینی هستند; جنگهایی که طرف مقابل از ترس تلفات انسانی سنگینی که ما توی خاک خودمون میتونیم به اون تحمیل کنیم, جلو نخواهد آمد. اما نوع جنگی که آمریکا به ما تحمیل خواهد کرد عمدتا هواپایه و دریاپایه خواهد بود. در پایان بیشتر این موضوع رو توضیح خواهم داد.

خوب, حالا بپردازیم به بعضی اهرمهای فشار و بازدارندگی هایی که ایران در اختیار داره! دکترین دفاعی ایران در برابر آمریکا براساس فاکتورهای زیر هست: به گروگان گرفتن امنیت انرژی دنیا با کنترل تنگه هرمز، تهدید کشورهای عرب حوزه خلیج فارس خصوصا سعودی و امارات به اقدامات تلافی جویانه، تهدید به حمله به اسراییل به صورت مستقیم یا به صورت نیابتی از طریق حزب الله و حماس. عملیات تروریستی بر ضد منافع امریکا در نقاط مختلف جهان و افزایش شدید قیمت جهانی نفت به علت قطع صادرات نفت ایران و همینطور