موهای فرفری ریزش کل پیشونیشو گرفته بود. با سیبلی چنگیزی آویخته هی داد می زد … هندونه دارم، هندونه، آی خونه دار و بچه دار زنبیلو وردار بیار… دلی ‌خون هندونه…
شیرین مثل عسل. بیا بشرط می دم…
جا نمونی نو برونه است. بوی هندونه قاچ شده فضای محل رو پر کرده بود.
و همساده ها هم با صدای چنگیز مو فری. یکی، یکی، از خونه هاشون می زدن بیرون و یکی یه دونه، یا، دوتا هندونه به زیر بغل می زدن و برمیگشتن به خونه هاشون. چنگیز میوه فروش دوره‌ گردی بود. که با یه وانت فَکَسنی از این محل به اون محل می رفت و داد می زد و توی سرما و گرما میوه و سبزیجات می فروخت. همه اهل محل از اون راضی بودن. چرا که اولا بموقع می اومد تو محل و بلندگو را روشن می کرد. و دومندش، خیلی هم مردم دار بود و اگر کم و زیادی می شد. می بخشید. ولی هیبتش غلط انداز بود. و اگر کسی اونو نمی شناخت فکر می کرد. با یه لات بی سروپا طرفه. همیشه هم بارش رو به ته محل نرسیده تموم می کرد. بارها شده بود که پیرزنی یا مرد فقیری را بدون اینکه پولی ازشون بگیره، با دادن مقداری میوه اونا رو خوشحال می کرد.
فتانه(مطلقه) به تازگی به محلی امده بود که چنگیز اونجا پاتوق می کرد.
و چون کسی رو نداشت تا خریداشو انجام بده. از بچه های محل کمک میگرفت. ولی اون روز هیچ کدوم از بچه های محل بیرون بازی نمی کردن.
و فتانه هوس هندونه کرده بود.
پا میشه و خودش میزنه به کوچه. و بسمت میوه فروش راهی میشه. و تا میرسه به چنگیز. یه نگاه خریداری بهش میاندازه و چنگیز هم در حال جابجایی هندونه ها بود متوجه حضور فتانه نمیشه. چون پشتش به فتانه بود.
+سلام. آقا میشه یه هندونه خوب به منم بدید.
-چشم. یه دونه خوبش رو هم براتون می زارم. از کدوم نوعش بزارم‌. اون سفید و درازا، یا، کُپل و گردا…
+والا، من که سر در نمیارم. هر کدوم که بهتره و شیرین تره. و تازه تره. بزارید. برام. لطفا.
-این همشون تازه و شیرینن. ابجی.
+اصلا میخای هر دو نوعش رو بزارم.
-اخه من تنهام…‌مصرف ندارم‌.
+فدای سرت آبجی ببر اگر نخوردی بنداز دور.(ادامه دارد)…