مدرسه‌‌ی ما توی خیابون معدل، دقیقا چسبیده به یه مدرسه دخترونه قرار گرفته بود. معمولا نوبتی، یکی از مدرسه‌ها رو ربع ساعت زودتر تعطیل می‌کردن تا موقع تعطیل شدن نخوریم تو قَدِ همدیگه؛ یعنی خونه رفتن‌هامون با هم یکی نشه. من و دوستم پژمان، خونه‌مون توی یه کوچه بود، اما اون سر شهر. هر روز با دوچرخه نیم ساعت رکاب می‌زدیم تا برسیم به کلاس. معلم‌ها این موضوع رو می‌دونستن و بهمون اجازه داده بودن که زودتر از مدرسه بزنیم بیرون. البته پول داشتیم سرویس بگیریم، اما خب هزار تا دوز و کَلَک به کار بستیم که آقا ما پدرامون تو معدن کار می‌کنن و وضعیت مالی خوبی نداریم، برای همین با دوچرخه میایم مدرسه. توی زمستون صورت‌مون رو می‌پوشوندیم فقط چشم‌هامون معلوم بود. از این نقاب‌ها هم که جدیدا برا کرونا استفاده می کنن، می ذاشتیم رو سر و صورت‌مون.
همیشه زمان رفتن، با دخترا هم مسیر می‌شدیم‌. پژمان توی این رفت و آمد‌ها خاطر خواه یه دختری به اسم نازی شد. تو مدرسه‌شون دخترای دیگه دست می‌زدن و می‌خوندن:
“آی نازی نازی نازی
تو دیگه خیلی درازی”
ناراحت نمی‌شد؛ دختری خوبی بود. پر سر و صدا، شیطون و صد البته زور پاهاشم زیاد بود. نازی و پژمان سوار دوچرخه می‌شدن و برای این‌که خسته نشن نوبتی ده دقیقه با تمام توان رکاب می‌زدن. حتی بعضی وقت‌ها برای اینکه حرصشو در بیارم می‌گفتم من نمی دونم پژمان چه جوری خیابونو می‌بینه وقتی تو می شینی جلوش! یه روز در میون تو فلافلی مش صفر، فلال می‌خوردیم. خاله لیلا، مادر پژمان، با مادرم خیلی جور بودن، عین دوتا خواهر. وقتی می‌دیدن یه روز در میون با شکم سیر میایم خونه، بهمون شک کردن. گندش در اومد که ما مفسد فی‌الارض شدیم. مادرامون خیلی مذهبی بودن، هر گونه ارتباط با دخترای دیگه براشون با فساد و فحشا برابری می‌کرد. وقتی دانشگاه هر دوشون عکاسی قبول شدن، رفتیم خواستگاری. اون دوتا کفتر دراز و کوتوله مراسم نامزدی گرفتن. پژمان تعمیرات ماشین رو کنار پدرش یاد گرفت، بعدشم وضعیت مالی‌ش خوب شد و ازدواج کرد. روز عروسی عین یه برادر زدم پشت پژمان و گفتم: بدون اغراق و خود شیرینی، یکی از آرزوهای زندگی‌م دیدن عروسی شما دوتا بود. وقتی بغلش کردم تموم خاطرات نوجونی‌مون عین یه فیلم از جلو چشمام رد شد. کم کم دوتایی بند کردن به من که باید زن بگیری، چون ما با آدم مجرد مسافرت نمی‌ریم. نازی شده بود خواهر نداشته من، هر چی می پُخت، اول یه ذره‌شو می ریخت تو بشقاب، می‌فرستاد واسه‌ من. حتی بیشتر از پژمان فکر ازدواج من بود.
توی شهریورماه ساعت چهار صبح اومدن کلید خونه شون رو دادن به من که به گل ها آب بدم و شب برم همونجا بخوابم و یخچالشون رو خالی کنم. می خواستن اولین مسافرت زندگیشون رو برن.
یه هفته که گذشت تو مسیر برگشت تصادف کردن، وقتی رسیدم یه جنازه دیدم که یه پتوی سوخته و بلند کشیده بودن روش. نازی بود. از ترس ، از شدت ناراحتی یا هر چیزی بلند داد زدم:
"آی نازی نازی نازی / تو دیگه خیلی درازی"
می خوندم که بلند شه، بلند شه حرصش در بیاد با ناخن های بلندش گوشت دستمو بگیره. می خوندم که پژمان بگه با زن من درست حرف بزن، اما هیچوقت دیگه این اتفاق نیفتاد. رفیق های کوتوله و دراز من برای همیشه رفتن. خیلی دوست داشتم یه بار دیگه بغلشون کنم ، یه بار دیگه بگم : بچه شما نمی دونه باید به من بگه عمو یا دایی. قبل از اینکه دیر بشه کسایی که دوستشون دارین رو بغل کنین.
نوشته: سعید سجادیان