اخیرا بازی رو پلی دادم با عنوان blasphemous که حقیقتا به شدت من رو به فکر فرو برد،بزارید افکارم رو با این عنوان مطرح کنم « چه میشد اگر خدا از زجر دادن ما لذت میبرد»
نمیخوام درمورد بازی صحبت کنم و تنها درون مایه اصلی بازی رو براتون شرح میدم تا اگر خواستید خودتون بازی رو تحربه کنید و از داستانش لذت ببرید.
درون مایه اصلی بازی این فرضیه رو مطرح میکنه که خدایی که ما میپرستیم درواقع رب النوع هایی هستند که از زجر دادن نسل بشر و توبه و عبادت حاصل ازون قدرت میگیرن و به همین علت زحر و بدبختی های فراوانی رو به مردم نازل میکن و برای خاموش کردن صدای مردم نقشه ها و سناریو هایی اماده میکنن که مردم علیه خدای دروغین سرکش نشن، چه مقشه ای بهتر از این که با نازل کردن عذاب هایی به مردم با بهانه گناهان انها و فرستادن ناجی به بهانه دوست داشتن انسان ها هم مردم رو به خودشون علاقه مند کنند و هم با عبادات و توبه های اونها قدرت بگیرن، در این بین شخصی از بین مردم به هر صورت متوگه دروغ خدای دروغین میشه و سعی در اگاه سازی مردم میکنه،این اگاه سازی چیه؟ عدم توبه و عبادت و رضایت به زجر های خدا باعث ضعف اون و از بین رفتن سختی ها میشه، هرچند که مردم با خشونت با این فرد اگاه رفتار کرده و اون رو از بین میبرن.
وضعیت داستان بازی بسیار اشنا به نظر میرسه،دروغی که با اسلام شروع شده و به وسیله اون مردم مطیع صاحبان قدرت میشن، دروغی که با استفاده از خرافات مردم اونارو مطیع و برده خودش و خودش رو در راس قدرت قرار میده، اینحاست که با یکم دقت پی میبریم طی زمان تمام افراد اگاه و دانا، کشته شدن و یا دشمن خطاب شدند و با مقایسه وضع مردم میبینم که مردم هرچی بی دین تر خوشبخت ترن،مگر اونهایی که خودشون جز گردانندگان این سیرک به اصطلاح دین هستند،مانند یکی از غول های بازی که خودش رو فرزند ندا معرفی میکنه.
بنده هنوز موفق به پلی دادن قسمت دوم بازی که پارسال عرضه شد نشدم اما تا حایی که اطلاع دارم انگار خدای اصلی این بازی در جنگی از این رب النوع ها شکست خورده و به همین علت رب النوع ها میتونستن به راحتی خودشون رو خدا جا بزنن.
در اخر تاپیک رو دوست دارم با سخنی از گابریل گارسیا مارکز در کتاب صد سال تنهایی به پایان برسونم:

✨✨✨شاید خدا قرن ها پیش از شیطان شکست خورده و شیطان این جهان را اداره میکند وگرنه این همه بی عدالتی نمیتواند کار خدا باشد.✨✨✨