🖤🌌🖤🌌🖤🌌🖤🌌🖤🌌🖤🌌🖤
ساعت ۸ صبح از خواب بیدار شد…
نمیخواست از تخت بیرون بیاد اما با بیحوصلگی از تخت خواب پائین آمد. باز این بغض یک ساله داشت گلوشو میفشرد.
نگاهی به آرزو انداخت…
هنوز خوابیده بود…
آرام از اتاق بیرون رفت تا بساط صبحانه روآماده کنه
بعد از آماده کردن صبحانه به اتاق خواب رفت تا آرزو رو بیدار کنه با صدای بلند گفت: خانومی پاشو صبح شده
بعد از بیدار کردن آرزو به آشپزخونه برگشت
مدتی بعد آرزو در چهارچوپ در آشپزخونه پیدا شد. علی نگاهی به سر تا پای آرزو انداخت… وای که چقدر زیبا بود
خوشحال بود…
خوشحال که زنی مثل آرزو داره…

بعد از صبحانه به آرزو گفت: امروز جمعه است نمی ذارم دست به سیاه و سفید بزنی، امروز تمام کارها رو خودم انجام میدم

آرزو لبخندی زد… علی عاشق لبخند آرزو بود… ولی باز این بغض نذاشت بیشتر از این از لبخند آرزو لذت ببره…

از آرزو پرسید نهار چی دوست داری برات بپذم؟
بعد درحالی که می خندید گفت این که پرسیدن نداره… تو عاشق قرمه سبزی هستی …
مقدمات نهار رو آماده کرد و اونهارو روی اجاق گاز گذاشت و برگشت پیش آرزو …

کنار آرزو نشست و دست در گردن همسرش انداخت و گفت: امروز می خوام برات سنگ تموم بذارم…
بعد با آرزو نشست به تماشای سریال محبوبشان…بعد از تمام شدن فیلم تازه یادش افتاد که نهار بار گذاشته، ولی هنگامی به آشپزخونه رسید که همه چی سوخته بود…

درحالی که لبخند میزد گفت مثل اینکه امروز باید غذای فرنگی بخوریم و وسفارش دو پیتزا داد.
بعد از خورن پیتزاها به آرزو گفت: امروز میخوام بریم بیرون… میریم پارک جنگلی… همون جایی که اولین بار همدیگه رو دیدیم… باز یه لبخند از آرزو و باز بغضی که گلوی علی رو می فشرد…

نزدیک بعد از ظهر به آرزو گفت: آماده شو بریم
خودشم هم رفت تا آماده بشه
همین لحظه رعد و برق زد و علی زود رفت کنار پنجره…
داشت بارون می اومد… لبخند زنان به آرزو گفت: مثل اینکه امروز روز ما نیست، ولی من نمی ذارم روزمون خراب بشه. میدونست که آرزو از بارون خوشش میاد به همین خاطر هر دو به حیاط رفتند و مدتی زیر بارون باهم قدم زدند… وقتی به خونه اومدند سر تا پا خیس بودند و رفتند تا لباساشونو عوض کنند…

وارد پذیرایی شدند و روی مبل نشستند…
علی با خودش گفت: وای که چقدر من خوشبختم
بعد از آرزو پرسید: چقدر منو دوست داری؟
دوباره یه لبخند از آرزو و بغضی که داشت علی رو می کشت…
به آرزو گفت: من خوشبخت ترین مرد دنیام که زنی مثل تو دارم…
دوباره لبخند آرزو و بغض علی…
آره …
علی و آرزو دیوانه وار همدیگرو دوست داشتند… اونها از نوجوانی با هم دوست بودند و رفته رفته این دوستی تبدیل شد به یه عشق…
یه عشق پاک…

(لطفا قبل از خواندن ادامه متن، موسیقی را پخش کنید🖤)

علی همچنان داشت با همسرش صحبت می کرد که زنگ در زده شد… مادرش بود… از آمدن مادرش ناراحت شد…
هر روز مادرش می آمد و علی رو ناراحت تر از روز قبل می کرد و می رفت

مادرش باز بعد از گفتن حرف های تکراری که من پیرم و مریضم، گفت: امروز رفته بودم خونه اعظم خانوم… میشناسیش که… همسایمونو میگم… میخواستم ببینم حرف آخرشون چیه… جواب اونها مثبته، مهتاب میتونه توروخوشبخت …
علی فریاد زنان حرف مادرش رو قطع کرد وگفت: ولم کن مامان… بذار با درد خودم بسوزم… هر روز میری خونه این و اون تو رو خدا دست از سرم وردار…

مادرش با گریه گفت: چرا نمی خوای باور کنی آرزو مرده و دیگه هم زنده نمی شه؟؟ اون رفته و با این کارهای تو بر نمی گرده… تو باید سر سامون بگیری…

آره…
آرزو یکسال بود که مرده بود
تو یک تصادف…
اون یکسال پیش رفته بود…
ولی تو مغز و قلب و خیالات و رویاهای علی زنده بود و علی نمی خواست از این رویا بیرون بیاد…
علی هر روز و هر ساعت در خیالاتش با آرزو زندگی می کرد.

باز این بغض لعنتی داشت خفش می کرد…