کجای این شبم که می کشد
هوای گریه ام به نا کجا
از این خرابیم که می برد
به خانه ای که نیست ای خدا
کسی نمانده پا به پای من
مگر غمی که خانه زاد توست
مگر صدای سرمه ریز من
که شعر سر به مهر یاد توست

سالهاست نیمه شب که میرسه انگار غم عالم تو تمام روح و جسمم لبریز میشه ،( بیقراری،اندوه،اضطراب،دلهره،دلواپسی) واژه هایین که توصیف شب هام هستن
انگار که حس کنی پشت در اتاق عمل همینجور هی قدم میزنی و عزیزترین شخص زندگیت حالش وخیمه و نگرانی که زنده میمونه یا نه، دل تو دلت نیست…‌. نمیدونم این حس عجیب از چیه و کسی همچین حالتی رو داره ؟ که شب معادل باشه با غم🙁
غمی عجیب که وادارت میکنه از جات بلند شی و بشینی ، انگار که ی کسی رو گم کرده باشی و ازت دور افتاده که در کنارش به آرامش میرسی و عمیقا با بودن در کنارش خوش و خرّمی🙂
بقول ابتهاج:
– ای غم ! نمی دانم
روز ِ رسیدن روزی ِ گام ِ که خواهد بود
اما درین کابوس ِ خون آلود
در پیچ و تاب ِ این شب ِ بن بست
بنگر چه جان های گرامی رفته اند از دست !
دردی ست چون خنجر
یا خنجری چون درد
این من که در من
پیوسته می گرید
در من کسی آهسته می گرید