من دوست دارم از تو شدن را؛ در تو بودن را؛ در من شدنت را؛ در من بودنت را؛ بر من بودنت را؛ سلّول‌های من، دگردیسی‌‌اَم از روح به تن را در تو می‌رقصند؛ وقتی که اسپرم‌های شفّافت سپیدی صورتم را فریب می‌دهند.
تن تو آبستن روحانی‌ترین غریزه‌ی جهان است و تن من، قابله‌ای باکره از قبیله‌ی آتش‌پرست‌ها. در تو وحشی بودن را دوست دارم. اهلی شدن به تو را دوست دارم. آتشت را برپا کن و برّه‌ات را پاس بدار ای شبانِ شبانه‌ها. جاری کن آن جادوی اوراد ناله‌های مردانه‌ات را؛ با تو وحشی شدن را دوست دارم؛ تناقض ترحّم و خشونتت را؛ گرگ‌‌های گرسنگی‌اَت را در میان گلّه‌ی تنم رها کن. وحشیانگی‌ات را سپاس ای تن برهنه‌ی بی‌شرم؛ ای پروردگار شرک؛ ای غریزه‌ی مقدّس.
کوه‌های ‌یخ پستان‌هایم در گرمایش جانی تو ذوب می‌شوند. بر نوک پستان‌هایم دو خرس قطبی گرسنه جا خوش کرده‌اند و چشم‌های اساطیری‌ات شکارچیانی در کمین نشسته‌اند. مرا نشانه بگیر و به میان سینه‌‌ام شلّیک کن. پوستم را در هم بدر و خونم را حلالت کن.
این تخت یک‌نفره، مسلخ تمامیّت جان من است. تو از خطوط مرزی من عبور می‌کنی. من در تناقض زنانه‌ی خود تشنّج می‌کنم. تو بکارتی که هیچ گاه نداشتم را همیشه در هم می‌دری. من روی موج‌های آر‌امش تن تو می‌ایستم و ساحل نا‌امن چشمانت را مغرور، تماشا می‌کنم. ‌
فاسق من باش ای مجنون ای صریح ای کثافت ستایشگر ای خبیث. دستت را در شلوغی خیابان در کمرم کن و باسنم را انگشت‌نمای دست‌های هرزه‌ات کن. مرا به بن‌بست‌های پیر ببر و پایین دیدگان فضول عابدهای پنجره‌نشین به دیوارم بچسبان. لبانم را مرتعش کن از داغ بوسه‌هات.
کلید شهر را در میانه‌ی پستان‌بندم پنهان کرده ام. ‌امپراطوری خون‌خوار شو و از مرزهایم عبور کن. این شهر را با هُرم نفس‌هایت آتش بزن و آن‌گاه به تماشا بنشین شور شعله‌وری‌ام را.

# پارت اول